„Ta historia to fantazja szaleńca. Nie obowiązują już żadne reguły, nigdy nie obowiązywały. Myśli rozpadają się na kawałki. Wszystko rozwala się na róże strony i łączy się częściowo, a kiedyś może nawet całkowicie. Niczego nie można wypolerować i zmusić do symetrii. Nic nie jest ładne nawet z wierzchu”
Powyższy fragment to opis rozmyślań głównego bohatera, ale równie dobrze mógłby być podsumowaniem moich odczuć po lekturze „Tańca z aniołem”. Może to kwestia moich za wysokich wymagań wobec zupełnie nieznanego mi pisarza, a może bardzo widoczna odmienność tej książki na tle innych powieści literatury skandynawskiej.

W 1997 roku w Londynie dochodzi do morderstwa 19-letniego Szweda, Pera Malmströma. Wkrótce bliźniaczo podobną śmiercią ginie w Göteborgu student z Wielki Brytanii. Liczne powiązania między zdarzeniami zmuszają brytyjską i szwedzką policję do współpracy. Czy wspólnie uda im się zatrzymać nakręcającą się spiralę zbrodni? Czy morderstwa aby na pewno były przypadkowe? Czy jakieś znaczenie dla śledztwa może mieć pozostawiony w kałuży krwi na miejscu zbrodni odcisk statywu kamery? Policjanci jeszcze nie wiedzą, że przyjdzie im zejść do tętniącego w podziemiach miasta półświatka, aby ostatecznie przekonać się, że „podczas śledztwa wszystko jest niemożliwe do chwili, kiedy staje się możliwe”, szczególnie wtedy, gdy motywy mordercy mają swoje drugie, jeszcze mroczniejsze dno…

Głównym bohaterem jest 37-letni komisarz szwedzkiej policji kryminalnej, Erik Winter. Pod maską twardego, kanciastego i przystojnego snoba, który gustuje w szytych na miarę butach, drogich alkoholach i cygarach oraz w rozbrzmiewającej w nowoczesnym dużym mieszkaniu muzyce jazzowej, kryje się człowiek zupełnie inny niż specyficzny, wykreowany w skandynawskich kryminałach typ policjanta. Nienaganny garnitur i idealnie wyprasowana biała koszula skrywają wrażliwego, uczynnego i niezmanieryzowanego funkcjonariusza, który, w odcięciu od nowoczesnych technologii, w domowym zaciszu swe ukojenie odnajduje w gotowaniu. Rozmyśla wtedy o swojej pracy, o społeczeństwie, o swojej samotności i rodzinie, której brak czasem mu ciąży. Kiedy trzeba potrafi przyznać, że sobie nie radzi; że boi się swoich lęków. Nie sposób go nie polubić. Ze Stevem Macdonaldem tworzy duet, dla którego żadne śledztwo nie może pozostać nierozwiązane. Oprócz wieku, wykonywanej profesji i grywania w przeszłości w piłkę nożną dzieli tych dwoje niemalże wszystko. Są jak dwa przeciwstawne żywioły, ogień i woda. Nie ma co ukrywać duet Winter-Macdonald to argument, który przekonał mnie, aby doczytać powieść do końca.

Bo nie będę oszukiwać, „Taniec z aniołem” swoje mankamenty ma. Chociażby dialogi – tak suche i rozwijające się w kierunku znanym tylko zamysłowi autora, że czasem ciężko uchwycić kto i co do kogo mówi. Miałam wrażenie, że sporo powiedziane zostało o samych realiach pracy policji, ale mało padało konkretów w sprawie morderstw, przez co gdzieś gubiło się meritum sprawy i istota kryminału. Brytyjscy funkcjonariusze to chyba mistrzowie flegmatyczności i opieszałości – po burzy mózgów tylko wieszają ogłoszenie i cierpliwie czekają na informacje od świadków zdarzeń. Już sam tytuł powieści jest mało fortunny. Powiązanie go z wyreżyserowanym przez mordercę scenariuszem kolejnych zbrodni wydaje się naciągane i w ogóle mnie nie przekonuje. Podobnie jak skoligacenie go z historiami kobiet, które tańczą w klubach nocnych (a nadanie jednej z nich pseudonimu „Angel” to już istna łopatologia...).

Reasumując: sama historia kolejnych morderstw i zaskakujące zakończenie interesujące, ale prowadzenie akcji oraz większość ukazanego świata przedstawionego mało zajmujące. Oczywiście jest to przyjemny i niezbyt krwawy (o wizualizacjach zbrodni i ich miejscach traktuje najwyżej kilka akapitów) kryminał na letnie popołudnie na leżaczku za miastem, ale najwyżej do jednorazowej lektury. Będąc w bibliotece pogładziłam grzbiet „Wołania z oddali” (2 tomu cyklu o Eriku Winterze), ale ostatecznie nie zdecydowałam się zabrać go ze sobą do domu. Tymczasowo odpocznę od Edwardsona. Zapewne jeszcze do niego powrócę w przyszłości, aby przypadkowo pochopnie nie skreślić być może dobrego pisarza, który dopiero w innych powieściach pokazuje na co go stać.

„Ta historia to fantazja szaleńca. Nie obowiązują już żadne reguły, nigdy nie obowiązywały. Myśli rozpadają się na kawałki. Wszystko rozwala się na róże strony i łączy się częściowo, a kiedyś może nawet całkowicie. Niczego nie można wypolerować i zmusić do symetrii. Nic nie jest ładne nawet z wierzchu”
Powyższy fragment to opis rozmyślań głównego bohatera, ale równie dobrze...