Natrafiłam na tę pozycję przypadkiem na portalu Goodreads. Widzę niesamowicie wysokie opinie. Cudna okładka. Świetny opis i oryginalny pomysł. I zrobiłam coś, czego nigdy nie robię: postanowiłam zacząć czytać teraz, zaraz. Bez namysłu. I to był błąd.

Po opisie spodziewałam się lekkiej, zabawnej, ckliwej ale i niezbyt wymagającej pozycji o perypetiach miłosnych pary nastolatków. A dostałam nudną do bólu opowieść o dziewczynie chorej na raka, w której poza pierwszymi i ostatnimi stronami niewiele się dzieje. Początek przypomina Papierowe miasta, ale niestety z czasem historia zamienia się w słaby crossover Gwiazd naszych wina z P.S. Kocham Cię. Z tą różnicą, że A Thousand Boy Kisses jest zwyczajnie pozbawione jakiejkolwiek akcji.
Nie wiem, może jestem nieczuła, może powinnam się zachwycać nad głębokim znaczeniem tej książki, ale nie potrafię. Fakt, jest wzruszająca, ale szczerze mówiąc nie było tu żadnej motywacji, aby doczytać do końca. Poza moją zwykłą czytelniczą determinacją. Nie potrafię czytać ponad 300 stron głębokich metafor, deklaracji miłosnych, wschodów słońca, rozmyślań o śmierci i kwitnącej wiśni.
Koncept słoika z serduszkami z papieru był jedynym co nadawało tej powieści jakiejkolwiek barwy i charakteru - a zakończenie ratuje moją ocenę tej powieści. Jedyne czego mi w nim brakowało, to chociaż jakiejś informacji, co tak naprawdę stało się z Rune.

I nadal nie rozumiem, skąd tak wiele tak entuzjastycznych opinii na Goodreads. Jedyne możliwości jakie mi przychodzą do głowy to: 1) Autorka kupiła sobie pozytywne recenzje, lub 2) Niestety to ze mną jest coś nie tak i moja wrażliwość uczuciowa mieści się w łyżeczce do herbaty.

Natrafiłam na tę pozycję przypadkiem na portalu Goodreads. Widzę niesamowicie wysokie opinie. Cudna okładka. Świetny opis i oryginalny pomysł. I zrobiłam coś, czego nigdy nie robię: postanowiłam zacząć czytać teraz, zaraz. Bez namysłu. I to był błąd.

Po opisie spodziewałam się lekkiej, zabawnej, ckliwej ale i niezbyt wymagającej pozycji o perypetiach miłosnych pary...