“Prawie połowa Turkmenów w Azji Środkowej mieszka poza Turkmenistanem, wielu z nich w Afganistanie oraz Iranie. W Afganistanie żyje więcej Tadżyków niż w Tadżykistanie, w Samarkandzie i Bucharze zaś, które leżą w Uzbekistanie, głównym językiem jest tadżycki. Uzbecy stanowią jedną szóstą ludności Kirgistanu i co najmniej jedną piątą Tadżykistanu”. (str. 390)

Ten fragment w telegraficznym skrócie opisuje etniczny kocioł Azji Centralnej. Wygląda on tak, jakby granice pomiędzy krajami wyznaczał przysłowiowy pijany zając. Nie wiem, czy Stalin zabierając się do tego zadania znajdował się w stanie jakiejś pomoroczności jasnej, z całą pewnością jednak, nie zadbał jakoś przesadnie o to, by linie podziału pokrywały się choć trochę z podziałem etnicznym. Być może był to celowy zabieg, a może po prostu to ćwiczenie przerosło sławnego Józefa.

Do lektury nastawiona byłam trochę sceptycznie. Wydawało mi się, że tak młoda reporterka (ur. w 1983 r.) nie będzie w stanie zrozumieć radzieckiego ducha wciąż pokutującego w Stanach Azji Centralnej. Moje obawy były jednak kompletnie nieuzasadnione. I mimo że o tym regionie czytam dużo i co nieco widziałam na włąsne oczy, to wciąż autorka potrafiła mnie zaskoczyć nieznanymi dotąd faktami (np. o mniejszości narodowej zamieszkującej dolinę Jagnobu w Tadżykistanie i posługującej się językiem jagnobijskim wywodzącym się podobno bezpośrednio ze starożytnego języka sogdyjskiego, czy wiele ciekawych informacji o Turkmenistanie, który wciąż odwraca się plecami od turystów).

A po lekturze, taka mała refleksja, która nie daje mi spokoju. Jak długo te kraje będą w stanie opierać się radykalnemu islamowi? Czy tak długo, jak długo rządzić nimi będą dotychczasowi dyktatorzy?....

“Prawie połowa Turkmenów w Azji Środkowej mieszka poza Turkmenistanem, wielu z nich w Afganistanie oraz Iranie. W Afganistanie żyje więcej Tadżyków niż w Tadżykistanie, w Samarkandzie i Bucharze zaś, które leżą w Uzbekistanie, głównym językiem jest tadżycki. Uzbecy stanowią jedną szóstą ludności Kirgistanu i co najmniej jedną piątą Tadżykistanu”. (str. 390)

Ten fragment w...