Ostatni świadkowie. Utwory solowe na głos dziecięcy

Podbnie jak reszta książek Aleksejewicz dobra pozycja. Ale może przez to, że najpierw czytałem jej inne książki to nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia jak poprzednie.

Podbnie jak reszta książek Aleksejewicz dobra pozycja. Ale może przez to, że najpierw czytałem jej inne książki to nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia jak poprzednie.

to jest dobra książka, ale smutna. Nie znajdziecie w niej nic poza potężnym rosnącym w was pacyfizmem. Naprawdę smutno się to czyta, to ważna książka, mogła by być nawet lekturą dodatkową niż kolejna HURAAAAA PATRIOTYCZNA książka o szczelaniu i umieraniu w chwale... Bo nie ukrywajmy wojnie nie ma nic chwalebnego i epickiego...

to jest dobra książka, ale smutna. Nie znajdziecie w niej nic poza potężnym rosnącym w was pacyfizmem. Naprawdę smutno się to czyta, to ważna książka, mogła by być nawet lekturą dodatkową niż kolejna HURAAAAA PATRIOTYCZNA książka o szczelaniu i umieraniu w chwale... Bo nie ukrywajmy wojnie nie ma nic chwalebnego i epickiego...

Czasami przychodzi moment, żeby oprócz czytania kryminałow sięgnąć po coś co przewróci bebechy do góry nogami, tylko dlatego że historie w nich opisane wydarzyły się naprawdę. II wojna światowa zniszczyła życie wielu ludzi. Dorosłych i dzieci. W tej książce głos został oddany dzieciom. Dzieciom rosyjskim i białoruskim. Bo nie tylko my, Polacy byliśmy jej ofiarami. Największa krzywda dotknęła przede wszystkim dzieci. Bez względu na to jakiej były narodowości.

"Kapitan długo mi tłumaczył, że dzieci nie są niczemu winne, że wszystkie są dobre, a kiedy skończy się wojna, radzieckie i niemieckie dzieci będą się przyjaźnić".

"Widziałem rzeczy, których nie powinienem był oglądać. Żaden człowiek nie powinien ich oglądać. A ja byłem dzieckiem".

Ten reportaż to tylko i aż zebrane wspomnienia ludzi, którzy przeżyli wojnę, a byli wtedy dziećmi.
Bez dodatkowych opisów, kontekstów, opinii.
Oddany głos dzieciom.
Głos który wbija w fotel, pozostawia wspomnienia, uczucia i emocje których czasami nie sposób wyrazić słowami.
Po tej lekturze nic nie jest takie samo.
Świadomość, że teraz w 2024 za naszymi granicami dzieci przechodzą przez to samo, pozostawia niewypowiedziany ból.
Bo nikt nie zasługuje, na dorastanie w otoczeniu świstu kul i dźwiękach alarmów.

Może warto czasami się zatrzymać i o tym pomyśleć i być wdzięcznym, że naszymi problemami są drogie ryby nad morzem...

Czasami przychodzi moment, żeby oprócz czytania kryminałow sięgnąć po coś co przewróci bebechy do góry nogami, tylko dlatego że historie w nich opisane wydarzyły się naprawdę. II wojna światowa zniszczyła życie wielu ludzi. Dorosłych i dzieci. W tej książce głos został oddany dzieciom. Dzieciom rosyjskim i białoruskim. Bo nie tylko my, Polacy byliśmy jej ofiarami....

Książkami noblistki Swietłany Aleksijewicz zainteresowałem się dzięki Dyskusyjnemu Klubowi Książki w Rawie Mazowieckiej. „Ostatni świadkowie..” to już moje czwarte spotkanie z jej twórczością. Tym razem, po Czarnobylu, II wojnie i radzieckiej wojnie w Afganistanie, przyszła ponownie kolej na II wojnę, ale o dziwo w jeszcze bardziej oryginalnym ujęciu. Warsztat dokumentalnej literatury tworzonej przez białoruską noblistkę jest specyficzny - opiera się na wspomnieniach uczestników znaczących wydarzeń historycznych, ale nie takich zwykłych wspomnień, do jakich nas przyzwyczajono. Aleksijewicz dociera do szarych, zwykłych ludzi i do ich nieocenzurowanych wspomnień nigdzie wcześniej nie publikowanych. Tym razem poszła jeszcze dalej, bo w „Ostatnich świadkach” głos oddaje... dzieciom. Kilku, co najwyżej kilkunastoletnim.

Co może pamiętać dziecko? Przecież jego wspomnienia mogły się przez dziesięciolecia zatrzeć, wypaczyć... Przecież mogą być zniekształcone specyficzną perspektywą... To samo jednak można powiedzieć o każdych wspomnieniach, bowiem pamięć ludzka to fascynująca maszyna, połączenie unikalnego oprogramowania z unikalnym hardware, które razem przez cały czas, nawet we śnie, przebudowują, porządkują i uzupełniają (sic!) otrzymane informacje. Każdy dorosły ma inną perspektywę i pamięć każego funkcjonuje nieco inaczej, czemu więc miałoby to być przeszkodą w przyjęciu jako źródeł historycznych również wspomnień dzieci?

No i znowu Swietłana Aleksijewicz dała się poznać jako Mistrz. Podjęła się niezwykle pionierskiego literackiego oraz naukowego eksperymentu i stworzyła Dzieło. Nie tylko o II wojnie światowej. Nie tylko o wojnie w ogóle. O bliskich i odległych ofiarach wojny. Gdy się dobrze, uważnie wczytać, jest ta publikacją kopalnią wiedzy o społeczeństwie radzieckim i o radzieckiej (również rosyjskiej) duszy.

