Jesteśmy pokoleniem powojennym, które nie zetknęło się z okrucieństwem tamtych czasów, głodem, poniewierką, ciągłym ukrywaniem się, ucieczkami, utratą bliskich. Wojnę i jej tragizm znamy tylko z historii, książek albo wspomnień rodziców czy dziadków, którzy ją przeżyli. Czy pamiętają ją tak jak bohaterowie książki Swietłany Aleksijewicz, czy kojarzy im się ona z jakimś zdarzeniem, zapachem, konkretnym dniem?

Ta książka - reportaż to rozmowy z ludźmi, którzy w chwili wybuchu wojny ojczyźnianej byli dziećmi w wieku od 4 do 12-13 lat, ludźmi, których dzieciństwo było wielką traumą, permanentnym strachem, którzy przez lata marzyli o rodzinnym domu, jego cieple, miłości. To dramatyczne i jakże bolesne i wzruszające wspomnienia, często wprost niewiarygodne, a jednak prawdziwe. To zapamiętany żółty kwiatek na popiołach krematorium; zapach chleba, o którym można było tylko marzyć; swąd spalonych ciał, trupy wzdłuż dróg, na polach; kura, mieszkająca wspólnie w nędznej lepiance i chowająca się razem z domownikami przed Niemcami; ludzie oddający ostatni okruszek głodnym dzieciom; czułość i dotyk matki, a potem nagłe jej zniknięcie. Te wspomnienia żyją w tych ludziach do dziś i nie sposób się ich wyzbyć, zapomnieć.

Książka przytłacza, wzrusza i zmusza do głębokich przemyśleń. Zacytuję fragment posłowia, zawierającego pytanie rosyjskiego klasyka: "Wielki Dostojewski pytał kiedyś: czy świat, nasze szczęście, a nawet wieczna harmonia warte są tego, by dla ich powstania zgodzić się na jedną bodaj łzę niewinnego dziecka? I sam na to odpowiedział - nie, żaden postęp, żadna rewolucja, żadna wojna nie są tego warte. Łza dziecka przechyli zawsze szalę".

Jesteśmy pokoleniem powojennym, które nie zetknęło się z okrucieństwem tamtych czasów, głodem, poniewierką, ciągłym ukrywaniem się, ucieczkami, utratą bliskich. Wojnę i jej tragizm znamy tylko z historii, książek albo wspomnień rodziców czy dziadków, którzy ją przeżyli. Czy pamiętają ją tak jak bohaterowie książki Swietłany Aleksijewicz, czy kojarzy im się ona z jakimś...