Na Golema z Limehouse czyhałam długo. W końcu udało mi się go dopaść w jednej z księgarń. I... rozczarowałam się. Być może dlatego, że zbyt długo czekałam, zbyt wiele oczekiwań i zbyt wiele książek Ackroyda (wybitnego historyka Londynu) w międzyczasie przeczytałam.
Książka jest świetnym studium mordercy. Wyśmienitym opisem mrocznych zaułków Londynu. Wybitnym (choć momentami nudnym) opisem życia w prowincjonalnych teatrach, które wówczas stanowiły trzon "kultury" biedniejszej części społeczeństwa. Od razu się przyznam, że nie mam bladego pojęcia, czemu na okładce Golema znajduje się "hołd dla steampunku" - możliwe, że coś mi umknęło...
Dlaczego zatem się rozczarowałam, pomimo powyższej opinii? Spodziewałam się książki historycznej, a tu fikcja miesza się z prawdą. Zabrakło mi "posłowia", może noty od autora? co jest prawdą historyczną, a co fikcją. Miesza się to straszliwie. Co z jednej strony jest świetne dla powieści jako takiej, jednak dla mnie - po "Biografii Londynu" i w trakcie "Londyn miasto Queer", a na półce czeka Wenecja - też oczywiście Ackroyda - jest po prostu klimatyczną powieścią, ale niestety niczym więcej.
Zapewne kolejne powieści Ackroyda będą przeze mnie trochę lepiej ocenione, bo już wiem, że pisarz jest różnorodny i powieść w jego wydaniu niekoniecznie musi oznaczać powieść historyczną.
Podsumowując - mroczna, mglista, teatralna powieść. Z ogromnym niedoborem wyjaśnienia co jest prawdą, a co fikcją...

Na Golema z Limehouse czyhałam długo. W końcu udało mi się go dopaść w jednej z księgarń. I... rozczarowałam się. Być może dlatego, że zbyt długo czekałam, zbyt wiele oczekiwań i zbyt wiele książek Ackroyda (wybitnego historyka Londynu) w międzyczasie przeczytałam.
Książka jest świetnym studium mordercy. Wyśmienitym opisem mrocznych zaułków Londynu. Wybitnym (choć...