„Nie ma smacznej kanapki bez odrobiny tłuszczu, podobnie bez podkładu prawdy nie ma rzetelnego kłamstwa, wiedzą o tym słynni aferzyści i przyzwoici pisarze. Mnie ponadto mało co nudzi tak, jak powieści dziejace się w niedoopisanych nibylandiach, dla niepoznaki tylko przezwanych Londynem albo Lądkiem-Zdrój. I mało co tak drażni jak literatura kryminalna, w której jest wprawdzie trup i detektyw, jest ‚story’, lecz literatury najwyżej dwa deka, chudej i bez kości. Omijam, wystrzegam się, ‚vade retro Satana’!”
Od autora
Powyższy cytat z notki od autora to świetnie podsumowanie całego cyklu z komisarzem Maciejewskim. Pozostał mi już tylko zbiór opowiadań wieńczący serię pt „Gliny z innej gliny”. Rzadko kiedy mi jest przykro kiedy kończę cykl, teraz jest. Niemniej jednak „Czas Herkulesów” to dobre zamknięcie serii, świetna książka i bardzo dobry kryminał.
Komisarz Maciejewski tym razem zostaje wysłany jako inspektor inspekcyjny do Chełma. Nie jest zadowolony ze swoich nowych obowiązków ale nagle na horyzoncie pojawia się zbrodnia i zbrodniarz, którego trzeba zdemaskować. Zyga wie, że zostawiajac tę sprawę miejscowemu komisarzowi sprawca nigdy nie zostanie ujawniony.
Jak zwykle u Wrońskiego mamy tu genialnie wykreowane postaci, klimat, że lepszego w polskim kryminale nie spotkałam, piękne opisy i ciekawą zagadkę. Na minus to, że bardzo brakowało mi moich ulubionych postaci, bo oprócz samego Zygi, to Fałniewicz i Zielny. Są jednak inni z chełmskiej komendy. Nie ma Róży, pojawia się tylko w jednej z finałowych scen ale za to „z przytupem”. Wielki plus za przybliżenie w retrospekcjach dzieciństwa głównego bohatera.
Podsumowując „Czas Herkulesów” to po „A na imię jej będzie Aniela” drugi z najlepszych w cyklu. „Gliny z innej gliny” zostawiam sobie na „degustację”,a do cyklu z Maciejewskim na pewno jeszcze powrócę.

„Nie ma smacznej kanapki bez odrobiny tłuszczu, podobnie bez podkładu prawdy nie ma rzetelnego kłamstwa, wiedzą o tym słynni aferzyści i przyzwoici pisarze. Mnie ponadto mało co nudzi tak, jak powieści dziejace się w niedoopisanych nibylandiach, dla niepoznaki tylko przezwanych Londynem albo Lądkiem-Zdrój. I mało co tak drażni jak literatura kryminalna, w której jest...