„Moje nowe życie”, to książka, której się nie spodziewałam. Pewnego dnia po prostu znalazłam awizo w skrzynce na listy, a na poczcie dostałam paczkę, w której się znajdowała. Leżała bardzo długo na półce, szczerze nawet nie wiem, ile minęło czasu, za nim zdecydowałam się ją przeczytać. Gdyby nie „Bezsenność z książką”, którą organizowałam na Facebooku’u wraz z zaprzyjaźnioną blogerką, do tej pory podejrzewam, że by czekała na swoją kolej. A wszystko dlatego, że ta pozycja nie była czymś, co chciałam przeczytać, nie mniej jednak musiałam dać jej szansę i chociaż spróbować, chciałam mieć czyste sumienie, żebym sama sobie nie mogła zarzucić, że nawet nie spróbowałam, a z góry ją skreśliłam…

Zaskakująca i mądra książka o dorastaniu w świecie, który zmienia się na zawsze.
Piętnastoletnia mieszkanka Nowego Jorku, Daisy, zostaje wysłana do Anglii do swojej ciotki i kuzynów, których nigdy wcześniej nie miała okazji poznać. Daisy nie długo cieszy spokojnym pobytem na farmie. Tuż po jej przyjeździe ciotka wyjeżdża w biznesową podróż, a w Londynie wybuchają bomby. Miasto zostaje zaatakowane przez nieznaną armię.
Mieszkańcy wioski zostają odcięci od sieci elektrycznej, co czyni farmę jeszcze bardziej odizolowaną od centrum dramatycznych wydarzeń. Mimo toczącej się wojny dom ciotki jawi się jako najbezpieczniejsze miejsce na ziemi, w którym między Daisy a jej kuzynami rodzi się niezwykła więź.
Ale konflikt zbrojny rozwija się, zostawione same sobie dzieci muszą stawić czoła nieznanemu i przerażającemu światu, który zmieni je na zawsze…


Nie wierzcie temu opisowi, jest bardzo mylący. Osobiście nie znalazłam w tej książce nic zaskakującego ani mądrego. Wręcz przeciwnie, książka była bardzo męcząca. Przez pierwszą jej połowę szukałam w niej jakiegoś ukrytego sensu, niestety nie znalazłam. Gubiłam się w czasie i przestrzeni, nie do końca byłam pewna, w jakich czasach tak naprawdę jest osadzona ta historia. A wskazówek próżno było szukać, tylko smartfon mógł wskazywać na czas teraźniejszy, a nawet mimo tego kilkukrotnie musiałam wracać się do tego fragmentu i upewniać, że na pewno tak jest.


W tej recenzji nie znajdziecie cytatów!


Daisy to nastolatka z problemami o podłożu psychologicznym. Ma także problemy ze swoją macochą i dlatego decyduje się wyjechać za ocean do ciotki i kuzynostwa, których nigdy na oczy nie widziała. Od momentu, kiedy wysiadła z samolotu, a jeden z kuzynów odebrał ją i zawiózł do nowego domu, nic już dla niej nie jest takie same. Farma, na której zamieszkała, wydaje się być oderwana od rzeczywistości. Ciotka ma bardzo luźne podejście do życia i wydaje się, że tylko praca ją interesuje, dlatego też wyjeżdża w służbowych sprawach. W tym czasie wybucha wojna, która nie omija nawet tej farmy.

Będę z wami szczera. Pisanie tej recenzji jest ogromnym wysiłkiem dla mnie, niby najprościej wytknąć wszystkie błędy, ale w tym przypadku wolałabym napisać jedno słowo — GNIOT, i więcej się na ten temat nie rozpisywać, bo szkoda mojego zachodu. Według mnie szkoda było marnować papier na tę powieść. Autorka postawiła sobie zadanie napisania czegoś, co miało wprawić czytelnika w zadumę, osłupienie i podziw, a wyszło całkiem inaczej. Nawet w pewnym momencie pojawiły się elementy paranormalne i choć one miały być czymś, co nie powinno się rzucać w oczy, to mnie bawiły, były wręcz przekomiczne, a przede wszystkim zostały wciśnięte na siłę.

Druga połowa książki okazała się lepsza niż jej początek, jednak nie na tyle, że mogłabym zmienić o niej zdanie. Wojna jest straszna, zmienia ludzi i obyczaje. Wymusza na dzieciach szybsze dorastanie i każdy dzień, to walka o przetrwanie. Jednak tutaj było to zbyt powierzchowne, nie czułam żadnej głębi w tych słowach, brakowało mi dramatyzmu towarzyszącego tego typu sytuacją, a najgorsze jest to, że słowa nie wzbudziły we mnie żadnych emocji, oprócz obojętności. Modliłam się, tylko aby jak najszybciej nastał koniec. Podsumowując „Moje nowe życie”, okazało się zbiorem porażek. W mojej skromnej ocenie nie zyska wielu czytelników, no, chyba że są tu jacyś masochiści, którzy lubią bardzo złe książki i czerpią satysfakcje z czytania gniotów. Osobiście polecam omijać ten tytuł.




Moja ocena: 2/10

„Moje nowe życie”, to książka, której się nie spodziewałam. Pewnego dnia po prostu znalazłam awizo w skrzynce na listy, a na poczcie dostałam paczkę, w której się znajdowała. Leżała bardzo długo na półce, szczerze nawet nie wiem, ile minęło czasu, za nim zdecydowałam się ją przeczytać. Gdyby nie „Bezsenność z książką”, którą organizowałam na Facebooku’u wraz z...