Pozycja obowiązkowa dla fanów wampirów w każdej formie w kulturze.

Pozycja obowiązkowa dla fanów wampirów w każdej formie w kulturze.

Lekkie rozczarowanie. Zaczęło się bardzo dobrze, wampir rozłożony na czynniki pierwsze zapewnia sporo rozrywki - to nie błyszczący w słońcu lowelas, ale autentyczny, paskudny potwór, którego studiowanie naprawdę wciąga. Niestety, im dalej w czas, tym mniej potworów, a więcej typowo sensacyjnej akcji -przy czym akcja ta typowa jest dla lat 70., czyli mocno już przestarzała.
Na razie zatem odpocznę od cyklu, może do niego wrócę.

Lekkie rozczarowanie. Zaczęło się bardzo dobrze, wampir rozłożony na czynniki pierwsze zapewnia sporo rozrywki - to nie błyszczący w słońcu lowelas, ale autentyczny, paskudny potwór, którego studiowanie naprawdę wciąga. Niestety, im dalej w czas, tym mniej potworów, a więcej typowo sensacyjnej akcji -przy czym akcja ta typowa jest dla lat 70., czyli mocno już...

Kolejna część z cyklu Nekroskop.

Po wielkiej bitwie z części pierwszej nikt nie uchodzi z życiem. Jedynie Harry Keogh, posiadający dar rozmowy z umarłymi wciąż może podróżować i przybierać niematerialną postać. W ten sposób potrafi się komunikować z przedstawicielami rządu.

W tej historii obserwujemy sojusz pomiędzy wywiadem brytyjskim a radzieckim. Zawarty jest w celu walki z pozostałymi wampirami. Poznajemy zatem dzieje powstania Faethora i Tibora Ferenczych. Wszechpotężnych i długowiecznych krwopijców. Pojawia się również nowy gracz i jest to Julian Bodescu. Kim jest i po czyjej jest stronie musicie sprawdzić sami :)

Autor w tej części nie szczędzi pomysłów. Jest ciekawie, momentami brutalnie, ale bez zbędnej otoczki. Jak dla mnie to dobre dark faktasy z delikatnym horrorem. Koniecznie sprawdźcie sami.

Kolejna część z cyklu Nekroskop.

Po wielkiej bitwie z części pierwszej nikt nie uchodzi z życiem. Jedynie Harry Keogh, posiadający dar rozmowy z umarłymi wciąż może podróżować i przybierać niematerialną postać. W ten sposób potrafi się komunikować z przedstawicielami rządu.

W tej historii obserwujemy sojusz pomiędzy wywiadem brytyjskim a radzieckim. Zawarty jest w celu...

Tak jakby ktoś inny pisał ten tom niż pierwszy. Język czasem bardzo prosty niczym z wypracowania baaardzo początkującego "skrobacza". Być może to wina tłumacza?
W sumie to można książkę czytać od połowy. Sama geneza wampirów kompletnie bez pomysłu.
Zdecydowanie mogło być lepiej.

Tak jakby ktoś inny pisał ten tom niż pierwszy. Język czasem bardzo prosty niczym z wypracowania baaardzo początkującego "skrobacza". Być może to wina tłumacza?
W sumie to można książkę czytać od połowy. Sama geneza wampirów kompletnie bez pomysłu.
Zdecydowanie mogło być lepiej.

Taki mało straszny horrorek. Wątek Stwora spoczywającego w grobie początkowo śmieszył, a potem już tylko męczył – zgaduję, że celem było budowanie napięcia, lecz we mnie budował irytację, która definitywnie zakończyła moją przygodę z tym cyklem książek na tym tomie.

Taki mało straszny horrorek. Wątek Stwora spoczywającego w grobie początkowo śmieszył, a potem już tylko męczył – zgaduję, że celem było budowanie napięcia, lecz we mnie budował irytację, która definitywnie zakończyła moją przygodę z tym cyklem książek na tym tomie.

