Mam wrażenie, że czytałam 3 różne książki połączone w jedną - pierwsza i najfajniejsza o charakterze surwiwalowym, druga o duchach-łakomczuchach w typie niezbyt ambitnego horroru, a na koniec fabuła przeszła w sentymentalną historyjkę z wątkiem męsko-męskim...

Pierwsza połowa książki była bardzo wciągająca i mi prywatnie bardzo podobał się prosty język autorki, co zapewniało relaksującą rozrywkę.
Jak weszły wątki typowo horrorowate, to zrobiło się trochę tandetnie. Porównując tę powieść do "Szczeliny" Jozefa Kariki ta druga wypada zdecydowanie lepiej. Tam mroczna, gęsta atmosfera opiera się na tajemnicy, na działaniu umysłu i tu podobna koncepcja mogłaby się sprawdzić idealnie. Tymczasem zamiast tego mamy straszydło podane na tacy, z dorobioną do tego mizerną historyjką.
Ale najsłabiej dzieje się pod koniec, bo na pewnym etapie Jack coś za dużo wspomina o swojej przyjaźni do Gusa - jednego z członków ekspedycji i robi się z tego Brokeback Mountain.

Tak więc pierwsza połowa książki - jakieś 9/10, ale druga to zupełnie inna historia...

Mam wrażenie, że czytałam 3 różne książki połączone w jedną - pierwsza i najfajniejsza o charakterze surwiwalowym, druga o duchach-łakomczuchach w typie niezbyt ambitnego horroru, a na koniec fabuła przeszła w sentymentalną historyjkę z wątkiem męsko-męskim...

Pierwsza połowa książki była bardzo wciągająca i mi prywatnie bardzo podobał się prosty język autorki, co...

Mimo iż Historia mnie wciągnęła to niestety w mojej ocenie ma więcej minusów niż plusów
Sam zamysł jest super, idealne opisanie przyrody i pogody aż miałam ciarki na plecach!
Pierwsza połowa książki była nudnawa, zaczęła byc ciekawa dopiero w chwili gdy Jack został sam w Gruhuken.
Główny bohater prowadzi dziennik gdzie opisuje wszystkie wydarzenia i swoje emocje, im dalej brniemy przez historie tym bardziej czujemy niepokój i lęk.
Jako psiara nie polubiłam się z bohaterem na samym początku gdyż dażył nienawiścią psy, później zaczą sie do nich przekonywać a szczególnie pokochal Issaca co było mega urocze!
Sądzę też że końcówka była do bani, trochę bez sensu. Nie rozumiem także co Jack czuł do Gusa

Mimo iż Historia mnie wciągnęła to niestety w mojej ocenie ma więcej minusów niż plusów
Sam zamysł jest super, idealne opisanie przyrody i pogody aż miałam ciarki na plecach!
Pierwsza połowa książki była nudnawa, zaczęła byc ciekawa dopiero w chwili gdy Jack został sam w Gruhuken.
Główny bohater prowadzi dziennik gdzie opisuje wszystkie wydarzenia i swoje emocje, im dalej...

Ujdzie. Liczyłam na więcej. Widać, że Autorka wie jak wygląda rzeczywistość w tej części świata i porządnie to przedstawiła czytelnikowi, ale akcji było tu troszeczkę za mało. Strachu też.

Ujdzie. Liczyłam na więcej. Widać, że Autorka wie jak wygląda rzeczywistość w tej części świata i porządnie to przedstawiła czytelnikowi, ale akcji było tu troszeczkę za mało. Strachu też.

Klimatyczna. Gdyby nie zakończenie, to oceniłabym ją jako studium rozpadu osobowości człowieka pozostawionego na arktycznym odludziu. Gdzie rozregulowany sen powoduje, że nie wiadomo, co jest jawą, a co zwidem.

Klimatyczna. Gdyby nie zakończenie, to oceniłabym ją jako studium rozpadu osobowości człowieka pozostawionego na arktycznym odludziu. Gdzie rozregulowany sen powoduje, że nie wiadomo, co jest jawą, a co zwidem.

Prawdziwie mrożącą krew w żyłach historia.
Wyprawa w surową Arktykę, złowieszcze miejsce, i strach powoli opanowujący umysł bohatera.
Świetnie napisany thriller. Taki do zaczęcia wieczorem i skończenia rano.

Prawdziwie mrożącą krew w żyłach historia.
Wyprawa w surową Arktykę, złowieszcze miejsce, i strach powoli opanowujący umysł bohatera.
Świetnie napisany thriller. Taki do zaczęcia wieczorem i skończenia rano.

Ta książka jest równie mocno fascynująca, co rozczarowująca pod koniec – stąd przeciętna ocena. Pierwsza połowa wciąga, każe postawić kilka pytań i poszukiwać na kolejnych stronach odpowiedzi, a wszystko to w narastającej atmosferze niebezpieczeństwa.

