Książka Michała Cholewy jest jedną z nielicznych pozycji na które czekałem w tym roku. W końcu poprzednie części cyklu Algorytm Wojny sprawiły, że mocniej zainteresowałem się fantastyką militarną. Zastanawiałem się czy autor kolejny raz da radę utrzymać tendencję zwyżkową - jak dotąd każda jego kolejna książka jest coraz lepsza. Podobnie jak sięgając wcześniej po "Punkt Cięcia" oraz "Fortę" - nie zawiodłem się. "Inwit" wciąga od pierwszej strony i nie pozwala się oderwać od lektury. Kilka luźnych myśli:

1. Autor osiągnął poziom mistrzowski w komponowaniu wielopoziomowych, wielowymiarowych, wielokrotnie zagnieżdżonych intryg. Ogarnięcie szerokiej perspektywy wydarzeń dziejących się w książce wymaga od czytelnika naprawdę uważnego czytania, dobrej pamięci i kojarzenia faktów. Przykład: rola wydarzeń na EUS Syriusz z Prologu. Przypuszczalnie niedługo przeczytam powieść jeszcze raz bo obawiam się, że coś mogłem przeoczyć. Przyznaję, że przysłowiową szczękę z podłogi zbierałem wiele razy.

2. Tak intensywna akcja niestety odbija się trochę na rozwoju postaci. Być może taki jest styl autora, że sprzedaje nam informacje o swoich bohaterach bardzo powoli, np
- Brisbane - mój ulubieniec - SI w ludzkiej skórze. Prawie nic o nim nie wiadomo ale w końcu to wysoko postawiony OES więc widocznie tak ma być. Swoją drogą ciekawe skąd nagle Australijczyk walczy po stronie UE? Czy to właśnie jego obecność na pokładzie Piołuna (ach ten spojler na okładce) uratowała statek przed całkowitym zniszczeniem gdy ujawnił się statek SI?
- Wierzbowski - no on akurat jako główny bohater powoli ewoluuje. W Gambicie byłe niesamowicie wręcz mdły, teraz powoli nabiera rumieńców. Ciekawe jak poradzi sobie z decyzją podjętą na końcu książki. Czy to będzie następca Brisbane'a czy też czeka go zgoła odmienny los
- Szczeniak - trochę informacji o kłopotach rodzinnych, poza tym nic nowego
- Isaksson - mistrzyni dwuznacznych aluzji i w zasadzie tyle
- Thorne - naprawdę liczyłem na rozwinięcie wątku wiecznego szeregowego, który lekko drgnął w poprzedniej części - niestety zawiodłem się
- Weiss - on właściwie jest taki jak ma być :) robot
- Delanov - po raz kolejny przeżywa te same rozterki związane z rozłąką z rodziną poza tym jedynie tło dla intrygującego Kurtena
- Colette - postać porozumiewająca się ze światem przy pomocy metafizycznych sentencji, początkowo najbardziej mnie zaciekawiła by pod koniec stać się najbardziej irytującą. Każdą kolejną stronę przewracałem z nadzieją, że dowiem się czegoś o jedynej ocalonej z projektu Dedal, niestety otrzymywałem tylko kolejne słowne rebusy. To już chyba podchodzi pod znęcanie się nad czytelnikiem ;).

3. Od książek tego autora nie oczekuję, żeby mnie śmieszyły ale przyznaję się, że przy wzmiance o soulgothicowej gwiazdeczce Betty Hansen parsknąłem śmiechem

4. W trakcie pisania "Inwitu" autor na FB podzielił się z fanami dylematem dotyczącym zakończenia żywotu jednej z postaci. Obstawiałem Szczeniaka i biorąc pod uwagę końcówkę powieści chyba się nie pomyliłem, choć autor ostatecznie się rozmyślił.

5. Trochę szkoda, że w dalszym ciągu niewiele wiemy o świecie przed Dniem jak i o samym Dniu. Jakoś chyba mi umknęło gdzie w tym konflikcie są Rosjanie??? Czyżby alkohol wykończył ich zanim zrobiły to SI? :)

Reasumując - pozostaje czekać na kolejną część, w między czasie odświeżając sobie poprzednie tomy. Autorowi życzę by cykl Algorytm Wojny stał się kiedyś rozpoznawalną marką na globalnym rynku literatury S-F.

Książka Michała Cholewy jest jedną z nielicznych pozycji na które czekałem w tym roku. W końcu poprzednie części cyklu Algorytm Wojny sprawiły, że mocniej zainteresowałem się fantastyką militarną. Zastanawiałem się czy autor kolejny raz da radę utrzymać tendencję zwyżkową - jak dotąd każda jego kolejna książka jest coraz lepsza. Podobnie jak sięgając wcześniej po...