Inwit

za dużo, za dużo, za dużo.... P.Cholewa ewidentnie chciał napisać coś najlepszego spod swojej ręki, ale wyszło średnio. Nagromadzenie wydarzeń, natłok zwrotów akcji, wszechwiedzący Brisbane, kolejne dialogi zmieniające obraz konkretnego wydarzenia, ale nie mające wpływu na całość itd. Wszystko to tworzy trudny do przyswojenia miszmasz, uratowany nieco jak zwykle dającymi się lubić bohaterami oraz przyzwoitą końcówką.

za dużo, za dużo, za dużo.... P.Cholewa ewidentnie chciał napisać coś najlepszego spod swojej ręki, ale wyszło średnio. Nagromadzenie wydarzeń, natłok zwrotów akcji, wszechwiedzący Brisbane, kolejne dialogi zmieniające obraz konkretnego wydarzenia, ale nie mające wpływu na całość itd. Wszystko to tworzy trudny do przyswojenia miszmasz, uratowany nieco jak zwykle dającymi...

Jest to ta część z serii, która według mnie ciut straciła poziom. Nie jest zła. Wciąż jest bardzo dobra ale zawsze czytając jakąś dłuższą serie natrafiam na "ścianę". Męczę się, czytanie nie idzie, wyczekuje końca opowieści. Tak było w tym przypadku. Mimo to polecam serdecznie bo cała seria jest po prostu świetna.

Jest to ta część z serii, która według mnie ciut straciła poziom. Nie jest zła. Wciąż jest bardzo dobra ale zawsze czytając jakąś dłuższą serie natrafiam na "ścianę". Męczę się, czytanie nie idzie, wyczekuje końca opowieści. Tak było w tym przypadku. Mimo to polecam serdecznie bo cała seria jest po prostu świetna.

Borze szumiący, jaka to była nędza. Nie mogłem przez to przebrnąć, męczyłem po trzydzieści-pięćdziesiąt stron dziennie. Jak w Forcie Cholewa wyeksponował swoje zalety i ograniczył wady, tak tu jest odwrotnie: wyeksponował wady, ograniczył zalety.

Najgorsza dotąd pozycja z cyklu (i najgorsza książka przeczytana przeze mnie w 2021 roku). Więc czytanie całości odradzam. Przeczytajcie od strony 483, to powinno wystarczyć, żeby nie pogubić się w kolejnych częściach.

WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2021/08/micha-cholewa-algorytm-wojny-t-3-4.html

Borze szumiący, jaka to była nędza. Nie mogłem przez to przebrnąć, męczyłem po trzydzieści-pięćdziesiąt stron dziennie. Jak w Forcie Cholewa wyeksponował swoje zalety i ograniczył wady, tak tu jest odwrotnie: wyeksponował wady, ograniczył zalety.

Najgorsza dotąd pozycja z cyklu (i najgorsza książka przeczytana przeze mnie w 2021 roku). Więc czytanie całości odradzam....

Dobrze się czytało, podobnie zresztą jak poprzednią część. Cały cykl wciągnął mnie już na tyle, że kolejny tom, to obowiązek.
Niestety coraz mniej do mnie przemawia idea wielopoziomowego planowania prze-wiedzącego i jasnowidzącego Brisbane'a.
Poza tym zawiodłem się na roli Colette - tajemnicza była i tajemnicza pozostała. Liczę na dodatkowy wątek z jej udziałem w kolejnej części.

Dobrze się czytało, podobnie zresztą jak poprzednią część. Cały cykl wciągnął mnie już na tyle, że kolejny tom, to obowiązek.
Niestety coraz mniej do mnie przemawia idea wielopoziomowego planowania prze-wiedzącego i jasnowidzącego Brisbane'a.
Poza tym zawiodłem się na roli Colette - tajemnicza była i tajemnicza pozostała. Liczę na dodatkowy wątek z jej udziałem w kolejnej...

Ciekawa, aczkolwiek umiejętność przewidywania wszystkiego na wojnie mało realne...

Ciekawa, aczkolwiek umiejętność przewidywania wszystkiego na wojnie mało realne...

Epickie bitwy kosmiczne, sztuczna inteligencja i charyzmatyczni bohaterowie. Tymi trzema elementami Michał Cholewa kupił mnie całkowicie w trzech pierwszych odsłonach cyklu Algorytmy Wojny. Czy czwarta odsłona pod tytułem Inwit podtrzyma dobrą passę autora?

Kierunek Liberty.
Marcin Wierzbowski wraz ze swoim oddziałem zostaje wcielony w szeregi cieszącego się „dobrą sławą” Dowództwa Operacji Specjalnych i wyrusza na kolejną misję — tym razem na planetę Liberty. Planetę, która wszystko na to wskazuje, poradziła sobie nadzwyczaj dobrze z buntem maszyn i obecnie dysponuje aż dwiema kopalniami caellium. Niestety leży ona w strefie wpływów Stanów Zjednoczonych, a Brisbane w wojnie z tym przeciwnikiem postanawia zaufać Colette — hybrydzie człowieka z SI — ostatniej nieprzejętej przez wroga „osobie” z projektu Dedal.

