Oto i trzecia część mazurskiej trylogii Małgorzaty Kalicińskiej za mną . Z jednej strony żal mi się rozstawać z jej bohaterami , z którymi jakoś trochę się zaprzyjaźniłam . Z drugiej strony ta książka jest ledwo dobra , niczym mnie właściwie nie zaskoczyła . Dobry pomysł na plus , to ten by oddać narrację w ręce dwóch kobiet , a nawet dwóch pokoleń kobiet . Paula , koleżanka Marysi która ma nieźle pokręcony życiorys i poglądy na życie odbiegające od uporządkowania i stateczności . Oraz Małgosia , stateczna wyciszona i mądra życiowo kobieta , snująca swoją opowieść niespiesznie i sentymentalnie . Na minus , nieodzowne przepisy kulinarne , na szczęście w mniejszej ilości niż w części drugiej . Kolejny minus to powracanie znowu do dziennika mamy Basi , w mojej ocenie zupełnie niepotrzebne . Dające tylko efekt wypełniacza . Najbardziej chyba z całej gamy postaci z wszystkich części polubiłam milczącą '' Wronę '' , no i Kaśkę która potrafiła przywołać wiosnę i zaczarować deszcz . Myślę też że to był właściwy moment dla tej trylogii aby już ją zakończyć .

Oto i trzecia część mazurskiej trylogii Małgorzaty Kalicińskiej za mną . Z jednej strony żal mi się rozstawać z jej bohaterami , z którymi jakoś trochę się zaprzyjaźniłam . Z drugiej strony ta książka jest ledwo dobra , niczym mnie właściwie nie zaskoczyła . Dobry pomysł na plus , to ten by oddać narrację w ręce dwóch kobiet , a nawet dwóch pokoleń kobiet . Paula ,...