W sumie nie bardzo wiem, czego oczekiwałam i nie bardzo wiem, o czym w sumie jest ten poradnik.
Co mnie najbardziej uderzyło, to że chyba jestem z innego świata niż autorka. Moze to kwestia wieku (chociaż wcale nie różnimy się aż tak bardzo). Joanna żyje w innej rzeczywistości niż ja - w rzeczywistości hmmm... rzeczywistej i rzeczywistości wirtualnej, splecionych ze sobą mocno i przenikających się. W tym świecie co chwilę zerka się do skrzynki pocztowej, by sprawdzić, czy nie przyszedł mail. Codziennie poszukuje inspiracji na pintereście. Informuje na Facebooku o tym, że właśnie wypiło się kawę i przeżywa katusze, gdy wpis o wypiciu kawy nie zebrał odpowiedniej ilości lajków od znajomych, których nie widziało się od kilku lat. Prowadzi się bloga lajfstylowego i regularnie bywa na imprezach dla blogerów.

Niby rozumiem, o czym Joanna pisze, ale nie rozumiem. Też prowadzę bloga, dzięki któremu znajduję klientów. Też mam konto na Facebooku (no dobra - przyznaję, że mam również znajomych, których zupełnie nie kojarzę, ale jakoś głupio mi kliknąć, że już nie chcę, żeby byli moimi znajomymi, no bo by mogły się te osoby obrazić na mnie, i byłoby mi przykro, mimo że nie mam pojęcia kim ci ludzie są, i tak, gdy to piszę to dostrzegam jak bardzo to jest idiotyczne). Ale nie traktuję świata wirtualnego na równi z tym prawdziwym. Jestem cyfrowym dinozaurem.

Im dłużej czytałam, tym bardziej uśmiechałam się pod nosem. A gdy doszłam do porady, by zaproponować osobie, która mi się podoba, pójście na kawę, zamiast śledzenia jej poczynań w internecie... Mój boże, czy już jestem taka stara? W czasach gdy poznałam mojego przyszłego męża, jeszcze niktomu Facebook się nie śnił.

Niby mogłabym jakoś zastosować rady per analogiam, ale po prostu czuję, że ten poradnik nie jest dla mnie.
Dodam jeszcze, że świat Joanny nie ma też wiele wspólnego z moim, bo mam małe dziecko. To naprawdę zmienia nie tylko jeśli chodzi o ilość czasu wolnego i możliwość zaplanowania czegokolwiek, ale i wartości, które stawiamy na pierwszym miejscu. U Joanny to niezależność, samorozwój i przyjemne spędzanie czasu. U mnie to już zapewnienie dziecku szczęśliwego domu, bezpieczeństwo finansowe i... sen.

Dałam niską ocenę, ale nie jest to zła książka. Gdybym miała młodszą siostrę w wieku 17-25 lat, uzależnioną od internetu i smartfona (czyt. normalną młodą osobą w dzisiejszych czasach), mogłabym jej dać w prezencie "Slow life" i pewnie by była zadowolona.

W sumie nie bardzo wiem, czego oczekiwałam i nie bardzo wiem, o czym w sumie jest ten poradnik.
Co mnie najbardziej uderzyło, to że chyba jestem z innego świata niż autorka. Moze to kwestia wieku (chociaż wcale nie różnimy się aż tak bardzo). Joanna żyje w innej rzeczywistości niż ja - w rzeczywistości hmmm... rzeczywistej i rzeczywistości wirtualnej, splecionych ze sobą...