Jezu…co to miało być?

Jestem totalnie rozczarowany, rozbity, zdegustowany itp. Itd.

„Zapora” to moja pierwsza ( i wszystko wskazuje na to, że jednocześnie ostatnia) przygoda z książkami Mankella. Nie znajduję właściwie żadnych przesłanek, aby nazwać ten kryminał chociażby poprawnym. „Kultowy autor kryminałów”, z taką myślą o autorze rozpoczynałem lekturę „Zapory”. Bardzo, bardzo się rozczarowałem.
Nie chodzi mi tu nawet o dość słabą intrygę, która być może te dwadzieścia lat temu mogła przywołać na policzki jakieś rumieńce. Styl, styl, styl…dla mnie to było jakieś nieporozumienie.
Mankellowi trzeba przyznać jedno. Na długo przed innymi zorientował się, że skoro świat idiocieje, to wraz z nim wcześniej czy później zidiocieją również czytelnicy. Wyszedł więc im naprzeciw i aby mieć pewność, że jego dzieło zostanie zrozumiane długie lata do przodu, wypełnił książkę krótkimi, rwanymi zdaniami z dziesiątkami koszmarnych powtórzeń. Poniżej krótki fragment, jeden z wielu:
„Wallander wyszedł. Zbierało mu się na mdłości. Dziewczyna nie udawała. Była naprawdę całkowicie obojętna. Wallander wstąpił do pokoju Martinssona. Martinsson rozmawiał przez telefon i dał mu znak, żeby usiadł i zaczekał. Wallander poczuł nagłą ochotę na papierosa.”

Litości…

Myślę, że nawet pani Lackberg byłaby pod wrażeniem, że można tak krótko.

Sam się sobie dziwię, że doczytałem te leniwe kluchy do końca, ale jedną z rzeczy, których bardzo nie lubię, to porzucanie lektury w połowie. A właśnie do połowy czytałem z nadzieją, że coś się w tej książce zmieni. Oj, naiwny ja…

Jezu…co to miało być?

Jestem totalnie rozczarowany, rozbity, zdegustowany itp. Itd.

„Zapora” to moja pierwsza ( i wszystko wskazuje na to, że jednocześnie ostatnia) przygoda z książkami Mankella. Nie znajduję właściwie żadnych przesłanek, aby nazwać ten kryminał chociażby poprawnym. „Kultowy autor kryminałów”, z taką myślą o autorze rozpoczynałem lekturę „Zapory”. Bardzo,...