Tytuł dość mało zachęcający. "Szyfr Szekspira". Brzmi to jak wydumana i niezbyt trafiona kopia "Kodu Leonarda da Vinci" i choć trochę podobieństw w ogólnym klimacie tych dwu powieści jest, to z pewnością "Szyfru..." podróbką nazwać nie można.
Autorka ukazuje nam siedemnastowieczny Londyn i czasy współczesne, w których akcja rozpościera się na płaszczyźnie kilku miejsc. Poznajemy Kate Stanley, inteligentą pasjonatkę dzieł Szekspira, która staje przed nie lada zadaniem odnalezienia zaginionego rękopisu mistrza dramatu, a co więcej, nie może dopuścić do kolejnych morderstw, które dokonują się w zastraszającym tempie i nikt nie wydaje się być w stanie ich powstrzymać. Zbrodniarz wciąż pozostaje poza zasięgiem, popisuje się niemal bezbłędną precyzją, a ofiarami zwykle okazują się osoby z najbliższego otoczenia Kate, co stawia ją w niezręcznej sytuacji, kiedy policja zaczyna podejrzewać ją o morderstwa. Wkrótce kobieta nie wie, komu tak naprawdę może zaufać; jest skazana na samą siebie.
Styl, jakim posługuje się pani Carrell jest bez zarzutu, kwiecisty i żmudnie dopracowywany. Jednym słowem, od strony technicznej patrząc, książce tej nie można nic zarzucić. Fabuła jest dość oryginalna. Bądź co bądź, kto nie chciałby dowiedzieć się, jaka była faktyczna tożsamość Szekspira? Na ten temat zrodziło się mnóstwo spekulacji, ale jeśli sądzicie, że "Szyfr..." pomoże wam defintywnie rozwiązać tę zagadkę, jesteście w sporym błędzie.
Akcja powieści na początku trzyma w napięciu, ma porządaną atmosferę niepewności. Czytelnik odnajduje motywację, by przekładać kolejne kartki i zapalczywie śledzić losy głównej bohaterki. Jednak im dalej w las, tym... ciemniej. Wydarzenia dziwnie nakładają się na siebie, robią się coraz mniej klarowne i interesujące. Pokaźna część książki to opisy podróży z jednego miejsca do drugiego, bowiem Kate i jej załoga zmuszeni są do tułaczki w poszukiwaniu tajemniczego "Cardenia", kontrowersyjnego dramatu Szekspira, który od kilku wieków nie ujrzał światła dziennego. Irytował mnie fakt, że autorka konsekwentnie opistywała każdy lot, każdą jazdę samochodem... Wkrótce staje się to męczące i zaczyna wytrącać czytelnika z równowagi, a bynajmniej, wytrącało z równowagi mnie.
Aby trafnie podsumować "Szyfr Szekspira", powołam się na pewien przykład. Jedna z opinii internautów brzmi następująco: "Odłożyłam , żeby przeczytać tę powieść. (...)" Ja mogę powiedzieć jedynie, że nie odłożyłabym żadnej książki Browna dla tej lektury. Nie ten poziom, nie ten stopień wtajemniczenia. Lektura miła, ale niekoniecznie szczególnie zapadająca w pamięć. Dodatkowo rozczarowujące zakończenie.

Tytuł dość mało zachęcający. "Szyfr Szekspira". Brzmi to jak wydumana i niezbyt trafiona kopia "Kodu Leonarda da Vinci" i choć trochę podobieństw w ogólnym klimacie tych dwu powieści jest, to z pewnością "Szyfru..." podróbką nazwać nie można.
Autorka ukazuje nam siedemnastowieczny Londyn i czasy współczesne, w których akcja rozpościera się na płaszczyźnie kilku miejsc....