Opowiadania zawarte w zbiorze z jednej strony są zróżnicowane "gatunkowo" (są tam zarówno klasyczne SF, jak i surrealistyczne odloty Ballarda), z drugiej strony w obrębie owych "gatunków" nie różnią się znacznie, przez co bohaterowie i wydarzenia myliły mi się pomiędzy opowiadaniami. Szczególnie wyraźne było to pod koniec zbioru, gdy autor uparcie trzyma bohaterów na pustyniach. Nie zmienia to faktu, że opowiadania czytało mi się raczej dobrze. Wszędzie przewija się motyw czasu - widać, że autor ma mniejszą lub większą obsesję na tym punkcie.

Bardzo na korzyść książki przemawia obecność komentarzy Ballarda na temat swoich opowiadań. W jednym z nich wykazuje samokrytykę, mówiąc, że część jego opowiadań powinno być powieściami, a część powieści opowiadaniami. Nie zauważyłem jednak, by autor miał problem z doborem formy do treści. Opowiadania zawarte w zbiorze opowiadają historie, które pasują do krótkiej formy. Nadają się one do tego, by pewne wątki pozostawić niewyjaśnione, a uprzednie rozwijanie akcji, by dotrzeć do pewnych scen mijałoby się z celem. Tak, jak już często było podkreślane, jego opowiadania są literackim ekwiwalentem obrazów i warto spojrzeć na przedstawione w nich wydarzenia niejako bez kontekstu.

Opowiadania zawarte w zbiorze z jednej strony są zróżnicowane "gatunkowo" (są tam zarówno klasyczne SF, jak i surrealistyczne odloty Ballarda), z drugiej strony w obrębie owych "gatunków" nie różnią się znacznie, przez co bohaterowie i wydarzenia myliły mi się pomiędzy opowiadaniami. Szczególnie wyraźne było to pod koniec zbioru, gdy autor uparcie trzyma bohaterów na...