Garść opinii po lekturze książki Artura Urbanowicza "Gałęziste"- czyli o tym jak jestem stara i młodzieży się czepiam".
"Gałęziste" to kolejny debiut kolejnego inteligentnego sympatycznego młodego człowieka niestety skażony grzechem wielu polskich debiutantów polegający na pisaniu książek potwornie brzydkim, niechlujnym oraz chaotycznym językiem potocznym. Ja niestety stara już jestem i hołduję "wbitej mi do łba" w szkole zasadzie że książki piszemy językiem literacki a język potoczny postawiamy sobie do komunikacji bardziej bezpośredniej.
- Owszem, zgadzam się czasy się zmieniają i wielu pisarzy łamie tą kiedyś niemal świętą zasadę posługując się w swoich książkach językiem potocznym ale tu uwaga! Żeby zabiegł ten można było odebrać jako celowe nadanie książce wiarygodności oraz poszerzenie warsztatu literackiego trzeba nie lada talentu oraz wielu godzin ciężkiej pracy w przeciwnym wypadku taką powieść odbieramy jako mało staranną, niedopracowaną , flejowatą i kompletnie dyletancką. Dobra książka jest wypadkową talentu oraz ciężkiej rzemieślniczej pracy autora i tylko połączenie tych dwóch aspektów daje gwarancję sukcesu. Grzech zaniechania tak w życiu jak i w literaturze do niczego dobrego nie prowadzi. Dlatego wybaczcie Panowie i Panie debiutanci ale za każdym razem kiedy będziecie popełniać ten grzech ja za każdym razem będę go wam wypominać nie ze złośliwości a z nadzieja że kolejne wasze książki będą coraz lepsze, bo błądzić wszak jest rzeczą ludzką ale już stałe upieranie się w swoich błędach jest co najmniej nie rozsądne.
Wracając do "Gałęziste" poza nadużyciem języka potocznego- co mi się jak wiadomo bardzo nie podobało autor bardzo dużo uwagi poświęcił na stworzenie głębokich i wiarygodnym postaci -bohaterów co mi się z kolei bardzo podobało. Pan Urbanowicz pamiętał o tym że bohaterom należy nie tylko nadać jakieś imiona i kazać odgrywać różne scenki ale warto by je także wzbogacić o osobowości, przemyślenia i wielopoziomowe życie wewnętrzne.
Do niewątpliwych zalet tej książki zaliczam też duże zaangażowanie autora w przybliżenie czytelnikowi Suwalszczyzny, co prawda niektóre opisy zabytków czy przyrody przypomniały nieco zapisy z przewodników ale przeżyliśmy wszak postmodernizm i dlaczego nie połączyć powieści z dobrym przewodnikiem turystycznym.
Jeszcze tylko kilka słów o fabule i kończę. TERAZ PROSZĘ ŻEBY OSOBY KTÓRE JESZCZE NIE CZYTAŁY TEJ KSIĄŻKI NIE CZYTAŁY DALSZEJ CZĘŚCI...........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
Co do samej fabuły to pouczyłam się niestety bardzo zawiedziona zastosowanie banalnego schemat że jak gdzieś są dzikie lasy to muszą tam siedzieć poganie a jak poganie to muszą składać krwawe ludzkie ofiary najlepiej z chrześcijańskich dziewic (sic) kompletnie mnie rozczarował choć już pomysł z odurzeniem dwójki bohaterów i opisaniem ich narkotycznych wizji jako rzeczywistości wybitnie świadczy o dużej wyobraźni autora. Dlatego oceniam na cztery i pół gwiazdki i będę się bacznie przyglądać dalszym poczynaniom tego młodego pisarza.

Garść opinii po lekturze książki Artura Urbanowicza "Gałęziste"- czyli o tym jak jestem stara i młodzieży się czepiam".
"Gałęziste" to kolejny debiut kolejnego inteligentnego sympatycznego młodego człowieka niestety skażony grzechem wielu polskich debiutantów polegający na pisaniu książek potwornie brzydkim, niechlujnym oraz chaotycznym językiem potocznym. Ja niestety...