Znakomita (być może najlepsza w całej serii) druga część sagi „Nekroskop”, opisująca zmagania połączonych wywiadów angielskiego i radzieckiego z plagą wampiryzmu, którą rozprzestrzenić na świecie może kolejny potomek rodu Ferenczych.

Harry Keogh nawet po śmierci nie przestał być nekroskopem, osobą posiadającą dar rozmowy z umarłymi. W tym stanie nawiązuje on kontakt z.....martwymi wampirami z rodu Ferenczych, Starym Stworem Tiborem i jego „stwórcą” Faethorem. Poznajemy tym samym (w klimatach rodem z serii „Underworld”) historię Tibora, woja w służbie kijowskiego Wielkiego Kniazia Włodzimierza, wysłanego z misją „pacyfikacyjną” do zbuntowanego bojara rumuńskiego, Faethora Ferengi, jego przybycie na zamek Ferengi, przyjęcie przez Faethora (który okazuje się oczywiście wampirem),uwięzienie i przekształcenie w „następcę” rodu, a także późniejszy bunt Tibora.
Dowiadujemy się o dalszych losach Faethora, o jego udziale w krucjatach, złupieniu Bizancjum, wyklęciu za popełniane zbrodnie.

Przede wszystkim jednak okazuje się, że pochowany w podgórskim mauzoleum Tibor Ferenczy powołał do życia jeszcze jednego (poza znanym z pierwszego Nekroskopa Borysem Dragosani) wampira ! To Julian Bodescu, obywatel brytyjski pochodzenia rumuńskiego, młodzieniec, w którym po osiągnięciu pełnoletności obudziły się wampiryczne moce. Zamieszkuje on wraz z matką ponurą posiadłość w Anglii. Gdy zaprzyjaźniona rodzina przybędzie do Bodesców z letnią wizytą, Julian przystąpi do upiornego dzieła.

Brytyjski wydział E, poinformowany przez Keogha o knowaniach sił zła podejmuje próby przeciwdziałania inwazji wampirów. Szefostwo, nawiązując kontakt ze swymi radzieckimi odpowednikami podróżuje do Rumunii, by na miejscu zlikwidować mauzoleum Tibora Ferenczy, agenci operacyjni zaś dokonują ataku na posiadłość Bodescu. Ten jednak umyka z zamiarem zemsty...


„Nekroskop 2” jest pełen wspaniałych, świeżych pomysłów. Samo skrzyżowanie wampirów z lovecraftowskimi quasi-shoggothami zasługuje na Złotego Kraba. Do tego dochodzi zgrabna zabawa konwencjami - w historii Tibora dark fantasy spotyka się z oryginalnym „Draculą”, w wątku Juliana Bodescu do głosu z kolei dochodzi rustykalny horror w stylu produkcji wytwórni Hammer. Końcówka powieści to już rasowy szpiegowski dramat sensacyjny, wypełniony akcją bezpośrednią, strzelaninami, wybuchami, atakami wampirów i (znowu!) zombie. Fabularnie - miód z benzynką, radość dla oczu fana Złotej Ery.
Gorzej z warsztatem. Lumley nie jest najlepszym stylistą, jego kwadratowy styl wciąż nie bardzo przekonuje. Przez kolejne strony raczej brnie się mozolnie w oczekiwaniu na kolejne świetne, zanurzone w gęstwie topornych zdań spiętrzenia fabularne, aniżeli pędzi w zachwycie.
Tworzenie postaci też woła o pomstę do nieba. Przez powieść przewalają się tłumy agentów obu stron konfliktu, zlewające się w jedną, niczym się od siebie nie różniącą watahę „no-nejmów” służących tylko temu, by mogli w odpowiednim momencie zginąć (w Star Treku tacy goście zawsze nosili czerwone kombinezony). Cała para twórcza Lumleya poszła w kierunku wampirów - trio Tibor, Faethor i Julian zdecydowanie kradnie show.
Niemniej wysiłek włożony w lekturę wart jest poniesienia - lovecraftowski koncept wampiryzmu u Lumleya (pojawi się nawet cytat z „The Thing” Carpentera!)jest rewelacyjny, wyjątkowo oryginalny i z nawiązką nadrabiający niedostatki techniczne. Do tego trzeba jeszcze dodać efektownie rozpisane spiętrzenia fabularne i ciekawą historię ramową, zimnowojenną walkę wywiadów radzieckiego i angielskiego.

