W kasynie unosiła się smuga papierosowego dymu. Przy jednym ze stolików siedziała dwójka graczy. Jednym z nich był brunet o szarobłękitnych oczach z blizną na policzku. Karty zostały wyłożone na stół, szampan przy boku każdego z graczy wypuszczał cicho bąbelki, napięcie zawisło gdzieś w powietrzu. Bond wiedział, że musi wygrać tą rozgrywkę, nie tylko ze względu na swój prestiż, ale też dla zadania, które otrzymał. Napięcie zaczynało opadać, a Bond pewnym ruchem sięgnął po decydującą kartę...

Po poprzedniej części z cyklu o agencie 007 wiedziałem już z jakim stylem i tempem narracji będę miał do czynienia i tym razem. Ian Fleming jednak mnie zaskoczył, bo o ile poprzedni tom był bardziej thrillerem szpiegowskim, to "Moonraker" bardziej przypominał mi opowieść detektywistyczną, nie pozbawioną jednak szpiegowskiego charakteru i dość mrocznego klimatu. Fabuła jest tu bardziej kameralna, akcja dzieje się w Londynie i nie wychodzi tym razem poza Brytanię. Od początku zdawałem sobie sprawę z tego kto będzie tu przeciwnikiem Bonda, ale nie pozbawiło to lektury jej uroku i napięcia, które szczególnie widoczne było pod koniec książki, a sama historia użycia głowicy rakietowej i zniszczenia kraju powstała pod wpływem panujących ówcześnie nastrojów społecznych.


Co do samego agenta jej królewskiej mości to nadal pozostaje człowiekiem ze słabościami i swoimi wewnętrznymi lękami. Bond jeszcze bardziej daję tu po sobie poznać, że jest kochliwy i kieruje się właśnie takimi uczuciami - a nie jak to miało miejsce w filmach np. pożądaniem. Sam finał pokazał również, że w tym człowieku tkwi jakaś ukryta zadra (ci co oglądali Casino Royale lub czytali powieść to wiedzą). Tajny agent został przedstawiony przez Fleminga jako osoba samotna, często podejmująca ciężkie decyzję. I ta samotność, i ukryty smutek w sercu pokazały mi w nim ludzie cechy. I one właśnie będą wiernym towarzyszem jego życia przez kolejne tomy.

W kasynie unosiła się smuga papierosowego dymu. Przy jednym ze stolików siedziała dwójka graczy. Jednym z nich był brunet o szarobłękitnych oczach z blizną na policzku. Karty zostały wyłożone na stół, szampan przy boku każdego z graczy wypuszczał cicho bąbelki, napięcie zawisło gdzieś w powietrzu. Bond wiedział, że musi wygrać tą rozgrywkę, nie tylko ze względu na swój...