Daję mocną ósemkę. Od pierwszej do ostatniej strony książka przykuwa uwagę. Walorami są wnikliwe spostrzeżenia przyprawione inteligentnym humorem, zdania nadające się na cytaty warte zapamiętania i zaskakujące zwroty akcji.

Daję mocną ósemkę. Od pierwszej do ostatniej strony książka przykuwa uwagę. Walorami są wnikliwe spostrzeżenia przyprawione inteligentnym humorem, zdania nadające się na cytaty warte zapamiętania i zaskakujące zwroty akcji.

Początek książki ciekawy i wciągający. Potem było już gorzej. Moim zdaniem, im dalej w las tym historia coraz bardziej naciągana. Mam wrażenie, że część wątków się nie klei. Rozczarowanie

Początek książki ciekawy i wciągający. Potem było już gorzej. Moim zdaniem, im dalej w las tym historia coraz bardziej naciągana. Mam wrażenie, że część wątków się nie klei. Rozczarowanie

Muszę przyznać, że początki były dobre, akcja mnie zainteresowała, czytało się dobrze. Jednak kiedy zaczął się wątek „Papy” i „blasku dnia” zupełnie się zmieniło jak dla mnie. Od połowy musiałam się zmuszać, żeby w ogóle skończyć, choć muszę przyznać, że zakończenie się nie spodziewałam. Początki dobre, później średnio.

Muszę przyznać, że początki były dobre, akcja mnie zainteresowała, czytało się dobrze. Jednak kiedy zaczął się wątek „Papy” i „blasku dnia” zupełnie się zmieniło jak dla mnie. Od połowy musiałam się zmuszać, żeby w ogóle skończyć, choć muszę przyznać, że zakończenie się nie spodziewałam. Początki dobre, później średnio.

Muszę przyznać, że książka trzymała mnie w napięciu od pierwszej do ostatniej strony.
Bardzo solidnie skonstruowana fabuła, wciągająca, coraz bardziej zawiła i zamiast wyjaśniać, wiele mąciła. Ale w pozytywnym sensie. Ta zawiła i gęsta fabuła, wprowadza dużo emocji.
No dobrze, a co mamy w środku? O czym jest ta książka? Główną bohaterką jest Liliana, która ocalała w wypadku i straciła pamięć. Ten wypadek bada policjant Krystian, który liczy na szybki awans. Czy wjechanie autem w centrum handlowe, było zaplanowaną zbrodnią, czy czystym przypadkiem?
Liliana próbuje odzyskać pamięć i swoją przeszłość. Ale to czego się dowie, nic jej nie wyjaśni, tylko pokaże jak bardzo jest zagubiona i oszukiwana od lat.
Naprawdę solidna porcja kryminalnych i psychologicznych emocji.

Muszę przyznać, że książka trzymała mnie w napięciu od pierwszej do ostatniej strony.
Bardzo solidnie skonstruowana fabuła, wciągająca, coraz bardziej zawiła i zamiast wyjaśniać, wiele mąciła. Ale w pozytywnym sensie. Ta zawiła i gęsta fabuła, wprowadza dużo emocji.
No dobrze, a co mamy w środku? O czym jest ta książka? Główną bohaterką jest Liliana, która ocalała w...

Życie to podróż, która trwa wiecznie. (...) Nie pamiętamy, kiedy ją zaczęliśmy, i nie będziemy wiedzieć, kiedy się skończy. Jesteśmy chwilą ". Na początku, gdy rozpoczynałam "podróż" z tą książką, w mojej głowie, podobnie jak w centrum handlowym, panował chaos. Nie mam pojęcia z czego on wynikał. Na szczęście czytana opowieść szybko "wskoczyła" na odpowiedni tor i dalej było już tylko lepiej.

Autor zabrał mnie w podróż po ludzkim umyśle. Kolejny raz w ostatnim czasie brnąłem przez obszar... niepamięci. Główna bohaterka, po wypadku jaki miał miejsce w centrum handlowym, popadła w niepamięć – nie wie kim jest, co tu robi, skąd pochodzi? Krok po kroku Autor prowadził mnie przez tę historię. Była to droga z dwóch perspektyw: bohaterki, która nie pamięta oraz Krystiana, młodego policjanta, który pragnie rozwiązać zaistniałą zagadkę na własną rękę.
Nie była to łatwa lektura. Autor poruszył w niej kilka ważnych społecznie spraw przez co napięcie jakie we mnie narastało wywoływało różne stany emocjonalne. Były momenty kiedy czułam jedynie bezsilność – nic poza tym. Były sytuacje, kiedy zbyt duża ilość bodźców z różnych stron nie pozwalała mi się skupić na czytanej treści. Zdarzały się momenty kiedy wzbierała we mnie wściekłość – czułam jak krąży w moich żyłach po całym organizmie.
Poprowadzenie fabuły z dwóch perspektyw pokazało mi podobne trudności z różnych stron. Dzięki temu zabiegowi udało się Autorowi mnie "wplątać" w ich emocje, problemy,stany- przywiązałem się do tej dwójki.
Z każdą przeczytaną stroną moje oczy otwierały się coraz szerzej zadziwione kolejną sytuacją. Znałem dotychczasową wersję zdarzeń. Nie wiedziałam co mnie czeka dalej. Ale czułam, że coś tu śmierdzi i chciałam po prostu dotrzeć do źródła tego smrodu, by poukładać puzzle, które miałem porozrzucane w swojej głowie.
Zakończeniem Autor po raz kolejny zresztą, bardzo mnie zaskoczył. Ale również zmartwił – to jak wszyscy sobie to poukładali nie zadając żadnych pytań wywołało tylko we mnie lęk i utwierdziło w przekonaniu jakimi słabymi i egoistycznymi jesteśmy istotami.

