Marek Stelar, w trakcie moich dwóch wcześniejszych spotkań z jego literaturą spowodował, że od samego początku postrzegałem go nie jako debiutanta, lecz jako zawodowca. Takiego autora, który w literackim światku porusza się niczym ryba w wodzie - dokładnie wie, co chce osiągnąć i w jaki sposób zaprezentować czytelnikom posiadane umiejętności. Przeczytane przez mnie dwie powieści z cyklu „Krugły i Michalczyk” sprawiły, że popadłem w zachwyt i chcąc w nim dalej trwać, niecierpliwie czekałem na kontynuację zawartą w książce zatytułowanej „Cień”.

Przystępując do opisania moich odczuć, które towarzyszyły lekturze ostatniej części historii przestawiającej losy duetu Krugły i Michalczyk, chciałbym podziękować autorowi, za umożliwienie mi rychłego z nią zapoznania oraz za dedykację, która stała się ozdobą mojego egzemplarza „Cienia”. Wiedząc, że nie powinno zaczynać się wyrażania opinii od części wieńczącej koniec powieści, jednak tak ją rozpocznę i ujmę w niej słowa, które zawarł tam sam Marek Stelar:

Tak, to koniec.
W polskiej literaturze kryminalnej trylogie mają już swoją świecką tradycję, więc postanowiłem do niej nawiązać. Po części również dlatego, by nie popaść w pastisz i ostatecznie nie zrobić z Krugłego i Michalczyka karykatur samych siebie. A więc koniec. Przynajmniej na razie. Krugły i Michalczyk odpoczną sobie trochę, bo, umówmy się, ilu seryjnych (a w zasadzie wielokrotnych) morderców może zdarzyć się na przestrzeni kilku lat w jednym mieście czy nawet województwie?

Wielokrotnie zastanawiałem się, czytając entą część kryminalnego cyklu, jakie musi być nagromadzenie zbiegów okoliczności, aby dokładnie w tym samym miejscu zrodziło się tak wiele chorych umysłów, które przysporzą roboty detektywom, policjantom, będącym bohaterami czytanych opowieści? Cały czas mam też w pamięci moje wyobrażenie o starcu - Edwardzie Popielskim, który podpierając się balkonikiem, stara się ścigać przestępców, zwyrodnialców, których przygotował mu do unicestwienia w kolejnym tomie jego twórca.
Marek Stelar uznał (i chwała mu za to), że pozbawi czytelników tych problemów i nie będzie zmuszał ich do zastanawiania się na sensem produkowania kolejnych części przygód swoich bohaterów. Po co stwarzać ludziom utrapienia i dawać im pożywkę do knucia teorii spiskowych na temat wyższości środków płatniczych nad talentem i chęcią zadowolenia czytelników? W moim przekonaniu zabieg taki wychodzi raczej cyklowi na plus, jednak zastanawia mnie, czy w tym przypadku autor miał odpowiedni pomysł na jego zakończenie?

Kiedy rozpocząłem lekturę „Cienia”, od samego początku nie mogłem pozbyć się wrażenia, że Marek Stelar, w momencie nakreślenia w tekście pierwszej litery, śpieszył się, nie mogąc doczekać się chwili, kiedy postawi w nim ostatnią kropkę. W moim przekonaniu wyglądało to tak, jakby wiedząc, że w jego głowie drzemią kolejne pomysły, na inne powieści, chciał szybko zakończyć tę część swojego literackiego dorobku, która związana jest z Krugłym i Michalczykiem. W ten sposób zbudował powieść prostą, pozbawioną wielowątkowości, która nie spowoduje u wymagającego czytelnika takiego efektu, jaki wywołał wspaniały „Rykoszet”. Choć „Cień” jest powieścią dobrą, posiadającą atuty do zaabsorbowania uwagi, to brakuje jej tego efektu, który udało się autorowi osiągnąć wcześniej. Niestety, w przypadku tej powieści, nie stanąłem z leżącą na podłodze szczęką, usiłując wydukać krótkie, ale wyrażające zachwyt WOW!

Zdaję sobie też sprawę, że znajdzie się grono czytelników, dla których mniej skomplikowana historia to atut. Dla tych, którzy rozbudowane historie, z dużą ilością bohaterów, omijają szerokim łukiem, „Cień” stanie się doskonałą lekturą. Napotkają w niej bowiem odpowiednio wyważony styl, skrupulatnie skonstruowane postacie bohaterów oraz umiejętnie i konsekwentnie poprowadzoną intrygę kryminalną. W gruncie rzeczy to cechy doskonałego kryminału czy thrillera, jednak „Cień” tej doskonałości nie dosięgnął. Bowiem prosty i gładki, nie zawsze znaczy doskonały.

I jak tu zadowolić całe szanowne grono czytelników? Na takie pytanie, musisz Panie Stelar znaleźć receptę sam.

Marek Stelar, w trakcie moich dwóch wcześniejszych spotkań z jego literaturą spowodował, że od samego początku postrzegałem go nie jako debiutanta, lecz jako zawodowca. Takiego autora, który w literackim światku porusza się niczym ryba w wodzie - dokładnie wie, co chce osiągnąć i w jaki sposób zaprezentować czytelnikom posiadane umiejętności. Przeczytane przez mnie dwie...