Последние свидетели. соло для детского голоса
Вторая книга (первой стала «У войны не женское лицо») знаменитого художественно-документального цикла Светланы Алексиевич «Голоса Утопии». Воспоминания о Великой Отечественной тех, кому в войну было 6-12 лет – самых беспристрастных и самых несчастных ее свидетелей. Война, увиденная детскими глазами, еще страшнее, чем запечатленная женским взглядом. К той литературе, когда «писатель пописывает, а читатель почитывает», книги Алексиевич не имеют отношения. Но именно по отношению к ее книгам чаще всего возникает вопрос: а нужна ли нам такая страшная правда? На этот вопрос отвечает сама писательница: «Человек беспамятный способен породить только зло и ничего другого, кроме зла».
«Последние свидетели» – это подвиг детской памяти.
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Mogą Cię zainteresować
Książka na półkach
- 1 838
- 1 578
- 361
- 80
- 44
- 37
- 32
- 27
- 25
- 19
Opinia
„Patriotyzm powinien polegać na miłości swoich; zbyt często zaś polega na nienawiści obcych”.
Kazimierz Przerwa-Tetmajer
Wydaje mi się, że słowa poety są aktualne. „Obcym” może być każdy. „Obcy” realny lub wymyślony. Przykładów jest wiele. O miłości swoich często zapominamy.Wojna generuje nienawiść. Dotyczy to wszystkich stron konfliktu.
A co z dziećmi?
Tam, gdzie dorośli myślą „nienawiścią”, dzieci oczekują jeszcze większej miłości i poczucia bezpieczeństwa. Rodzice szykują się do wojny, chcąc bronić najbliższych. Oddadzą za to co mają najcenniejszego. Swoje dzieci. Swoją miłość. Życie.
Świadczą o tym wspomnienia tych, którzy jako dzieci wojnę widziały z najniższej perspektywy. Mającej wysokość kilkulatka. Wspomnienia o braku mamy, taty, rodzeństwa, babci i dziadka. Pamiętają poczucie osamotnienia. Chociaż inni próbują im pomóc. Nowe ciocie i nowi wujkowie, chwilowi opiekunowie. Też obcy, ale inaczej, swoi.
Wspomnienia są przepełnione strachem, głodem i niepewnością. Hałasem i ciemnością. Nieznanymi zapachami i dramatycznymi widokami. Drogą do nikąd. Domem dziecka. Momentami i czekaniem na koniec. Wojny lub życia.
Autorka jeszcze raz opisuje wojnę wspomnieniami innych. Teraz przemówiły dzieci. Jedyne, które nie zawiniły. Dzieci bez dzieciństwa.
Przejmująca książka. Dająca szansę tym, którzy mogli pozostać nieznani. Jednak ktoś ich wysłuchał. Pozwolił wypowiedzieć się. Może pomógł uzewnętrznić głęboko skrywane emocje, te dziecięce. Pamięć wspomnień będzie żyła.
„Możemy uleczyć się z cierpienia tylko przeżywając je do końca”.
Marcel Proust
„Patriotyzm powinien polegać na miłości swoich; zbyt często zaś polega na nienawiści obcych”.
więcej Pokaż mimo toKazimierz Przerwa-Tetmajer
Wydaje mi się, że słowa poety są aktualne. „Obcym” może być każdy. „Obcy” realny lub wymyślony. Przykładów jest wiele. O miłości swoich często zapominamy.Wojna generuje nienawiść. Dotyczy to wszystkich stron konfliktu.
A co z dziećmi?
Tam, gdzie...