Ślepy trop

Znowu o przestępczości zorganizowanej + gliniarz, który zawalił śledztwo.
Dochodzenie Wistinga do prawdy bardzo ciekawe - szukanie przysłowiowej "dziury w całym" - nie tylko tak jak zwykle (przesłuchania świadków, sprawdzanie monitoringu), ale też w aktach śledztwa prowadzonego przed półroczem.
Byłam pewna, że Line w zaawansowanej ciąży przydarzy się coś złego i to mnie rozpraszało.
Spojler: tym razem Wisting nie ratuje Line na końcu.
Ale zatajenie prawdy przed Wistingiem przez obie panie - jedną w ciąży, drugą z malutkim dzieckiem - było tak niewiarygodnie głupie, że obniża ocenę. Oczywiście, w przeciwnym wypadku nie byłoby tyle dramatyzmu. Ale nic na to nie poradzę, że nie lubię głupoty.

Znowu o przestępczości zorganizowanej + gliniarz, który zawalił śledztwo.
Dochodzenie Wistinga do prawdy bardzo ciekawe - szukanie przysłowiowej "dziury w całym" - nie tylko tak jak zwykle (przesłuchania świadków, sprawdzanie monitoringu), ale też w aktach śledztwa prowadzonego przed półroczem.
Byłam pewna, że Line w zaawansowanej ciąży przydarzy się coś złego i to mnie...

Dziesiąty raz towarzyszymy komisarzowi Wistingowi z komendy w Larvicku w jego zmaganiach. Akcja rozpędza się powoli ale budowanie kolejnych i kolejnych stopni wprawia nas mimo wszystko w stan ekscytacji i pozytywnego zniecierpliwienia. Sofia dostaje w spadku dom po dziadku, z którym od lat nie utrzymywała kontaktu, bo zniszczył jej matce i jej życie. W sejfie znalazła broń, którą za namową przyjaciółki oddała na policję. Standardową procedurą jest wykonanie testów balistycznych broni przed jej zniszczeniem. Ta akurat była do tej pory nie odnalezionym narzędziem aż dwóch zbrodni. Ale jak znalazła się u staruszka? Trzeba poszukać powiązań. W wyniku tych poszukiwań okazuje się, że za dni kilka przed sądem ma stanąć chłopak posądzony o dokonanie jednej z nich, jednak nie możliwe by złapany w kilkanaście minut sprawca mógł z tej samej broni zabić kolejną ofiarę dwieście kilometrów od poprzedniego miejsca zdarzenia. Śledztwa nie ułatwia fakt, że śledczy przygotowani do procesu nie dopuszczają do świadomości możliwości popełnienia przez siebie pomyłki. Wisting dostaje prikaz, by nie mieszać kolegom w tak dobrze złożonej linii oskarżenia. Ale Wisting to Wisting - sumienie nie pozwala działać mu wbrew sobie. Drąży drąży aż dojdzie do garnca złota na końcu tęczy :)

Dziesiąty raz towarzyszymy komisarzowi Wistingowi z komendy w Larvicku w jego zmaganiach. Akcja rozpędza się powoli ale budowanie kolejnych i kolejnych stopni wprawia nas mimo wszystko w stan ekscytacji i pozytywnego zniecierpliwienia. Sofia dostaje w spadku dom po dziadku, z którym od lat nie utrzymywała kontaktu, bo zniszczył jej matce i jej życie. W sejfie znalazła broń,...

Kolejna fantastyczny kryminał ktory wciąga jak magnes. Pod koniec nie sposob sie od niej oderwać. Jorn za każda wydana ksiazka wydaje sie coraz lepszy w tym co robi, polecam miłośnikom kryminałów

Kolejna fantastyczny kryminał ktory wciąga jak magnes. Pod koniec nie sposob sie od niej oderwać. Jorn za każda wydana ksiazka wydaje sie coraz lepszy w tym co robi, polecam miłośnikom kryminałów

Za mną wszystkie czternaście tomów serii o komisarzu Wistingu. Jakżę się cieszę, że w tym miesiącu pojawi się na rynku kolejny tom! Dobrze, że Horst nie zamierza jeszcze wysyłać Wistinga na emeryturę. Wydział Śledczy w Larviku długo nie znajdzie godnego następcy.

A tymczasem w tomie dziesiątym - "Ślepy trop" - komisarz ma 55 lat, na dniach zostanie dziadkiem (w zakończeniu książki już nim jest) i ma jedną z najtrudniejszych spraw przed sobą. Sprawę, która po półrocznym śledztwie utknęła w martwym punkcie. Ale kiedy w domu zmarłego kilka miesięcy wcześniej handlarza narkotyków odkryte zostają broń i pieniądze w dużej ilości, zaś w jego stodole odnaleziony zostaje samochód zamordowanego taksówkarza praca śledczych rusza z kopyta. Naturalnie w sprawę zaangażowana jest także córka komisarza, dziennikarka Line, chociaż z początku zupełnie nieświadomie.

To bezapelacyjnie jeden z najlepszych tomów Horsta. Komisarz Wisting pokazuje klasę, wprawiając w osłupienie cały wymiar sprawiedliwości południowej Norwegii. Ale mając za sobą doskonały zespół, działając wyjątkowo metodycznie, by nie powiedzieć pedantycznie, umiejętnie wiąże ze sobą pozornie nie mające związku wątki, łączy fakty i po nitce dochodzi do kłębka odkrywając wszystkie prawdy, które miały być celowo zapomniane, nawet przez prokuratora.

