Szymon K. zniknął. Zostawił swoją kochaną żonę, uwielbianego do granic możliwości syna, swoją znakomitą pracę, gdzie odnosił spektakularne sukcesy zawodowe. Wziął i zniknął, aby po 16 latach wrócić w wielkim stylu. Wraca i mamy sceny jak z kina Tarantino. Rzeź. Giną po kolei wszyscy członkowie z jego rodziny. A swój plan realizuje z niesamowitą konsekwencją. Nie interesuje go ani przebieg śledztwa, ani szum medialny, ani to, co o nim sądzi policja, psychologowie i śledczy, tylko jego plan. Czujecie to...
Szymona K. poznajemy poprzez rozmowy z osobami, które go znały. Opowiada o nim m.in. siostra, kolega, przyjaciel, profesor, kochanka, inspektor, profesor. Każdy przedstawia go z tej strony, z jakiej Szymon K. dał mu się poznać. To bardzo interesujący i wciągający zabieg. Tylko że i tak zostaje wrażenie, że pomimo tych relacji w dalszym ciągu wiemy o Szymonie K. tyle, co nic. Razem z w/wymienionymi zostajemy wciągnięci, wessani w zbiorową sugestię, ulegamy głębi iluzji, wpadamy w czarną, wydrążoną dziurę jaką jest/był Szymon K. Fascynujące. Bo Szymon K. zostaje do końca obcy dla wszystkich, nawet dla siebie samego.
Kurcze -gorąco POLECAM i jeszcze ta końcówka -c.d.n.
"Człowiek to tylko pojęcie. W rzeczywistości istnieje ciemna, niepojęta dziura, z której od czasu, do czasu, zawsze na krótko, wychyla głowę ktoś nieznany i obcy, o twarzy, z której rzadko co potrafimy wyczytać. Po chwili ta twarz z powrotem znika w ciemności. To wszystko. To całe życie."

Szymon K. zniknął. Zostawił swoją kochaną żonę, uwielbianego do granic możliwości syna, swoją znakomitą pracę, gdzie odnosił spektakularne sukcesy zawodowe. Wziął i zniknął, aby po 16 latach wrócić w wielkim stylu. Wraca i mamy sceny jak z kina Tarantino. Rzeź. Giną po kolei wszyscy członkowie z jego rodziny. A swój plan realizuje z niesamowitą konsekwencją. Nie...