Polityka i jeszcze raz polityka…
Epickie bitwy kosmiczne, które były bardzo mocną stroną „poprzednich odcinków”, niestety w tej odsłonie zmuszone są ustąpić miejsca szeroko rozumianej polityce. Ilość rozmów, negocjacji i jeszcze raz rozmów dała mi i akcji mocno popalić. Oczywiście nie da się odmówić autorowi tego, że całą intrygę poprowadził w sposób wyśmienity, a finał tej całej gmatwaniny to jedno wielkie WOW. Jednak dla mnie wręcz „przebijanie się” przez kolejne gierki i półsłówka było po prostu nużące.

Wierzbowski i inni.
Na szczęście sprawę ratują choć trochę bohaterowie, a szczególnie mój pupilek Wierzbowski. Podjął on bardzo ciężką i niewygodną z moralnego punktu decyzję, z którą teraz musi się zmierzyć. Na szczęście ma u swego boku zaufanych ludzi — Isaksson, Szczeniaka, Wunderwaffe i Thorne’a — choć tej najważniejszej osoby, która pojawiła się w jego życiu, nie udało mu się zatrzymać.

Do tego dowodzenie oddziałem i współpraca z Brisbane’em okazują się kolejnym ciężkim tematem do przegryzienia, a wzmocnienie w postaci starych wyjadaczy z szeregów OS-ów nadaje tylko sytuacji dodatkowych rumieńców. ;)

Podsumowując. Może Inwit nie skradł mojego serducha w takim stopniu jak Forta, ale bez wątpienia jest świetną i przemyślaną kontynuacją cyklu. Dlatego, jeżeli lubicie militarną fantastykę, to koniecznie musicie zapoznać się nie tylko z tą odsłoną, ale z całym cyklem.

http://unserious.pl/2019/11/inwit/

Epickie bitwy kosmiczne, sztuczna inteligencja i charyzmatyczni bohaterowie. Tymi trzema elementami Michał Cholewa kupił mnie całkowicie w trzech pierwszych odsłonach cyklu Algorytmy Wojny. Czy czwarta odsłona pod tytułem Inwit podtrzyma dobrą passę autora?

Kierunek Liberty.
Marcin Wierzbowski wraz ze swoim oddziałem zostaje wcielony w szeregi cieszącego się „dobrą sławą”...

Świetna kontynuacja. Mimo że autor ma styl pełen mniej lub drażniących manieryzmów, świat, jego autentyzm, dbałość o detale i intryga z nadwyżką to rekompensują. Zdecydowany progres względem pierwszych dwóch książek cyklu.

Świetna kontynuacja. Mimo że autor ma styl pełen mniej lub drażniących manieryzmów, świat, jego autentyzm, dbałość o detale i intryga z nadwyżką to rekompensują. Zdecydowany progres względem pierwszych dwóch książek cyklu.

Najlepsza jak dotąd część "Algorytmów wojny". Mamy co prawda kilka dziur w logice - ale jak dla mnie "Licentia poetica" autora, tym bardziej, że wszystko się ładnie spójnie układa w całość. Wierzbowski, Colette - i dużo kosmosu.
Polecam

Najlepsza jak dotąd część "Algorytmów wojny". Mamy co prawda kilka dziur w logice - ale jak dla mnie "Licentia poetica" autora, tym bardziej, że wszystko się ładnie spójnie układa w całość. Wierzbowski, Colette - i dużo kosmosu.
Polecam

Pozkazanie 4-tej strony w międzygalaktyczniej wojnie naprawde służy historii. Nowe spojrzenie na konflikt, SI, OS'y i całą sytuację. Autor świetnie trzyma w napięciu, z każdą kolejną książką ilość warstw w każdej sytuacji sprawia, że nawet opis Wierzbowskiego jedzącego śniadanie każe się zastanowićczytelnikowi czy oby nie ma w tej kiełbasie technologii SI :) No i Kuerten ! :D

Pozkazanie 4-tej strony w międzygalaktyczniej wojnie naprawde służy historii. Nowe spojrzenie na konflikt, SI, OS'y i całą sytuację. Autor świetnie trzyma w napięciu, z każdą kolejną książką ilość warstw w każdej sytuacji sprawia, że nawet opis Wierzbowskiego jedzącego śniadanie każe się zastanowićczytelnikowi czy oby nie ma w tej kiełbasie technologii SI :) No i Kuerten ! :D

Porządna kontynuacja ale nadal brakuje tego czegoś.

Porządna kontynuacja ale nadal brakuje tego czegoś.