"Nawet najpiękniejszy krzew różany w styczniu wygląda jak kolczasty patyk. (...) Ta sama róża, która nadaje się jedynie do wyrzucenia na kompost zimą, następnego lata staje się (...) objawieniem piękna. Rzeczy się zmieniają. Nic nie kwitnie bez przerwy. Ważne jest, abyśmy pomagali sobie nawzajem w stworzeniu takiej wspólnoty, która jest dostatecznie pojemna i cierpliwa, aby nie skazywać żadnej rośliny na zagładę przed czasem jej kwitnienia".

Książka o nadziei, przeżytym piekle i wygranej walce ze schizofrenią. Kłaniam nisko pani Arnhild, która pokazuje, że niemożliwe staje się możliwe. Po triumfalnym wyjściu z piekła pomaga ludziom zdrowym zaznajomić się z zagadnieniem schizofrenii i psychologią pacjenta, jak i daje nadzieję chorym podając im rękę. Czy nie jest bardziej wiarygodnym czytać o chorobie wiedząc, że autor przeszedł przez to wszystko - a nie opierał się tylko na podręcznikowej wiedzy?

Każdy ma własnego kata. W jednej książce były to jaskrawe gąsienice urastające do wielkich rozmiarów, gdzie indziej był Kapitan, była wredna Małpa, tutaj natomiast pojawiają się Szczury i Wilki.

Pozycja warta do przeczytania chociażby po to, by postarać się zrozumieć, lub dowiedzieć się, co czują i jak czują się osoby, które my, ludzie, klasyfikujemy jako "inne". Tak naprawdę... Nie ma ludzi w pełni zdrowych. Mamy po prostu zbyt mało odwagi, by przyznać się do swoich ułomności.

"Nie ma czegoś takiego, jak o n i ani m y. Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. Różnymi. A w swojej najgłębszej istocie - podobnymi."

***
Książka nie podlega ocenie.

"Nawet najpiękniejszy krzew różany w styczniu wygląda jak kolczasty patyk. (...) Ta sama róża, która nadaje się jedynie do wyrzucenia na kompost zimą, następnego lata staje się (...) objawieniem piękna. Rzeczy się zmieniają. Nic nie kwitnie bez przerwy. Ważne jest, abyśmy pomagali sobie nawzajem w stworzeniu takiej wspólnoty, która jest dostatecznie pojemna i cierpliwa, aby...