Fani pulpy pokochają Nekroskopa, dwójka naprawdę ma wiele dobra do zaoferowania. Szczerze polecam.

PS.
Na odrębną pochwałę zasługuje oprawa graficzna pierwszego polskiego wydania serii. Wspaniałe minimalistyczne grafiki Marcina Konczakowskiego zdecydowanie wyprzedziły swój czas, wyróżniając się swoistą mroczną elegancją na pulpowym tle. Do tego toczone, metaliczne litery - wielka radość dla oczu kolekcjonera, ozdoba grozowej biblioteczki.

Znakomita (być może najlepsza w całej serii) druga część sagi „Nekroskop”, opisująca zmagania połączonych wywiadów angielskiego i radzieckiego z plagą wampiryzmu, którą rozprzestrzenić na świecie może kolejny potomek rodu Ferenczych.

Harry Keogh nawet po śmierci nie przestał być nekroskopem, osobą posiadającą dar rozmowy z umarłymi. W tym stanie nawiązuje on kontakt...

Moja ocena to raczej takie 6,5... jako że spodziewałem się czegoś zupełnie innego, a i wątek wywiadowczy to nie to czego szukałem, już w połowie książki zaczęły nachodzić myśli żeby zakończyc moją przygodę z Nekroskopem.... ale jak, jak tu na półce jeszcze 16 kolejnych części czeka na przeczytanie.... ale chyba jednak jeszcze nie teraz ;) Pomimo, ze momentami czułem się nieco znudzony, jednak jak dla mnie za dużo szpiegostwa za mało wampiryzmu, to muszę się przyznać ze po prostu ciekawią mnie dalsze losy bohaterów. Głównie juniora ale tez seniora, czy spotka się z żona, jak ona to odbierze??? czy widział E, jak feniks znowu się odbuduje?? i co dalej z Zek, bo wydaje mi sie że w następnej części jej rola będzie znacznie bardziej znacząca. te właśnie pytania i kilka innych są powodem, że już nie umiem się doczekać jak sięgnę po kolejna część. Pewnie nie nastąpi to szybko bo w planach najpierw mam NOS4A2 i może Stukochstrachy ale tym bardzie powinno to zadziałać motywująco.
Jak najbardziej polecam, z pewnością warte przeczytania choć chyba bardziej polecił bym to osobą lubiącym jakieś szpiegowsko-kryminalno-spiskowe powieści, bo z tym wg mnie ta książka ma więcej wspólnego niż z horrorem, ale tu zaznaczam ze to tylko moja subiektywna opinia
Miłej lektury

Moja ocena to raczej takie 6,5... jako że spodziewałem się czegoś zupełnie innego, a i wątek wywiadowczy to nie to czego szukałem, już w połowie książki zaczęły nachodzić myśli żeby zakończyc moją przygodę z Nekroskopem.... ale jak, jak tu na półce jeszcze 16 kolejnych części czeka na przeczytanie.... ale chyba jednak jeszcze nie teraz ;) Pomimo, ze momentami czułem się...

Cały cykl rewelacyjny, uzasadnienie przy pierwszym tomie ;-)

Cały cykl rewelacyjny, uzasadnienie przy pierwszym tomie ;-)

Historia Tibora mnie urzekła...Pan Lumley ma wyobraźnię jak ... Tolkien :)

Historia Tibora mnie urzekła...Pan Lumley ma wyobraźnię jak ... Tolkien :)

Nieco słabsza od pierwszej części, jednak pomysłowość autora na plus. I podejście do tematyki wampirów jakże inne, ciekawsze od tych teraz modnych "zmierzchów" i innych badziewii.

Nieco słabsza od pierwszej części, jednak pomysłowość autora na plus. I podejście do tematyki wampirów jakże inne, ciekawsze od tych teraz modnych "zmierzchów" i innych badziewii.