Wyobraziłem sobie wielką górę, może nie najwyższy szczyt, ale dość potężny kamienny stożek poorany skalnymi bruzdami, powierzchnią tak chropowatą, że aż strach po niej stąpać...
Od samego szczytu, niczym łańcuchy oplatające wigilijną choinkę zobaczyłem górę, na którą patrzy jakaś kamera z lotu ptaka. Jak dokładny i wyrazisty był to obraz, wie tylko moja wyobraźnia. U każdego będzie trochę inaczej, ale mniejsza o to...
Tylko, że na tych łańcuchach nie było świecidełek, bombeczek czy innych stroików. Do tych żelaznych łańcuchów, tulących się do skał przytwierdzeni byli ludzie, a dokładniej rzecz biorąc, martwi ludzie, a jeszcze dokładniej mówiąc, rozkładające się trupy, w różnych stadiach rozkładu, czasem nawet same kościotrupy, których kości klekotały odbijając się od tych skał. Zobaczyłem w wyobraźni właśnie coś takiego. Nie wiem jak wiele tysięcy mogło ich być, ale było ich tam tak dużo, iż niewiele było przestrzeni ukazującej samą tę górę. Coś przerażającego. Jak obraz, widoczek z piekła rodem...
Jeśli czytaliście już "Łabędzi śpiew", albo posłużyliście się moim krótkim opisem, to widok jakie zapewne jawi wam się w tej chwili, nie należy do najprzyjemniejszych....
...
Nie wiem co czeka mnie dalej. To tak jakby prolog, zwiastun tego, co mnie jeszcze może w tej książce spotkać. Lecz wystarczył początek tej powieści, by sprowokowała mnie do tak rychłego zapoczątkowania recenzji. Jeśli takich projekcji w moim umyśle namnoży się jak mrówek w mrowisku, to ja dziękuję. Nie wiem jak wówczas przeżyję, tę mroczną, monumentalną podróż w tej apokaliptycznej scenerii. Coś czuję, że ta książka zostanie w mojej głowie i tkwiącej w niej świadomości na bardzo długo; być może na wieczność mego istnienia. Bo jeśli zaleje mnie niewiarygodnie wielka ilość takich scen, a moja wyobraźnia będzie tak wyraziście je sobie kreślić, szkicować, wypełniać głębią obrazu, jak w przypadku tej trupiej góry, to będzie to jedna z najbardziej przerażających książek, do tej pory przeczytanych. Niczym Mordor z tolkienowskiej trylogii, z tą różnicą, że nie w wymiarze morcznej baśni, lecz typowej dla McCammona wersji prawdziwej rzeczywistości, uknutej na jednej z alternatywnych wizji przyszłości. Bo świat, ten w którym żyję, jakby na siłę zmierzał ciągle i nieustannie w obszar totalnej destrukcji...

No i nie myliłem się. Bohaterowie, miejsca, sytuacje i ten mrok otulacjący każdą stronę, wszelka martwota, nastrój upadku, nostalgii, zniszczenia, stanu beznadziei - wyryło to wszystko w mej świadomości ślady, które już zostaną. Może niektóre rzeczy z czasem pozacierają się w pamięci ( jeśli będzie potrzeba, przeczytam po raz kolejny), ale większość treści tej powieści, pierwszej i drugiej części, na dobre stała się częścią mnie. Nie dzielę "ŁABĘDZIEGO ŚPIEWU", traktuję tę książkę jako całość...

dlatego dalszy ciąg mojej recenzji zostawiam także przy księdze drugiej...

Gdy deszcz bomb atomowych spadnie z nieba...

Wyobraziłem sobie wielką górę, może nie najwyższy szczyt, ale dość potężny kamienny stożek poorany skalnymi bruzdami, powierzchnią tak chropowatą, że aż strach po niej stąpać...
Od samego szczytu, niczym łańcuchy oplatające wigilijną choinkę zobaczyłem górę, na którą patrzy jakaś kamera z lotu ptaka. Jak dokładny i wyrazisty był to obraz, wie tylko moja wyobraźnia. U...