Choć jest to już piąty tom cyklu, nie czytałem poprzednich. "Dżuma w Breslau" jest prezentem, który otrzymałem zupełnie niespodziewanie. Ale pomimo braku znajomości pozostałych książek cyklu, wcale nie czuję się zagubiony, bowiem każda część (poszperałem w sieci) stanowi samodzielną historię, do której nie jest wymagana znajomość pozostałych. Mało tego - autor w swojej serii często skacze po linii czasowej, w efekcie czego część V wydaje się być najwcześniejszą, ponieważ jej akcja została umieszczona w latach 1923-1924, kiedy Mock był nadwachmistrzem w obyczajówce niemieckiej policji, a znana dobrze taktyka operacyjna "tzw. Imadło Mocka" nie była jeszcze dokładnie dopracowana.

W Breslau dochodzi do wyjątkowo sadystycznego morderstwa dwóch prostytutek. Do rozwikłania zagadki zostaje oddelegowany nadwachmistrz Mock z miejskiego wydziału obyczajówki, który zna ten zepsuty światek jak mało kto. Szybko czyni postępy, jednak po krótkiej fali sukcesów zostaje obezwładniony i traci pamięć. Jakby tego było mało, dowody świadczą o jego udziale w morderstwie. Mock zostaje oskarżony o podwójne morderstwo, trafia do aresztu z dwoma oprychami, których kiedyś wsadził za kratki, a z którymi musi teraz walczyć o życie. Ciąg przykrych wydarzeń z jego udziałem okazuje się być nie tylko przypadkiem, ale misternie przygotowaną intrygą.

Czytając powieść poznajemy sposoby działania Mocka, które do standardowych nie należą, ale w końcu sprawa którą prowadzi do normalnych również nie należy. Okazuje się, że swój udział w rozwikłaniu zagadki tajemniczego morderstwa ma radca kryminalny Heinrich Mühlhaus oraz jego śledztwo w sprawie tajnego stowarzyszenia mizantropów.

Głównymi wątkami są tutaj omawiane morderstwo prostytutek oraz wspomniane tajne stowarzyszenie mizantropów, czyli zgrupowania sadystycznych typów czepiących radość z zadawania bólu i zabijania nieradzących sobie z życiem obywateli. Oddzielnym tematem jest tutaj klimat niemieckiego wówczas Wrocławia - Breslau. Autor odrobił na tym polu zadanie domowe na piątkę! Pisząc o Breslau w całości posługuje się niemieckim nazewnictwem - ilość wiedzy Krajewskiego o mieście z tamtych czasów zachwyca. Klimat, jaki przemycił w opisach miejsc - parków, kamienic, ciemnych zaułków - fascynuje. Tym bardziej czyta się z zaciekawieniem powieść jeśli jest się wieloletnim mieszkańcem miasta. Każdą niemiecko brzmiącą nazwę starałem przełożyć na polski, co trudne nie jest z uwagi na zamieszczony na końcu książki indeks nazw topograficznych.

Powieść nie jest długa, treść obejmuje około 250 stron, czyli jest to właściwie krótka historyjka, ale mocną stroną "Dżumy" jest suspens i akcja oraz liczne jej zwroty, które pojawiają się w miejscach najmniej oczekiwanych - aż dziw bierze, że na początku XX wieku bez udziału komputerów i monitoringu policja potrafiła rozwiązywać tak trudne sprawy.

Nie jest tak, że na powieść składają się tylko mroczne i przykre momenty. Krajewski przemyca pomiędzy wierszami wiele dowcipów z udziałem głównego bohatera, wyszydzając jego zamiłowanie do kobiet, burdeli i nadmierny alkoholizm - najciekawszy cytat odnalazłem na końcu książki "Ja powinienem mieć butelkę w herbie", ale szydzi oczywiście w granicach dobrego smaku.

Powieść Krajewskiego czyta się bardzo szybko. Styl autora jest dobrze znany szerokiej rzeszy fanów - i mnie również przypadł do gustu. Zgrabnie łączy narrację w języku polskim, w którą wplata wiele niemieckich nazw, dorzucając często zwroty z greki i łaciny. Jest to moje pierwsze zetknięcie z prozą tego wrocławskiego, wielokrotnie docenionego pisarza. Nie prędko zapewne wrócę do serii o Mocku, ale na pewno będę chciał poznać jego dalsze losy, czyli wcześniejsze tomy.

Choć jest to już piąty tom cyklu, nie czytałem poprzednich. "Dżuma w Breslau" jest prezentem, który otrzymałem zupełnie niespodziewanie. Ale pomimo braku znajomości pozostałych książek cyklu, wcale nie czuję się zagubiony, bowiem każda część (poszperałem w sieci) stanowi samodzielną historię, do której nie jest wymagana znajomość pozostałych. Mało tego - autor w swojej...