W "Poziomie zero" młoda kobieta stara się oswoić własny Dom, ten jednak stawia opór, nie pozwala sobą całkowicie zawładnąć. Szczególnie krnąbrna wydaje się Biblioteka zapełniona dziesiątkami tomów, których Grzbiety onieśmielają i bronią dostępu do treści. Łaskawszy okaże się dopiero Stopień zero pisania Rolanda Barthes'a – dla narratorki prawdziwa Księga Początku i kompas życiowy.

W powieści Sary Mannheimer fabuła jest wyjątkowo zdawkowa i enigmatyczna. Coś każe podejrzewać, że oglądamy rzeczywistość z perspektywy osoby chorej, a dokładniej: wychodzącej z choroby (może z traumy) i powoli odzyskującej równowagę psychiczną. To tłumaczyłoby stałe przebywanie w domu i żmudne oswajanie najbliższego otoczenia. Poziom zero jest więc niczym innym jak punktem wyjścia, początkiem nowego życia. I tak jak w procesie tworzenia literatury pisarz według Barthes’a przekracza kolejne granice, tak kobieta stopniowo pokonuje przeszkody, które prawdopodobnie sama stworzyła.

Czytelnik nie jest w lepszej sytuacji, bo także się zmaga się z tekstem. Zanim zdobędzie względną orientację w tej tajemniczej historii, długo będzie poruszać się po omacku – nawet finał nie przyniesie konkretów. I jakkolwiek niepewnie czułam się w towarzystwie bohaterki podczas lektury, doceniam umiejętności autorki – skonstruować tak nieokreślony, poetycki świat to duża sztuka.

http://czytankianki.blogspot.com/2017/12/poziom-zero.html

W "Poziomie zero" młoda kobieta stara się oswoić własny Dom, ten jednak stawia opór, nie pozwala sobą całkowicie zawładnąć. Szczególnie krnąbrna wydaje się Biblioteka zapełniona dziesiątkami tomów, których Grzbiety onieśmielają i bronią dostępu do treści. Łaskawszy okaże się dopiero Stopień zero pisania Rolanda Barthes'a – dla narratorki prawdziwa Księga Początku i kompas...

Uważam, że to dobra książka, choć nie podobała mi się na moim standardowym poziomie "podobania się". Brak akcji zastąpiły wszelkie przemyślenia bohaterki, które wywracały moje wnętrzności, powodując przedziwne stany emocjonalne. Przyznam się, że nie jestem pewna co autorka miała na myśli, pisząc tę powieść. Po prostu miłość do książek? Nie sądzę. Nie wiem. Po prostu nie wiem. Może dlatego tak niestandardowo ją oceniam.

Uważam, że to dobra książka, choć nie podobała mi się na moim standardowym poziomie "podobania się". Brak akcji zastąpiły wszelkie przemyślenia bohaterki, które wywracały moje wnętrzności, powodując przedziwne stany emocjonalne. Przyznam się, że nie jestem pewna co autorka miała na myśli, pisząc tę powieść. Po prostu miłość do książek? Nie sądzę. Nie wiem. Po prostu nie...

Akcja zaczyna się bardzo powoli i nie wielu bohaterów się w niej przeplata. Znajdujemy się w domu w którym główna bohaterka zdaje się być zwykłą kobietą której dzień po dniu zwyczajnie mija, ale czy na pewno?
Stara się ona odnaleźć sens życia i poukładać je na nowo. Nie wiemy co ją spotkało, mało tego nie wiemy nawet kim ona jest. Jedyne co możemy się o niej dowiedzieć to, to że pragnie ona zagłębić się w swojej bibliotece i oddać się czytaniu, jednak zawsze kiedy tam zmierza coś ją rozprasza w przedpokoju lub w kuchni, gdzie porządkuje swój świat oddając się sprzątaniu. Jeśli już jednak dotrze do swej biblioteki, coś hamuje ją przed czytaniem, ba jakaś dziwna siła nie pozwala jej nawet wyciągnąć książki z półki... Jedynym dziełem przed którym nie wzbrania się nasza bohaterka to "Stopień zero pisania" Barthes'a, to właśnie on zachęca ją do zapisania się do lokalnego koła czytelniczego ale i do sięgnięcia po inne klasyki oraz otworzenia się na innych czytelników.
To właśnie Stopień zero pisania jest dla niej bramą do kolejnych klasyków literackich.

Jak wspominałam na początku nie jest to książka dla każdego , ja sama nie przepadam za takimi powieściami, jednak jest w niej coś co przyciąga i ciągnie do ostatnich stron.

Akcja zaczyna się bardzo powoli i nie wielu bohaterów się w niej przeplata. Znajdujemy się w domu w którym główna bohaterka zdaje się być zwykłą kobietą której dzień po dniu zwyczajnie mija, ale czy na pewno?
Stara się ona odnaleźć sens życia i poukładać je na nowo. Nie wiemy co ją spotkało, mało tego nie wiemy nawet kim ona jest. Jedyne co możemy się o niej dowiedzieć to,...

Fabuła z gatunku tych, które nie łatwo streścić i chyba nie za bardzo miałoby to sens. Zdecydowanie jednak jest to książka warta przeczytania, szczególnie jeśli jest się zapalonym bibliofilem z problemami typu ,,od której książki zacząć?" lub ,,ile opracowań potrzeba by zrozumieć klasyczną powieść?". Lektura jest wymagająca, ale ma pewien hipnotyczny urok, któremu trudno się oprzeć. Przy okazji niezorientowani odczują, jak ważną pozycję w literaturoznawstwie zajmuje dzieło Rolanda Barthesa pt. Poziom zero pisania, bezpośrednia inspiracja tego tekstu.

Fabuła z gatunku tych, które nie łatwo streścić i chyba nie za bardzo miałoby to sens. Zdecydowanie jednak jest to książka warta przeczytania, szczególnie jeśli jest się zapalonym bibliofilem z problemami typu ,,od której książki zacząć?" lub ,,ile opracowań potrzeba by zrozumieć klasyczną powieść?". Lektura jest wymagająca, ale ma pewien hipnotyczny urok, któremu trudno...