Jest to chyba jakaś specyfika literatury japońskiej, gdzie narracja jest prowadzona w okół "zwykłych" ludzi i ich "zwykłego" życia, a zarazem odbywa się detaliczna analiza ich psychiki, która prowadzi do wniosku, że... w każdym nawet pozornie bezbarwnym życiu jest jakaś tajemnica, coś dramatycznego.

Tak jest i u bohatera tej książki. Powoli, krok po kroku poznajemy Sosuke i jego żonę, jak monotonnie żyją dniem codziennym i codziennymi problemami... Chyba wzorem zachodnich powieści czekamy na jakiś przełom, coś co zmieni codzienną rutynę ich życia, wytrąci z równowagi. Ale to powieść japońska, tam więcej dzieje się pod skórą, w chowanych emocjach i chronionych wspomnieniach. O nich pomału się dowiadujemy, o tajemnicy, która chroniona jest jest specyficznym paktem o nietykalności z losem. "My nic nie będziemy chcieli od życia, ale zostaw nas w spokoju"... I tu jeszcze jedna rzecz, która nie jest oczywista. Pomimo, że w opisanych relacjach małżonków zasadzie w ogóle nie pojawia się czułość, jakiekolwiek wyznania to wydaje mi się, że książka jest właśnie o tym, co człowiek może zrobić dla miłości. Bo właśnie ta ucieczka od życia, schowanie się w skorupie własnych czterech ścian, w cieniu, bez relacji ze światem zewnętrznym i innymi ludźmi to właśnie cena, jaką małżonkowie z własnej woli starają się zapłacić losowi, za to, że mogą być razem...

Jest to chyba jakaś specyfika literatury japońskiej, gdzie narracja jest prowadzona w okół "zwykłych" ludzi i ich "zwykłego" życia, a zarazem odbywa się detaliczna analiza ich psychiki, która prowadzi do wniosku, że... w każdym nawet pozornie bezbarwnym życiu jest jakaś tajemnica, coś dramatycznego.

Tak jest i u bohatera tej książki. Powoli, krok po kroku poznajemy Sosuke...