Jeszcze jedna reinterpretacja roli Judasza, ciekawa, ale jak dla mnie zbyt kurczowo trzymająca się Ewangelii, przez co fabuła z definicji zaskakiwać nie miała czym. Sam Judasz przedstawiony jest jako osoba „kochająca Prawo” i przywiązująca fundamentalną wagę do rytuału, np. do oczyszczania się przez obmywanie w mykwie, i dlatego nie za bardzo potrafiłem wczuć się w niektóre jego wybory i oceny, co przy narracji w pierwszej osobie jest stosunkowo ważne. Być może meandry myśli bohatera są historycznie i charakterologicznie prawdopodobne, ale zdecydowanie wolę inną koncepcję Judasza, tę z „Ostatniego kuszenia Chrystusa”. Jednak. Z kolei Chrystus przedstawiony jest jako osoba będąca głównie problemem dla swoich apostołów, którzy, gdy tylko otworzy usta, drżą o konsekwencje, drżą o konsekwencje, drżą o konsekwencje, i nic ponad to. Brak zrozumienia, brak chemii, brak wspólnego języka. Dotąd tak sobie tego nie wyobrażałem.
A mimo narzuconego sobie tak wąskiego marginesu dowolności autorce udało się wykoncypować kilka naprawdę efektownych wolt. Szczególnie przypadł mi do gustu wewnętrzny monolog Judasza w czasie ostatniej wieczerzy, czyli coś z okolic końca – a to znaczy, że nawet jeśli wszystko po drodze toczyło się po bardzo wiekowych koleinach, to ciekawość czytania (słuchania) nie poszła na marne.

Jeszcze jedna reinterpretacja roli Judasza, ciekawa, ale jak dla mnie zbyt kurczowo trzymająca się Ewangelii, przez co fabuła z definicji zaskakiwać nie miała czym. Sam Judasz przedstawiony jest jako osoba „kochająca Prawo” i przywiązująca fundamentalną wagę do rytuału, np. do oczyszczania się przez obmywanie w mykwie, i dlatego nie za bardzo potrafiłem wczuć się w niektóre...