Nie rozumiem złych opinii pod adresem tej pozycji.
Pani Miszczak nie popisała się tu co prawda wielkim talentem, jeśli mam ją sumiennie porównać do moich ukochanych autorów oczywiście...
Ale każdy kiedyś zaczynał, czy to pisanie wypracowań na polski czy zwykłe opowiadanie do szuflady.
Nie ma nic złego w próbach, pod warunkiem, że nie wciskamy sobie na wzajem kitu, ale ta książka jest niegroźna. A nawet w swej prostocie urocza.
Za ową "uroczość" daje jej właśnie tyle gwiazdek, nie oszukujmy się nie jest rewelacyjna,czy wybitna, ale obiecuje (książka w sensie), że w przyszłości autorka się wyrobi i się wyrabia- w późniejszych pozycjach.
Wilka czytałam w wieku dziewiętnastu lat czyli rok temu, ale był to okres po maturalny, więc czułam się jak stara-malutka. Bo taki wiek to pfff nie dużo, ale jednak zapuszcza się co raz śmielsze kroki w dorosłość.
Okres nastoletni jest dziwny, ale fajny. I tak miło było mi powrócić do tego rozumowania, gdy to wszystko jest niby tak dziecinnie proste, a jednak dorośle skomplikowane. Wiecie miszmasz myśli, postępków, emocji...
O fabule nie ma co za dużo mówić, opis książki wprowadza w nas w ten groteskowy nastrój. Który trwa przez całą opowieść. Gorzej jeśli na siłę zaczniemy szukać minusów, a że "zdanie źle sformułowane", czy "myśli nieuporządkowane" itd.
Do tej pozycji Moi Drodzy podchodzimy z lekkim dystansem, bo taka to opowiastka. Ona od nas nie wymaga, to i my nie oczekujmy garnka ze złotem (to akurat na końcu tęczy ^^)
Polecam, bo mi się spodobała.

Nie rozumiem złych opinii pod adresem tej pozycji.
Pani Miszczak nie popisała się tu co prawda wielkim talentem, jeśli mam ją sumiennie porównać do moich ukochanych autorów oczywiście...
Ale każdy kiedyś zaczynał, czy to pisanie wypracowań na polski czy zwykłe opowiadanie do szuflady.
Nie ma nic złego w próbach, pod warunkiem, że nie wciskamy sobie na wzajem kitu, ale ta...