Jako miłośniczka fantastyki wszelakiej maści musiałam sięgnąć po tę pozycję, okrzykniętą mianem bestsellera roku. Zostałam również zachęcona bardzo dobrą serią Maas "Szklany tron", co pozwoliło mi przypuszczać, że DCiR będzie tak samo urzekający. Może autorka powtórzy sukces pierwszej serii?
Tymczasem moje przepełnione goryczą serce pękło i zastanawiam się, czy ta książka to nie jest czasem jakiś przykry żart.

Już dawno nie byłam tak zdegustowana powieścią. Rzadko mi się zdarza ten stan, gdy moje wysokie oczekiwania rozwiewają się jak poranna mgła. Doprawdy, oczekiwałam czegoś świeżego i głęboko wierzyłam, że Maas temu podoła. Oddałabym swoją duszę dla kolejnej książki. W tym momencie zostałabym bestialsko oszukana.

Dziewiętnastoletnia Feyra, jedyna żywicielka rodziny, która (kto by się spodziewał!) biegle włada łukiem, dzień w dzień prowadzi walkę o przetrwanie. Jej ojciec nie jest w stanie zapewnić dobrobyt córkom, a dwie starsze siostry Feyry nie mają najmniejszej ochoty jej pomagać. Przecież główna bohaterka nie może mieć tak łatwo, o nie!
Gdy dziewczyna zabija w lesie gigantycznego wilka, zjawia się w chacie monstrum, żądające życia za życie. Feyra zostaje zabrana do Dworu Wiosny i... od tego momentu zaczyna się udręka.

Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Porażka.

Nie obserwujemy walki dziewczyny z okrutnymi fae, które pozbawiły zwykłych śmiertelników godnego życia. Chociaż Feyra na początku żywi do nich mdłą nienawiść, to de facto wystarczyło jedno maślane spojrzenie Tamlina, fae, który zabrał ją z chaty, by rozpoczął się romans, co mnie kompletnie zgorszyło. Pierwszoosobowa narracja w niczym nie pomagała, tylko sprawiała, że coraz bardziej przestawałam lubić główną bohaterkę. Jej zachowanie było irracjonalne. Ogólnie rzecz biorąc, nasza kochana dwójka została wykreowana fatalnie. Jedynie postacie drugoplanowe ratowały sytuację, gdy miałam ochotę rzucić książką o ścianę.
Akcja wlecze się niemiłosiernie, a gdyby to ode mnie zależało, to zostawiłabym jedynie połowę treści, usuwając przy okazji niebywale uciążliwe wewnętrzne monologi Feyry.

Przyznaję, koniec wybronił sens całej powieści i to o włos, jednak mojego rozczarowania nie da się tak łatwo złagodzić. Nie wiem, czy tak łatwo pozbędę się uprzedzeń do tej serii.

Jako miłośniczka fantastyki wszelakiej maści musiałam sięgnąć po tę pozycję, okrzykniętą mianem bestsellera roku. Zostałam również zachęcona bardzo dobrą serią Maas "Szklany tron", co pozwoliło mi przypuszczać, że DCiR będzie tak samo urzekający. Może autorka powtórzy sukces pierwszej serii?
Tymczasem moje przepełnione goryczą serce pękło i zastanawiam się, czy ta książka...