Trudno sobie wyobrazić literaturę science-fiction bez twórczości Raya Bradbury. To właśnie Bradbury był jednym z tych pisarzy, którzy w drugiej połowie ubiegłego wieku wytyczyli ścieżkę temu gatunkowi, wynosząc go na wyżyny i sprawiając, że literatura science-fiction stała się czymś więcej niż tylko i wyłącznie przelewaniem marzeń o odległej przyszłości na kolejne kartki papieru.

Geniusz Bradbury'ego sięgał jednak o wiele dalej niźli można to sobie wyobrazić i nie poruszał się tylko i wyłącznie w sferach science-fiction. Choć zdecydowana większość fanów twórczość tego amerykańskiego pisarza zna go poprzez pryzmat takich dzieł jak Kroniki marsjańskie lub 451 stopni Fahrenheinta, to jednak początki jego pisarskiej przygody sięgają zupełnie innych klimatów.

W 1947 roku światło dzienne ujrzała książka Dark Carnival, stanowiąca literacki debiut Bradbury'ego. Wydana przez legendarne Arkham House, założone przez ikonę literatury i publicystyki - Augusta Derleth'a, Dark Carnival była zbiorem dwudziestu siedmiu opowiadań grozy, które Bradbury napisał do dwudziestego szóstego roku życia i, jak sam przyznaje, był to wyjątkowy okres w jego karierze, albowiem później rzadko sięgał po pióro w celu pisania opowiadań utrzymanych w klimacie horroru. Ta na wskroś wyjątkowa antologia doczekała się w kilka lat po pierwszym wydaniu kolejnej edycji, tym razem jednak w zmienionej formie.

W roku 1955 Ballentine Books wydało omawianą tu dziś antologię, czyli The October Country. Składało się na nią piętnaście opowiadań uprzednio zawartych w Mrocznym karnawale, z tą różnicą, iż Bradbury postanowił wzbogacić ją o cztery zupełnie nowe historie.
W efekcie czytelnicy otrzymali dziewiętnaście opowiadań grozy, uznawanych dziś za esencję wczesnej twórczości pisarza.
Październikowa kraina jest książką, która prezentuje horror w formie znanej z XIX i początku XX wieku, gdzie najważniejszą rolę odgrywała atmosfera samych opowiadań, mocno nasycona symbolizmem i niemal filozoficznym zacięciem odnoszącym się do tematów śmierci i przemijania.

Trzeba jednak przyznać, iż opowiadania w niej zawarte są bardzo niestabilne. Można po nich dokładnie prześledzić ewolucję twórczości Bradbury'ego, która co rusz stawała się coraz to lepsza.

Zacznijmy jednak od prezentacji samych opowiadań. Jak już wspomniałem wcześniej głównym ich wyznacznikiem jest tematyka śmierci i przemijania, choć nie tylko. Podana została ona w dwóch różnych formach, które z jednej strony uderzają bezpośredniością, z innej zaś stanowią przeprawę poprzez ludzki umysł i symbolikę eschatologiczno-tanatologiczną.
Opowiadania, które w moim subiektywnym odczuciu odznaczają się na tle innych, to Następna, Szkielet, Jezioro, Emisariusz, Mały skrytobójca, Zbiegowisko oraz Pajacyk z pudełka.
Nie będzie żadną przesadą, jeżeli w stosunku do wyżej wymienionych historii użyję słowa "rewelacyjne". Zawierają one w sobie to coś, co sprawia, że opowiadanie grozy jest prawdziwym opowiadaniem grozy - zmuszającym do refleksji, dogłębnie poruszającym i pozostającym w pamięci. Spośród nich zwłaszcza Mały Skrytobójca oraz Zbiegowisko wyróżniają się konceptami tak szalonymi, że wydaje się, iż mogły powstać jedynie jako kulminacja mar absolutnie szalonego umysłu. Dosłownie nie ma słów by opisać mój zachwyt zarówno nad samymi pomysłami na wszystkie wyżej wspomniane opowiadania, jak i nad kunsztem literackiego języka młodego Bradbury'ego, który miejscami trąca wręcz surrealizmem (np. Następna).

Treść powyższych opowiadań sprawia, iż są one czymś więcej niż tylko zwykłymi historyjkami. Tutaj przekaz jest konkretny i dosadny. Różne oblicza śmierci, różne do niej podejście, motyw przemijania i godzenia się (lub nie) z upływającym czasem. To niemalże filozofia zawarta w krótkich, kilkunastostronicowych przypowiastkach, które śmiało można by umieścić w jednej antologii tuż obok dzieł Poe'go, Lovecrafta czy Jamesa. Są ponadczasowe i unikalne i, jak dla mnie, stanowią szczyt młodzieńczych możliwości Raya Bradbury'ego.

Październikowa kraina nie jest jednak tylko i wyłącznie prawdziwym festiwalem genialnych historyjek. Jak już zaznaczyłem na początku na tę książkę składają się również i mniej kunsztowne opowiadania, które, w moim odczuciu, pozostają całe mile za wyżej wspomnianymi.
Wśród nich są między innymi Była sobie starsza pani czy Zjazd rodzinny. Powiedziałbym wręcz, iż są to opowiadania absolutnie pospolite, które niczym mnie nie zachwyciły i stanowiły coś w rodzaju "zapychacza". Oczywiście można mieć inne zdanie na ten temat, jednak nie da się ukryć tej niesamowitej przepaści dzielącej je od tych najlepszych. Bardzo ciężko "przebijałem" się przez nie po uczcie zaserwowanej mi chociażby w Małym skrytobójcy. Po jego lekturze taka zwyczajna opowieść jak Była sobie starsza pani stanowiła wielki zawód, będąc "ucieleśnieniem" trywialności i sztampy.
Mimo wszystko, nie da się nie napisać o Październikowej krainie inaczej niż jako o świetnej antologii grozy, która powinna znaleźć się na półce każdego fana gatunku. To nie tylko genialna książka z całą masą świetnych opowiadań, ale również namacalne archiwum wczesnej twórczości jednego z największych twórców science-fiction. Ta książka porusza, przeraża i skłania do refleksji. Jest, podobnie jak wszystkie książki Bradbury'ego, genialna i unikatowa, ponadczasowa i wymykająca się wszelkim schematom.

http://sniacy-za-dnia.blogspot.com/2014/10/ray-bradbury-pazdziernikowa-kraina.html

Trudno sobie wyobrazić literaturę science-fiction bez twórczości Raya Bradbury. To właśnie Bradbury był jednym z tych pisarzy, którzy w drugiej połowie ubiegłego wieku wytyczyli ścieżkę temu gatunkowi, wynosząc go na wyżyny i sprawiając, że literatura science-fiction stała się czymś więcej niż tylko i wyłącznie przelewaniem marzeń o odległej przyszłości na kolejne kartki...