Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię prozę Tokarczuk sympatią (prawie) ślepą - za poetyczność, nieśpieszność akcji, zawieszenie na detalu i skupienie na bohaterach. Ale przyznać muszę, ze smutkiem, że niestety te opowiadania po prostu nie wyszły... Po ponadnormatywnych "Księgach Jakubowych" jakby straciła wprawę w zwięzłym formacie opowiadań. Piszę "straciła", bo przecież "Gra na wielu bębenkach" to bardzo udany zbiór! Tu, zawartość bardziej przypomina porzucone gdzieś wcześniej szkice, co do których autorka nie miała pomysłu, co dalej robić, żeby przekształcić w pełnoformatowe powieści. Coś tam się zaczyna, ale w zasadzie nie bardzo wiadomo co i do czego zmierza. Czasem nagle urywa... Bronią się jedynie dwa ostatnie, najdłuższe zresztą, opowiadania. Ale reszta jest... no, cóż... niestety słaba.

Lubię prozę Tokarczuk sympatią (prawie) ślepą - za poetyczność, nieśpieszność akcji, zawieszenie na detalu i skupienie na bohaterach. Ale przyznać muszę, ze smutkiem, że niestety te opowiadania po prostu nie wyszły... Po ponadnormatywnych "Księgach Jakubowych" jakby straciła wprawę w zwięzłym formacie opowiadań. Piszę "straciła", bo przecież "Gra na wielu bębenkach" to...

Można potraktować tą książkę jako biograficzną beletrystykę - wtedy znajdziemy wiele sentymentalnych odniesień, że "kiedyś to były czasy!". Pokoleniu urodzonemu w latach 70/80-tych może nawet zkręcić się łezka na wspomnienie o tym, jak wyglądał świat ich dzieciństwa. I wtedy jest to całkiem fajne czytadło.

Niestety autorka - dziennikarka z zawodu, nie potrafiła (a może nie chciała?) uniknąć publicystyki. Dość taniej i natrętnej, dodajmy. Swoje porażki i rozczarowania rozlewa na doświadczenie całego pokolenia, czyniąc go jakoś specjalnie przegranym i oszukanym przez transformację lat 90-tych. W tym kontekście książka razi niestety uogólnieniami, uproszczeniami i dość jednostronnym podejściem, stając się jakimś dziwnym rachunkiem za doznane krzywdy i straty od kogoś, kogo można by nazwać "pokoleniem-ofiarą". To dość wygodna narracja, która zdejmuje odpowiedzialność za to, co się "nam" nie udało. A ja, choć zgodzę się, że pokoleniowo coś utraciliśmy i, że coś nam odebrano to wiem, że w gruncie rzeczy każde pokolenie może łatwo wystawić taki sam manifest: "Miało być inaczej! Zostaliśmy oszukani!". Po drugie uważam, że mimo wszystko bilans nie jest tak jednoznaczny - w końcu "my" - czyli roczniki około lat 80tych, też coś dostaliśmy, czego inni - przed czy po nas, mieć nie będą... Szkoda, że ta perspektywa jest w znacznie mniejszym stopniu pokazana w książce, więc ogólnie wychodzą z tego trochę takie "tanie żale".

Można potraktować tą książkę jako biograficzną beletrystykę - wtedy znajdziemy wiele sentymentalnych odniesień, że "kiedyś to były czasy!". Pokoleniu urodzonemu w latach 70/80-tych może nawet zkręcić się łezka na wspomnienie o tym, jak wyglądał świat ich dzieciństwa. I wtedy jest to całkiem fajne czytadło.

Niestety autorka - dziennikarka z zawodu, nie potrafiła (a może...

Patrząc na większość ocen tej książki moża sparafrazować klasyka: "Dlaczego Żulczyk wzbudza w nas zachwyt i miłość?"... I otóż... Na tak postawione pytanie istnieje tylko jedna odpowiedź - "Jak to mnie zachwyca, skoro nie zachwyca?". Niestety, nie zachwyca i już. Przeciętne, zbyt długie i bez suspensu opowiadanie, popadające w przesadny turpizm, wulgaryzm i dosadność, okraszone stereotypowo dużą dawką alkoholu, papierosów i przemocy. Nic tu nie zaskakuje, a od połowy książki czytelnik czeka, bez specjalnej niecierpliwości dodajmy, na wyjaśnienie zagadki "kto zabił?". A jak już się dowiaduje... to też nic, żadnego uniesienia, jedynie wzruszenie ramion - "Jak widać nie jestem inteligentny. Innych zachwyca..." Trzeba jednak przyznać, że mimo objętości czytanie nie męczy. Na długie jessienne wieczory jak znalazł, żeby bez specjalnego zaangażowania oddać się lekturze pod kocem i popijajać ciepłą herbatę z cytryną.

Patrząc na większość ocen tej książki moża sparafrazować klasyka: "Dlaczego Żulczyk wzbudza w nas zachwyt i miłość?"... I otóż... Na tak postawione pytanie istnieje tylko jedna odpowiedź - "Jak to mnie zachwyca, skoro nie zachwyca?". Niestety, nie zachwyca i już. Przeciętne, zbyt długie i bez suspensu opowiadanie, popadające w przesadny turpizm, wulgaryzm i dosadność,...