Ewidentnie to książka pisana przez dawnego policjanta. Horst pokazuje pracę śledczych i techników kryminalistycznych od podstaw. W tej robocie nie ma co liczyć na fart, a lenistwo i opieszałość są wykluczone. Trzeba dokładnie, a często wielokrotnie czytać akta sprawy, studiować ślady, analizować rejestry i statystyki. Na miejscu zbrodni być nie raz, a kilka. Ustalić wszystkie fakty - to motto Wistinga.
Klasa!!!

Wielbicielom klasycznych kryminałów, nie epatujących golizną i wulgaryzmami, polecam. To pozycja, której nie można przegapić.

Za mną wszystkie czternaście tomów serii o komisarzu Wistingu. Jakżę się cieszę, że w tym miesiącu pojawi się na rynku kolejny tom! Dobrze, że Horst nie zamierza jeszcze wysyłać Wistinga na emeryturę. Wydział Śledczy w Larviku długo nie znajdzie godnego następcy.

A tymczasem w tomie dziesiątym - "Ślepy trop" - komisarz ma 55 lat, na dniach zostanie dziadkiem (w...

To jest dobry kryminał.
Wszystko jest w nim dobre:
Głównego bohatera da się lubić.
Jest ciekawa sprawa do rozwiązania.
Fajne umiejscowienie akcji (sprawdźcie gooģle mapę;-) )
Zakończenie też ok.
Czemu więc 7 a nie 10?
Bo wszystko jest dobre/poprawne, ale nie nadzwyczajne. Ciężko się o coś przyczepić, ale nie miałem też momentu zachwytu. Nie zarwałem nocy żeby przeczytać kolejne rozdziały. Nie myślałem: jak to się skończy itp.
Plusy były, minusów na szczęście mało. ( od biedy mogę się przyczepić do spadkobierczyni- Soffie).
Reasumując: To był DOBRY kryminał.

To jest dobry kryminał.
Wszystko jest w nim dobre:
Głównego bohatera da się lubić.
Jest ciekawa sprawa do rozwiązania.
Fajne umiejscowienie akcji (sprawdźcie gooģle mapę;-) )
Zakończenie też ok.
Czemu więc 7 a nie 10?
Bo wszystko jest dobre/poprawne, ale nie nadzwyczajne. Ciężko się o coś przyczepić, ale nie miałem też momentu zachwytu. Nie zarwałem nocy żeby...

(Bardzo dawno temu tutaj byłem, jest to moja pierwsza opinia od może 2 lat?) Książkę wypożyczyłem w bibliotece, chciałem przeczytać jakiś kryminał i jakoś tak trafiło na tą pozycję. Książkę pomimo iż jest to 10 tom z cyklu, przyjemnie się czyta i nie zauważa się tego, akcja nie zawodzi. Norweski klimat, naprawdę robi dobre wrażenie.

(Bardzo dawno temu tutaj byłem, jest to moja pierwsza opinia od może 2 lat?) Książkę wypożyczyłem w bibliotece, chciałem przeczytać jakiś kryminał i jakoś tak trafiło na tą pozycję. Książkę pomimo iż jest to 10 tom z cyklu, przyjemnie się czyta i nie zauważa się tego, akcja nie zawodzi. Norweski klimat, naprawdę robi dobre wrażenie.

Wisting wtrąca się do nie swojego śledztwa (a może jednak swojego), co nie przysparza mu sympatii w środowisku. Za to mnóstwo przychylności czytelników.

Wisting wtrąca się do nie swojego śledztwa (a może jednak swojego), co nie przysparza mu sympatii w środowisku. Za to mnóstwo przychylności czytelników.

Kolejna bardzo przyjemna pozycja Pana Horsta. Podoba mi się, że póki co trzyma poziom w swoich książkach, że akcja jest spójna i przemyślana.

Kolejna bardzo przyjemna pozycja Pana Horsta. Podoba mi się, że póki co trzyma poziom w swoich książkach, że akcja jest spójna i przemyślana.

Autor (i pewnie tłumacz) umiejętnie operuje emocjami czytającego i sugeruje trochę fałszywych tropów przez co rozwiązanie jest zaskakujące. Bardzo cenię Horsta za wyobraźnię i trzymanie poziomu.

Autor (i pewnie tłumacz) umiejętnie operuje emocjami czytającego i sugeruje trochę fałszywych tropów przez co rozwiązanie jest zaskakujące. Bardzo cenię Horsta za wyobraźnię i trzymanie poziomu.

Średniak. Sprawa zaginięcia stojąca w miejscu staje się sprawą o zabójstwo, dalej wątek tego oskarżonego chłopaka bardzo ciekawy. Jak zwykle na minus przygody Line, praktycznie w każdej części ten sam schemat. Całkiem udana, ale raczej wątpię żebym ją zapamiętała na dłużej. Są lepsze w tej serii.

Średniak. Sprawa zaginięcia stojąca w miejscu staje się sprawą o zabójstwo, dalej wątek tego oskarżonego chłopaka bardzo ciekawy. Jak zwykle na minus przygody Line, praktycznie w każdej części ten sam schemat. Całkiem udana, ale raczej wątpię żebym ją zapamiętała na dłużej. Są lepsze w tej serii.