Polecam! Czytajcie!

Życie to podróż, która trwa wiecznie. (...) Nie pamiętamy, kiedy ją zaczęliśmy, i nie będziemy wiedzieć, kiedy się skończy. Jesteśmy chwilą ". Na początku, gdy rozpoczynałam "podróż" z tą książką, w mojej głowie, podobnie jak w centrum handlowym, panował chaos. Nie mam pojęcia z czego on wynikał. Na szczęście czytana opowieść szybko "wskoczyła" na odpowiedni tor i dalej...

Bardzo dobra! Dla mnie- gotowy scenariusz na mini serial.

Bardzo dobra! Dla mnie- gotowy scenariusz na mini serial.

Nie jestem w stanie napisać opinii o tej książce bez spojlerów, więc na wstępie uczciwie ostrzegam, że zaraz będzie ich mnóstwo.

Jak często u tego autora za duży plus uznaję użycie nietypowej techniki powieściowej - tym razem opowiedzenie tej samej sceny na początku i na końcu z innych perspektyw, co jest niespodziewaną klamrą spinającą całą fabułę.

Niestety na duży minus są też liczne w mojej opinii dziury i nielogiczności w tejże fabule. A co konkretnie:
- nie dowiadujemy się, co się tak naprawdę stało podczas "ataku terrorystycznego" (jeśli Liliana była w samochodzie, to dlaczego nie szukała jej policja?, obrażenia Grażyny (twarz) nie pasują zupełnie do tego, co się stało),
- skoro sekta chciała zabić Lilianę w szpitalu, to po co późniejsza "szopka" z Marią,
- oczywiście mogli zmienić zdanie albo nożownik działał na własną rękę (choć nic na to w powieści chyba nie wskazuje) i zdecydowali się na tę szopkę, by Liliana przypomniała sobie o plecakach, ale zaczęli tę inscenizację jeszcze zanim się dowiedzieli, że straciła ona pamięć,
- policjant uzbrojony w pistolet decyduje się na walkę wręcz z nożownikiem (i nic dziwnego, że ginie),
- sekta (bo kto inny?) jako rzekome nazwisko nożownika wypuszcza prawdziwe nazwisko swojego szefa (!) i oczywiście nikt tego (na czele z policją) nie weryfikuje,
- pielęgniarz wywołany telefonicznie przez ochroniarza na rozmowę z całkowicie anonimowym dla siebie policjantem jest przygotowany na przekazanie mu "grypsu" w paczce papierosów,
- po co będąca po studiach chemicznych Liliana konstruująca dla sekty ładunki wybuchowe jednocześnie pracowała jako sprzątaczka (chyba tylko po to, by Krystian po zamachu mógł złapać kolejny trop...),
- ładunki wybuchowe przed wszechwładnym szefem sekty ukryte są w... jego domu,
- fabułę pchają do przodu niesamowite wręcz zbiegi okoliczności (Liliana spotyka na ulicy akurat zakonnicę związaną z domem, gdzie dzień wcześniej zakotwicza Maria; Krystian znajduje sobie dawno temu "zawodową przytulaczkę", która akurat okazuje się być członkiem sekty, którą to sektę będzie tropił; przypadkowo spotkany człowiek na cmentarzu ma akurat wiedzę o zamierzchłej przeszłości, która pozwala Krystianowi dojść do prawdy, itp.).

W moich oczach na duży minus jest też ogólny kierunek zakończenia. Oczywiście to kwestia gustu, ale mi się nie podobało.

Pan Bartosz powiedział kiedyś bodaj podczas panelu na WTK w Warszawie, że najbardziej go denerwuje, gdy ktoś przyzna jego książce 4 gwiazdki i jedynym uzasadnieniem jest: "Nie podobało mi się". Mam nadzieję, że powyżej dostatecznie uargumentowałem przyznane przeze mnie 4 gwiazdki.

Nie jestem w stanie napisać opinii o tej książce bez spojlerów, więc na wstępie uczciwie ostrzegam, że zaraz będzie ich mnóstwo.

Jak często u tego autora za duży plus uznaję użycie nietypowej techniki powieściowej - tym razem opowiedzenie tej samej sceny na początku i na końcu z innych perspektyw, co jest niespodziewaną klamrą spinającą całą fabułę.

Niestety na duży...

Powiedziałbym, że książka wpisuje się w dorobek autora, a w moich ustach (palcach, wszak klepię w klawisze :-)) to komplement, bo bardzo Bartosza Szczygielskiego lubię.

Powiedziałbym, że książka wpisuje się w dorobek autora, a w moich ustach (palcach, wszak klepię w klawisze :-)) to komplement, bo bardzo Bartosza Szczygielskiego lubię.

Odłożyłam. Nie da się tego czytać. Nie wciąga. Jest banalna i przegadana. Wewnętrzne zmagania umysłów bohaterów przerosły moją cierpliwość. No ja jestem rozczarowana i zniesmaczona. Może opowiadanie by wyszło z tego dobre, ale to jest dla mnie nie do przejścia. Wypożyczę jeszcze inną książkę autora, bo nie chcę go od razu skreślać.

Odłożyłam. Nie da się tego czytać. Nie wciąga. Jest banalna i przegadana. Wewnętrzne zmagania umysłów bohaterów przerosły moją cierpliwość. No ja jestem rozczarowana i zniesmaczona. Może opowiadanie by wyszło z tego dobre, ale to jest dla mnie nie do przejścia. Wypożyczę jeszcze inną książkę autora, bo nie chcę go od razu skreślać.

Zapowiadało się świetnie, później było średnio. Przyznam jednak, że spodziewałam się innego zakończenia

Zapowiadało się świetnie, później było średnio. Przyznam jednak, że spodziewałam się innego zakończenia