Fantastyka jak się patrzy. Klimat Europy z okolic XIV wieku, z jej rozwarstwieniem społecznym, zwyczajami i dużą rolą religii. Do tego egzotyka miejsca, które bardzo przypomina nasz świat, ale jest - jak autor podkreśla na samym początku - całkowicie innym światem. Niezwykłe zwierzęta, odrobina tajemniczych, mrożących krew w żyłach wierzeń, spory religijne i polityczne, smród ubogich ulic, patos wielkich bitew, władcy, rycerze i zwyczajni bardowie. A do tego dinozaury, strach przed istotami, które mogą zwrócić uwagę na napiętą sytuację w Raju i postanowić samodzielnie zaprowadzić porządek oraz odrobina seksualności i humoru w ustach poskramiacza dinozaurów. W teorii - cudo! W praktyce...

Zawiodłam się tą książką. Piszę to z trudnością. Długo mieliłam te słowa, ale nie widzę możliwości, żeby inaczej opisać mój nastrój w czasie lektury oraz refleksję po zamknięciu książki. Od samego początku byłam zachwycona pomysłem - ostra polityka, walki i dinozaury? Byłam przekonana, że mam przed sobą coś tak miażdżącego, że nie będę mogła się po tym podnieść. Zauroczyła mnie grafika na okładce, niesamowicie klimatyczna. Wszystkie ilustracje w środku książki są równie dobre. Wprowadzają w nastrój. Kiedy okazało się, że każdy z rozdziałów otwiera krótki tekst dotyczący gatunków dinozaurów lub szczegółów dotyczących Raju - poczułam znajome, zadowolone drżenie w głębinach czytelniczego serduszka. Mitologia świata Władców dinozaurów jest dopracowana, interesująca i rozbudza apetyt na więcej. Po przeczytaniu pierwszych rozdziałów drżałam z emocji, bo opis walk na dinozaurach jest epicki w najbardziej szerokim znaczeniu tego słowa. Słyszałam ryk potworów i widziałam krew nieszczęśników, którzy zostali zmieceni z powierzchni ziemi. Pierwsze rysy postaci bardzo mnie zaciekawiły. Były dobrze osadzone na klasycznym sposobie prezentowania bohaterów książek fantastycznych - narracja zadbała o przedstawienie szczegółów, które pomagają wyobrazić sobie postać w środku świata przedstawionego.

A później zaczęłam się nudzić. Od połowy książki wymuszałam na sobie dotarcie do konkretnej strony, bo w innym wypadku prawdopodobnie odłożyłabym tę lekturę na bok i o niej zapomniała. Miałam ogromne, nabuzowane, pełne ekscytacji przewidywania co do świata Władców dinozaurów. I wszystko legło w gruzach. To nie tak, że jest to zła książka, nie. Jest dobrze napisana, nie dostrzegłam żadnych rażących błędów logicznych, można sobie całkiem przyzwoicie wyobrazić Raj ze wszystkimi jego zasadami, obawami i nadziejami. Nie mogę jednak pozbyć się wrażenia, że książka ta jest pozbawiona tempa. Ktoś wciąż gdzieś się bije, dokądś zmierza, na cesarskim dworze rozgrywają się błahe i naiwne rozmowy córki władcy i jej świty. A później znów trwa walka, kolejna walka, mnóstwo pięknych opisów szarżujących na siebie ludzi i dinozaurów... I tak w kółko. Nie widzę tu rozmachu Gry o tron, chociaż cała rzecz tyczy się bitew i walk o władzę. Element intrygi jest jednak niemrawy. Opisy romansu i seksu - męczące. Melodia, cesarska córka, to jedna z bohaterek, które mnie nie przekonują; nie czuję wobec niej ani sympatii ani niechęci, jej wątek jest przesadnie długi. Park Jurajski z jego fantastyczną akcją i ciągłymi zwrotami akcji to coś zupełnie innego niż Władcy dinozaurów. W Parku bestie są coraz bardziej przerażające, we Władcach dinozaurów przestałam się ich bać.

Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2016/03/wadcy-dinzaurow-victor-milan.html

Fantastyka jak się patrzy. Klimat Europy z okolic XIV wieku, z jej rozwarstwieniem społecznym, zwyczajami i dużą rolą religii. Do tego egzotyka miejsca, które bardzo przypomina nasz świat, ale jest - jak autor podkreśla na samym początku - całkowicie innym światem. Niezwykłe zwierzęta, odrobina tajemniczych, mrożących krew w żyłach wierzeń, spory religijne i polityczne,...