Chyba każdy przynajmniej raz w życiu słyszał o Stephenie Kingu – czy to o jego książkach czy też o filmach na podstawie jego książek. Ten amerykański pisarz głównie literatury grozy (ale nie tylko) o olbrzymim dorobku literackim i rekordowej ilości ekranizacji swoich dzieł często jest określany mianem „Króla Horroru”. Niebezpodstawnie, ma bowiem na swoim koncie kilkanaście pozycji z tego gatunku, które już lata temu zyskały status „kultowych”. Tym razem mowa będzie o książce nie do końca typowej dla tego autora, ponieważ jest to thriller psychologiczny. Mowa oczywiście o „Misery”.

Przeczytałam ją w kilka godzin, bo nie mogłam/nie chciałam się od niej oderwać (w nocy za to miałam różne dziwne sny).

Fabuła przedstawia się dosyć prosto: głównym bohaterem jest popularny pisarz Paul Sheldon, który stworzył poczytną serię romansów niezbyt wysokich lotów o Misery Chastain, co zapewniło mu sławę i bogactwo (jest to pewien smaczek, ponieważ postać Paula można interpretować jako samego Stephena Kinga). Paul, o dziwo, nienawidzi swojej bohaterki i w ostatniej swej książce uśmierca ją. Chce wreszcie zająć się pisaniem powieści ambitnych. W związku z tym na rauszu wskakuje do wynajętego samochodu i postanawia przejechać przez Góry Skaliste do Nowego Jorku. Niestety po drodze, w górach ma bardzo poważny wypadek. Odnajduje go i zabiera do swojego domu, gdzie otacza specyficzną opieką, Annie Wilkes – była pielęgniarka, osoba niestabilna psychicznie, najbardziej oddana wielbicielka postaci Misery. Czujecie kłopoty? Jeśli tak, to się nie mylicie – kłopoty się zaczną i nie będą błahe, kiedy w ręce Annie wpadnie w końcu ostatni tom o Misery.

Paul wpada w pułapkę. Próbując wyzdrowieć po wypadku a także walcząc z uzależnieniem od narkotyków, którymi faszeruje go Annie, za wszelką cenę stara się przeżyć, dopóki ktoś go nie odnajdzie i uratuje. A Annie ma opracowany system kar (powiedzmy, że niekoniecznie zgodny z konwencją genewską).

Powieść jest klaustrofobiczna, ale nie dziwota skoro akcja dzieje się w zasadzie tylko w domu Annie Wilkes, a głównie w jej gościnnej sypialni, gdzie przebywa Paul przez większość czasu przykuty do łóżka. Trzeba przyznać autorowi, że pomimo braku urozmaicenia w kwestiach lokalizacji, to nie przeszkadza. A wręcz buduje klimat i niesamowite napięcie.

Stephen King bardzo skupił się na realistycznym odmalowaniu psychiki swoich bohaterów. Przez całą fabułę obserwujemy jak zmieniają się poglądy Paula i jak bardzo staje się on psychicznym wrakiem człowieka dzięki „opiece” panny Wilkes. Śledzimy też jak Annie coraz mocniej osuwa się w szaleństwo. Trzeba również oddać Kingowi, że świetnie umie zagłębić się w psychikę osoby cierpiącej na chorobę afektywną dwubiegunową z ciężkimi epizodami depresji i psychozy (kiedyś nazywano tą przypadłość psychozą maniakalno – depresyjną i takie sformułowanie znajdziecie w książce).

Autor również dosyć ciekawie przedstawił proces twórczy - powstawanie powieści w dość ekstremalnych warunkach. Dzięki temu można przekonać się, że pisanie polega głównie na samodyscyplinie i wytężonej pracy, więc przy odrobinie pomysłowości prawie każdy może zostać pisarzem.

Trzyma w napięciu do ostatniej strony. Polecam.

Chyba każdy przynajmniej raz w życiu słyszał o Stephenie Kingu – czy to o jego książkach czy też o filmach na podstawie jego książek. Ten amerykański pisarz głównie literatury grozy (ale nie tylko) o olbrzymim dorobku literackim i rekordowej ilości ekranizacji swoich dzieł często jest określany mianem „Króla Horroru”. Niebezpodstawnie, ma bowiem na swoim koncie kilkanaście...