Przystępnie napisany i rzeczowy opis przebiegu ciężkich walk na Czerniakowie podczas PW'44. Autor unika wtrącania swoich opinii ( co cenię u piszących książki historyczne ) dotyczących walk i skupia się na faktach, często podając fragmenty wspomnień uczestników walk. Miejsce na nie znajduje w ostatnim rozdziale, można się z Nim nie zgadzać jednak prawo do własnego zdania należy uszanować.

Przystępnie napisany i rzeczowy opis przebiegu ciężkich walk na Czerniakowie podczas PW'44. Autor unika wtrącania swoich opinii ( co cenię u piszących książki historyczne ) dotyczących walk i skupia się na faktach, często podając fragmenty wspomnień uczestników walk. Miejsce na nie znajduje w ostatnim rozdziale, można się z Nim nie zgadzać jednak prawo do własnego zdania...

Od rozdziału II aż do ostatniego pozycja stanowi całkiem dobry przykład publicystki historycznej. Jednak wstęp, I rozdział i zakończenie jest delikatnie mówiąc kiepskie. Wprost nawiązujące do XIX wiecznych, dość archaicznych wizji historii. Czytając te fragmenty momentami odnosiłem wrażenie jakbym trafił do podręczników historii dla szkół z okresu PRL: odwieczny parcie Niemców na wschód, także obecnie w perfidnie zakamuflowany sposób realizowane przez Merkel, Polska jako tama powstrzymująca Drang nach Osten. A dla ilustracji Autor cofa się do aż czasów wczesnych Piastów, potem wiedzie przez Grunwald i wreszcie sięga do rozbiorów(?). Czy rozbiory możemy uznać za skuteczny sposób powstrzymywania Drang nach Osten? Oryginalny pomysł. Wszystko jest podlane takim uproszczonym patriotyzmem co uchodzi Sienkiewiczowi, ale dla zgrzyta w pracy historyka.
W zakończeniu książki jest sporo osobistych i jednoznacznie zideologizowanych wycieczek do współczesności (politycznej Polski) rodem raczej z tabloidów i politycznej propagandy. Nie powinny znaleźć się w pozycji mającej być owocem warsztatu historyka.
Również jest drażniące użycie w publikacji zdjęć z pokazów tzw. grup rekonstrukcyjnych. Ilustrowanie opracowania fotografiami z pseudohistorycznych przebieranek to dość dziwaczny pomysł.

Od rozdziału II aż do ostatniego pozycja stanowi całkiem dobry przykład publicystki historycznej. Jednak wstęp, I rozdział i zakończenie jest delikatnie mówiąc kiepskie. Wprost nawiązujące do XIX wiecznych, dość archaicznych wizji historii. Czytając te fragmenty momentami odnosiłem wrażenie jakbym trafił do podręczników historii dla szkół z okresu PRL: odwieczny parcie...