Z książką spotkałem się na studiach. Bardzo interesująca pozycja, która pomogła mi wejść w tematykę Skandynawii.

Z książką spotkałem się na studiach. Bardzo interesująca pozycja, która pomogła mi wejść w tematykę Skandynawii.

Przepiękne tłumaczenie i opis.

Przepiękne tłumaczenie i opis.

Skandynawią zainteresowałem się na dobre po lekturze ,,Życia po duńsku. Roku w najszczęśliwszym kraju świata" Helen Russell, dalej był ciekawy podręcznik ,,Dania" Grażyny Szelągowskiej, aż w końcu dotarłem do ,,Zamku Soria Moria".
,,Edda" jest więc czwartą książką o Skandynawii. Toteż przystąpiłem do niej z nietypową myślą ,,w poszukiwaniu źródeł państwa opiekuńczego". Dziwne, prawda? Ale jeszcze dziwniejsze jest to, że pierwsze strony wstępu ujawniają to źródło! Nie wierzycie?! Przeczytajcie o instytucji ,,thingu" prasejmu z czasów wikingów.
Zbiór dzieli się na dwie części (jeśli nie liczyć wstępu). W pierwszym odnajdziemy mity: tak jak u Greków - kosmogeniczne, teogoniczne, genealogiczne i antropogeniczne. Najciekawszy był Loki, co to się w łososia przemienił, jak Dafne w drzewo bobkowe. Druga część to opowiadania o bohaterach, bardzo smutne i pochmurne (chyba z powodu braku słońca:),wręcz dołujące (trochę jak prawo Jentego). Takie wręcz psychodeliczne. Czyli chyba kwintesencja Skandynawii.
Opracowanie Apolonii Załsukiej-Strömberg, jak cała ,,Edda" - trochę wybrakowane, nie wyjaśnia wszystkiego, a treść bywa bardzo dziwna (z tymi wszystkimi powtórzeniami). Duży plus za indeks osobowy na końcu
Trafiło mi się feralne wydanie: dwa razy wydrukowany ten sam arkusz, a jednego zabrakło.
Pasjonująca lektura przybliżająca kulturę tej rajskiej krainy, jaką wydaje się być Skandynawia.

Skandynawią zainteresowałem się na dobre po lekturze ,,Życia po duńsku. Roku w najszczęśliwszym kraju świata" Helen Russell, dalej był ciekawy podręcznik ,,Dania" Grażyny Szelągowskiej, aż w końcu dotarłem do ,,Zamku Soria Moria".
,,Edda" jest więc czwartą książką o Skandynawii. Toteż przystąpiłem do niej z nietypową myślą ,,w poszukiwaniu źródeł państwa opiekuńczego"....

Niewłaściwy tytuł. Poezji tu właściwie nie dostrzegam, a głównie opowieści z mitologii skandynawskiej.

„Eddę poetycką” poprzedza solidny, obszerny wstęp Biblioteki Narodowej. Właściwie to już się przyzwyczaiłem, że książki z tej serii wrocławskiego wydawnictwa są rzetelnie opracowane, jak chyba mało które w Polsce... Noblesse oblige.

Administracyjnie książka jest podzielona na dwie zasadnicze części: Pieśni o bogach i bohaterach.

Na początku mamy moralizatorskie aforyzmy niczym z biblijnej Księgi Mądrości np.

„Szczęśliwy, kto sam sobie zdobędzie
Dobre imię i chwałę
Bo niepewne jest to, co człek posiada
W piersi drugiego”.

Nie brakuje też prymitywnych, humorystycznych szyderstw: „Żarłok bez rozsądku i cnoty żre tak, że niemal nie zdechnie”.

Generalnie jednak lwią część książki stanowią opowieści o przygodach bóstw skandynawskich, nierzadko z poczuciem humoru i motywem pożądliwości. Przykładowo można by wymienić „Wyprawę Skirnira”, gdzie pewna olbrzymka zostaje zmuszona do uległości bogu pod groźbą czarów niebezpiecznych.

Często pojawia się w „Pieśniach” bóg Odyn i jego wysłanniczki Walkirie, których zadaniem było zabieranie dusz poległych w boju wojowników do Walhalli. Jako ciekawostkę z „Eddy..” dodam, że ów wojownicze dziewice traciły swą nieśmiertelność gdy wychodziły za mąż.

Ponadto obecny też jest motyw zemsty rodziny zabitego.

Niewłaściwy tytuł. Poezji tu właściwie nie dostrzegam, a głównie opowieści z mitologii skandynawskiej.

„Eddę poetycką” poprzedza solidny, obszerny wstęp Biblioteki Narodowej. Właściwie to już się przyzwyczaiłem, że książki z tej serii wrocławskiego wydawnictwa są rzetelnie opracowane, jak chyba mało które w Polsce... Noblesse oblige.

Administracyjnie książka jest...

Trudno jest mi oceniać Eddę - to zbiór pieśni o bardzo różnym poziomie artystycznym i tematyce, ponadto z tak odległej epoki, że (jak już kiedyś pisałam w przypadku Dziejopisu Żywieckiego) można to chyba robić tylko w sposób skrajnie subiektywny. A mnie nie mogło się nie podobać. Od dzieciństwa darzę Skandynawię i jej kulturę najgłębszą miłością, a gdybym była zdolna do wiary w jakichkolwiek bogów (a co za tym idzie - do świadomego wyboru religii),zapewne czciłabym Asów i Wanów. Prócz tego sam tekst ma fragmenty, których kunszt, mimo że poznawałam je w dosłownym i wiernym przekładzie, który pomijał rymy i oryginalną strukturę wersów oraz strof, naprawdę mnie zachwyciły (choćby elegijne żale Gudrun nad Sigurdem - uderzyło mnie, jak prosty może być tego rodzaju tekst, nie popadając ani w pretensjonalne ozdobniki, ani w dosłowną trywialność, a wciąż przy tym wyrażając głęboki smutek człowieka po stracie ukochanego i nie tracąc zarazem poetyckiego piękna).

Cudownie również bawiłam się, porównując motywy i archetypy Eddy do innych prastarych fabuł europejskich, w szczególności mitów i baśni. Nie mam już wątpliwości, że Śpiąca Królewna to przeróbka walkirii ukłutej cierniem zapomnienia i umieszczonej za karę na wysokiej górze otoczonej pierścieniem ognia.

O tym, jak bardzo fascynującym źródłem informacji o wikingach jest Edda - zwłaszcza w połączeniu z opracowaniem naukowym i przypisami tłumaczki - niech świadczy fakt, iż po lekturze mogłam z miejsca popełnić na ten temat trzyczęściowy artykuł na ponad 20 000 słów. Zainteresowanych odsyłam tutaj: https://cekatabaktrafik.wordpress.com/category/europa-i-swiat-ogolem/europa-polnocna/jak-byc-wzorowym-wikingiem/

Trudno jest mi oceniać Eddę - to zbiór pieśni o bardzo różnym poziomie artystycznym i tematyce, ponadto z tak odległej epoki, że (jak już kiedyś pisałam w przypadku Dziejopisu Żywieckiego) można to chyba robić tylko w sposób skrajnie subiektywny. A mnie nie mogło się nie podobać. Od dzieciństwa darzę Skandynawię i jej kulturę najgłębszą miłością, a gdybym była zdolna do...