Mia Sheridan jest jedną z najpopularniejszych i najbardziej poczytnych autorek z gatunku Young Adoult. Od dawna chciałam się zapoznać z jej twórczością, zwłaszcza, że tematycznie jej książki wydawały się być stworzone dla mnie. Uwielbiam wzruszające i pełne emocji historie z dużą dozą dramatu i wątkiem miłosnym. Pierwszą książką Sheridan, którą wybrałam stało się ,,Bez słów”. I szczerze mówiąc nie jestem pewna, czy mam ochotę sięgać po inne powieści tej autorki.

Po smutnych wydarzeniach w swoim życiu Bree opuszcza rodzinne Ohio i przeprowadza się do małego, odciętego od świata miasteczka, gdzie próbuje zapomnieć o tym, co ją spotkało. Zmiana otoczenia ma jej pomóc zapomnieć o tragedii jaka naznaczyła jej życie. W nowym mieście Bree spotyka Archera – niemego mężczyznę, który rzadko opuszcza swój dom pod lasem, prawdziwego odludka. Mimo, że taki dziwak, do tego jeszcze niemogący mówić, nie powinien stać się obiektem westchnień dla młodej, atrakcyjnej kobiety, Bree właściwie od początku czuje, że Archer ją pociąga. Postanawia się z nim zaprzyjaźnić. Jednak czy Archer, który od lat żył w prawie całkowitej izolacji od świata, będzie potrafił stworzyć więź z drugim człowiekiem?

Mam problem z tą książką. Nie da się ukryć, że sama fabuła jest poruszająca, a ich przekaz jest szlachetny. Teoretycznie ,,Bez słów” powinno uczyć tolerancji i zrozumienia dla inności, zwłaszcza dla ludzi, którzy nie mają wpływu na swoją odrębność. Uczyć, że z każdego cierpienia może wyniknąć coś dobrego i że każdy człowiek ma w sobie siłę. I to jest naprawdę dobre przesłanie, jednak już na samym początku zaczęło ono dla mnie kuleć. Jestem w stanie zaakceptować fakt, że Bree spotyka niemego mężczyznę, który ją fascynuje, a ona zna język migowy i może się z nim porozumiewać. Takie rzeczy się zdarzają. Jednak samo przesłanie tolerancji i zrozumienia zaczęło dla mnie szwankować, gdy Bree zobaczyła Archera. Czy tak współczułaby komuś, kto nie byłby piękny i idealnie umięśniony? Oczywiście, wiadomo, że to romans i że kobiety lubią czytać o przystojniakach, ale jak dla mnie autorka za bardzo skupiła się na fizyczności w relacji Bree i Archera. I oczywiście wiele związków zaczyna się od wzajemnej fascynacji fizycznej, ale w przypadku ,,Bez słów” to było dla mnie zbyt dosadne i gdybym miała określić, co Bree czuła do Archera, gdy go spotkała, powiedziałabym, że on ją podniecał. Nie fascynował, nie intrygował, po prostu podniecał na czysto erotycznym poziomie. Co więcej, gdy bohaterowie zbliżają się do siebie ta powieść, która miała być o radzeniu sobie z traumami i otwieraniu się na świat dzięki miłości, zaczęła mi przypominać lżejszą wersję ,,Pięćdziesięciu twarzy Greya”, a kolejne dokładne opisy stosunków, uświadamianie Archera przez Bree i jej zachwyty nad tym jakim okazał się kochankiem, mnie żenowały i śmieszyły.

Niestety, bohaterowie nie byli lepsi. Bree to typowa Mary Sue – piękna, zaradna, wszyscy, których poznaje w nowym miasteczku z miejsca chcą się z nią zaprzyjaźniać albo się w niej zakochują. Ona również przeżyła pewną traumatyczną rzecz, ale szczerze mówiąc, nie wywarło to na niej zbyt wielkiego wpływu. Niby często gada, że jest nieszczęśliwa i zła na siebie, ale po jej zachowaniu kompletnie nie widać, by miała jakieś problemy. Do tego to kolejna już literacka bohaterka, która teoretycznie ma problem z bliskością, ale gdy spotyka wymarzonego mężczyznę staje się boginią seksu. Nie polubiłam, jej decyzje i charakter irytowały mnie. Duży problem mam też z Archerem, bo przecież trzeba nie mieć serca, żeby nie polubić kogoś, kto musiał tyle przejść i został całkiem sam. I dobrze, współczuję mu, tylko, że był dla mnie przegiętym bohaterem, który trochę przypominał mi Jamiego z ,,Obcej” – z jednej strony niewinny, nieśmiały, trochę ciapowaty i bardzo uległy wobec płci przeciwnej, a z drugiej teoretycznie twardy, namiętny, zaborczy i oczywiście diabelnie seksowny. Jak dla mnie to było kompletnie niewiarygodne, gdy Sheridan z jednej strony kreowała go trochę na dziecko w ciele mężczyzny, a z drugiej strony na Don Juana, który nie potrafi oprzeć się o blat, żeby nie wywołać podniecenia w głównej bohaterce. Pozostałe postacie są kompletnie sztampowe. Jeśli ktoś jest dobry, to jest aniołem w ludzkiej skórze, jeśli zły, to zły do szpiku kości. Jedyną interesującą postacią był dla mnie Travis i żałuję, że Sheridan nie poświęciła mu więcej miejsca.

Oprócz wątku miłosnego i obyczajowego pojawia się tu też coś w rodzaju kryminału. Przez całą książkę odkrywamy tajemnice związane z wypadkiem Archera i śmiercią jego rodziców oraz tragedią, która spotkała Bree. Niestety, wątki sensacyjne również mnie nie urzekły, chociaż w przypadku Archera nawet ciekawiło mnie, co się ostatecznie stało. Nawet zakończenie, które było naprawdę ciekawie pomyślane, nie wzbudziło we mnie emocji, mam wrażenie, że ta akcja pod koniec była strasznie przerysowana. Natomiast zaletą na pewno był przyjemny styl i przesłanie. Jednak dla mnie to trochę za mało.

Chociaż byłam przekonana, że ,,Bez słów” mnie zachwyci i stanie na mojej czytelniczej półce obok ,,Kochając pana Danielsa” i ,,Hopeless”, jestem rozczarowana. Dla mnie za dużo było erotyki i zachwytów nad fizycznością, a za mało uczuć i dramatu. Przepraszam fanów, ale to mnie ta pozycja nie przemówiła. Pewnie za jakiś czad dam drugą szansę Mii Sheridan, ale na pewno nie w najbliższym czasie.

,, Najgorsze było to, że ja ją kochałem – jak wariat, całym sercem. Może nawet najbardziej tą złamaną częścią.”

Mia Sheridan jest jedną z najpopularniejszych i najbardziej poczytnych autorek z gatunku Young Adoult. Od dawna chciałam się zapoznać z jej twórczością, zwłaszcza, że tematycznie jej książki wydawały się być stworzone dla mnie. Uwielbiam wzruszające i pełne emocji historie z dużą dozą dramatu i wątkiem miłosnym. Pierwszą książką Sheridan, którą wybrałam stało się ,,Bez...