To trzecia książka Karin Fossum, którą przeczytałam. Uważam jednak, że dwie poprzednie były sporo lepsze. Ta mnie od razu zachęciła opisem fabuły, wydaje się po nim, że będzie intrygująco, że będą ciekawe postaci, a rys psychologiczny bardzo ciekawy, a jednak jest tak średnio, może nadal powyżej przeciętnie dla mnie, ale spodziewałam się więcej. Wyszło chwilami nudnie, a rys psychologiczny miałam wrażenie, że też mógłby być lepszy. Mieszanka: porywacz, złodziej i pacjent zakładu psychiatrycznego wydawała się wybuchowa, że będzie emocjonująco na linii właśnie psychologicznej czy będą ciekawe wydarzenia, a jednak trochę tu kulało. No postać Errkiego jest jeszcze dosyć ciekawa, fragmenty z nim na pewno podnoszą moją ocenę, bez niego byłaby niższa. Jednak potem np znowu czegoś brak. Nie czułam tej książki z takim zaciekawieniem z jakim czytałam 2 poprzednie pozycje autorki. Plusem jest Sejer i Skarre, lubię ich dialogi, są dosyć błyskotliwe i czasem żartobliwe. Ciekawa była dla mnie kwestia Errkiego, jego przeszłości i potem tutaj się dowiadujemy kilku kwestii, więc tutaj jestem w miarę zadowolona. Reszta bez szału. Zakończenie proste, ale nie domyśliłam się go, chyba dlatego, że było takie proste, to nie wpadłam na to, a potem myślę, że przecież to było oczywiste faktycznie. Ogólnie nieźle, ale nie zachwyciła mnie ta pozycja. Pomysł trochę niewykorzystany, nie była to zła pozycja, nawet ok, ale do dobrej czy bardzo dobrej to brakuje. Nie polecam zaznajamiać się z książkami autorki tą pozycją. Ma lepsze np "Utracona" moim zdaniem.

To trzecia książka Karin Fossum, którą przeczytałam. Uważam jednak, że dwie poprzednie były sporo lepsze. Ta mnie od razu zachęciła opisem fabuły, wydaje się po nim, że będzie intrygująco, że będą ciekawe postaci, a rys psychologiczny bardzo ciekawy, a jednak jest tak średnio, może nadal powyżej przeciętnie dla mnie, ale spodziewałam się więcej. Wyszło chwilami nudnie, a...