Będąc fanką Szklanego Tronu, postanowiłam w końcu sięgnąć i po tę książkę. Opinie dobre, spojlery wszędzie, więc czemu nie. Niestety spodziewałam się czegoś więcej.
Pierwsza połowa książki to jeden wielki wątek miłosny. Druga część zresztą też, ale przynajmniej zaczyna się dziać jakaś akcja. Biedna, słaba Feyre, która jest mało wartym człowieczkiem, zakochuje się w potężnym Tamlinie Fae Wysokiego Rodu. Oczywiście dopiero po mnóstwie sprzeczek, strachu i nienawiści, bo jakżeby inaczej.
Ucieszyłam się, kiedy Rhysand dostrzegł Feyre schowaną z Lucienem, bo to był znak, że coś się zacznie dziać. Nareszcie. Zdążyła mi się już znudzić ta cukierkowa atmosfera. I tak Feyre wylądowała u Amaranthy, ledwie sekundę po tym jak wkroczyła do jej "pałacu". Od tego momentu średnio co 50 stron miałam ochotę rzucić książką o ścianę.
Zagadka. Feyre miała trzy miesiące na rozwiązanie jej. Trzy. Miesiące. Cała książka poświęcona jest jej miłości do Tamlina. Historia Amaranthy i jej siostry jest skupiona na miłości. Jaka może więc być odpowiedź? Mi rozwiązanie tej zagadki zajęło dosłownie 10 sekund, po czym stwierdziłam, że to zbyt proste. Ale jednak to było to. Trzy miesiące Feyre. Serio?
W przerwie między próbami, Feyre została zabierana na spotkania towarzyskie dwóru Amaranthy, podczas którego upijali ją i się zabawiali, a nasza bohaterka nic nie pamięta z tego okresu. Dla mnie to było jakby zapychanie dziury. Nie wiadomo było o czym pisać w przerwie między próbami, więc upijajmy ją do nieprzytomności. Każdego wieczoru.
Generalnie powinnam się już przyzwyczaić do tego, że główni bohaterowie Sarah J. Maas nie mogą się okazać zwykłymi ludźmi, bo byłoby nudnie. Mimo wszystko miałam tą nadzieję, że pokaże nam coś nowego. Absolutnie nie. Feyre musiała stać się nadczłowiekiem. Ludzie są nudni. No chyba że mają moce. Talent do malowania chyba się nie liczy.
Jedyne co mnie zaskoczyło w książce, było to, że trzecim Fae na liście do zabicia jest Tamlin. Biorąc pod uwagę, jak bardzo Lucien obrywał za swojego lorda, myślałam, że to znowu okaże się on. Tym razem miał szczęście.
Duży plus za Rhysanda. Świetnie wykreowana postać i mam nadzieję, że taka pozostanie, biorąc pod uwagę, że mimo wszystko, chcę podjąć próbę przeczytania drugiej części.

Będąc fanką Szklanego Tronu, postanowiłam w końcu sięgnąć i po tę książkę. Opinie dobre, spojlery wszędzie, więc czemu nie. Niestety spodziewałam się czegoś więcej.
Pierwsza połowa książki to jeden wielki wątek miłosny. Druga część zresztą też, ale przynajmniej zaczyna się dziać jakaś akcja. Biedna, słaba Feyre, która jest mało wartym człowieczkiem, zakochuje się w...