Pozycja absolutnie must read dla każdego, a w szczególności dla patriotów i każdego, kto chce zgłębić specyfikę Rosji oraz państw ku niej ciążących. Gorąco polecam

Książkami noblistki Swietłany Aleksijewicz zainteresowałem się dzięki Dyskusyjnemu Klubowi Książki w Rawie Mazowieckiej. „Ostatni świadkowie..” to już moje czwarte spotkanie z jej twórczością. Tym razem, po Czarnobylu, II wojnie i radzieckiej wojnie w Afganistanie, przyszła ponownie kolej na II wojnę, ale o dziwo w jeszcze bardziej oryginalnym ujęciu. Warsztat dokumentalnej...

Wojna widziana oczami dzieci. Kilkadziesiąt krótkich lub bardzo krótkich reportaży, ukazujących okropieństwo wojny z perspektywy kilku lub kilkunastoletnich dzieci. Jak to u Aleksiejewicz wyciska łzy i wbija w fotel.

Wojna widziana oczami dzieci. Kilkadziesiąt krótkich lub bardzo krótkich reportaży, ukazujących okropieństwo wojny z perspektywy kilku lub kilkunastoletnich dzieci. Jak to u Aleksiejewicz wyciska łzy i wbija w fotel.

Przez całą książkę zadawałam sobie pytania.... Jak można od 2 lat robić to samo innym... Co ci ludzie teraz myślą...

Przez całą książkę zadawałam sobie pytania.... Jak można od 2 lat robić to samo innym... Co ci ludzie teraz myślą...

To jest, jak zwykle u tej autorki, wielkie pisanie. Ale ja nie wiem, czy to jest o wojnie, o dzieciach w czasie wojny, czy bardziej o tym, jak ludzie pamiętają wojnę. Albo też co chcą pamiętać. Jednym słowem, moim zdaniem mało tam prawdy a dużo propagandy. Gdyby to miałabym być książka o tym, co z przeszłością w górach ludzi robi prpaganda, to moja ocena byłaby dużo wyższa.

To jest, jak zwykle u tej autorki, wielkie pisanie. Ale ja nie wiem, czy to jest o wojnie, o dzieciach w czasie wojny, czy bardziej o tym, jak ludzie pamiętają wojnę. Albo też co chcą pamiętać. Jednym słowem, moim zdaniem mało tam prawdy a dużo propagandy. Gdyby to miałabym być książka o tym, co z przeszłością w górach ludzi robi prpaganda, to moja ocena byłaby dużo wyższa.

Lubię reportaże. Książka tej samej autorki o Czarnobylu była niesamowita. Niestety ta jest ciężka. Nie umniejszam tematyce, pasjonuje się II wojna światowa, jednak jest coś w tej książce co sprawia ze czytanie idzie jak krew z nosa. Może to te krótkie rozdziały, czytelnik nie może sie wczuć w atmosferę, w bohatera, opisanych jest nie wiem, ponad 100 historii. Niestety jestem na nie.

Lubię reportaże. Książka tej samej autorki o Czarnobylu była niesamowita. Niestety ta jest ciężka. Nie umniejszam tematyce, pasjonuje się II wojna światowa, jednak jest coś w tej książce co sprawia ze czytanie idzie jak krew z nosa. Może to te krótkie rozdziały, czytelnik nie może sie wczuć w atmosferę, w bohatera, opisanych jest nie wiem, ponad 100 historii. Niestety...

Wojna! Maszerują niewolnicy
Wojna! Będą na was polować
Wojna! Będą was zabijać
Wojna! Będą eksterminować
Paranoiczne
Halucynacje
Polityczne
Degeneracje
Wojna! Będą niezwyciężeni
Wojna! Będą palić i rabować
Wojna! Będą burzyć wasze domy
Wojna! Będą pacyfikować

Wojna BRYGADA KRYZYS

Czasem czytanie boli...i czasem ma boleć...a przynajmniej powinno. I kiedy wchodzi Ci do głowy , że to nie jest fikcja , że ktoś może mieć takie wspomnienia....nie chce mi się płakać , czuję gniew...i bezradność...

Wojna! Maszerują niewolnicy
Wojna! Będą na was polować
Wojna! Będą was zabijać
Wojna! Będą eksterminować
Paranoiczne
Halucynacje
Polityczne
Degeneracje
Wojna! Będą niezwyciężeni
Wojna! Będą palić i rabować
Wojna! Będą burzyć wasze domy
Wojna! Będą pacyfikować

Wojna BRYGADA KRYZYS

Czasem czytanie boli...i czasem ma boleć...a przynajmniej powinno. I kiedy wchodzi Ci do...

Wstrząsające relacje, wywierające tym większe wrażenie, że ich bohaterami są niewinne, często nieświadome zagrożenia dzieci. W jednej chwili straciły nie tylko rodziny, ale przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa, niewinność, beztroskę, marzenia… Tego nigdy nie można już naprawić. Wojna nigdy nie powinna się zdarzać.

Książka niezwykła, ale tak ciężka, że kilka razy musiałam przerywać jej lekturę. Być może tak silnie na mnie podziałała, ponieważ sama mam małe dziecko i wyobraźnia stawiała moją córkę w podobnej sytuacji zagrożenia. Przerażająca wizja!

Wstrząsające relacje, wywierające tym większe wrażenie, że ich bohaterami są niewinne, często nieświadome zagrożenia dzieci. W jednej chwili straciły nie tylko rodziny, ale przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa, niewinność, beztroskę, marzenia… Tego nigdy nie można już naprawić. Wojna nigdy nie powinna się zdarzać.

Książka niezwykła, ale tak ciężka, że kilka razy...