Naprawdę! Może to dlatego, że nie jestem szczególnie odporny, ale czytając "Cienie w mroku" w nocy, przy słabym oświetleniu, musiałem przerwać lekturę, żeby zdołać w miarę normalnie zasnąć. Przy okazji, autorka w kapitalny sposób opisuje atmosferę koła podbiegunowego, wszechobecnego chłodu, walki z pogodą, no i oczywiście tytułowego mroku.

Od połowy coś jednak pęka, a napięcie stopniowo zanika. Zastępuje je uczucie beznadziei, irytacja czytelnika, a w końcu wielkie rozczarowanie nieprzystającym do opowieści, wyjątkowo pospiesznie przeprowadzonym zakończeniem. Wielka szkoda!

Mimo wszystko, polecam, bo podczas lektury, nawet zerkając na klimatyczną okładkę, umysł tworzy własne, fascynujące sposoby rozwinięcia tej historii. Doceniam też zwięzłość narracji, która poza sceną końcową (tej ewidentnie przydałoby się dobrze zaplanowane kilka stron więcej),pomaga sprawnie przemieszczać się między kolejnymi wydarzeniami, a na końcu nie zostawia nas z wrażeniem skradzionego czasu. Ocena byłaby jednak znacznie wyższa, gdyby "Cienie w mroku" do ostatniej strony w przerażający sposób dławiły światło, które próbujemy rzucić na tę historię – tak jak w pewnym momencie się to zapowiada.

Ta książka jest równie mocno fascynująca, co rozczarowująca pod koniec – stąd przeciętna ocena. Pierwsza połowa wciąga, każe postawić kilka pytań i poszukiwać na kolejnych stronach odpowiedzi, a wszystko to w narastającej atmosferze niebezpieczeństwa.

Naprawdę! Może to dlatego, że nie jestem szczególnie odporny, ale czytając "Cienie w mroku" w nocy, przy słabym...

Bardzo wciągająca książka. Napisana w ciekawym i prostym w odbiorze języku. Narracja poprowadzona z perspektywy głównego bohatera (w formie pamiętnika) była genialnym rozwiązaniem. Powieści nie brakowało niepokojących momentów intensywnie oddziałujących na moją wyobraźnię pomimo niespiesznie rozwijającej się akcji. Bądź co bądź ciemność potrafi każdego przerazić, a tej historii nie brakowało mroku.
Co prawda nie jest to najstraszniejszy utwór z jakim miałem do czynienia, jednak z czystym sumieniem mogę każdemu śmiało polecić lekturę, zwłaszcza w chłodne, jesienne i ciemne wieczory.

Bardzo wciągająca książka. Napisana w ciekawym i prostym w odbiorze języku. Narracja poprowadzona z perspektywy głównego bohatera (w formie pamiętnika) była genialnym rozwiązaniem. Powieści nie brakowało niepokojących momentów intensywnie oddziałujących na moją wyobraźnię pomimo niespiesznie rozwijającej się akcji. Bądź co bądź ciemność potrafi każdego przerazić, a tej...

Recenzja „Cienie w mroku”
„Bywają cisze, które nie mają nic wspólnego ze spokojem”
„Cienie w mroku” to powieść wydana w 2013r. a autorką jej jest Michelle Paver. Urodziła się w Malawi. Po trzech latach, wraz z rodzicami przeprowadziła się do Anglik. Skończyła wydział biochemii, a następnie pracowała jako prawnik. Po śmierci jej ojca Michelle poprosiła o rok przerwy w pracy, w tym czasie zaczęła planować pierwszą książkę. Tak powstały takie powieści jak cykl „Bogowie i wojownicy” czy „ Cienie w mroku”.
Jack jest ubogim mężczyzną, który marzył o pracy jako fizyk, ale plany nie wyszły i teraz pracuje w fabryce papeterii. Załamany swoim losem postanawia zrobić coś ekscytującego i wyruszyć na roczną wyprawę na Spitsbergen. Do wyjazdu szykuje się pięciu śmiałków: Algie, Hugo, Gus, Teddy i sam Jack. Niestety od samego początku nad wyprawa krążą czarne chmury, zanim jeszcze mężczyźni dojeżdżają na miejsce dwóch z nich musi zrezygnować. Pozostała trójka mimo słów starego kapitana, postanawia rozbić obóz w zatoczce Gruhunken. Zanim nastanie noc polarna, na tym skrawku ziemi, Jack zostaje sam. Ciągła noc może być przerażająca, ale co jeżeli wiedząc że jesteś sam w ciemnościach widzisz jakieś cienie w świetle lamp i czujesz czyiś wzrok na sobie? Czy wytrzymał byś w ciemności, nie wiedząc co się w niej kryje?
„Cienie w mroku” to niesamowita powieść trzymająca w napięciu. Gdy po nią sięgnęłam przeczytałam w internecie wiadomości, że jest to thriller, kryminał i sensacja. Ja jednak jestem skłonna powiedzieć że to horror, albo przynajmniej powieść z dreszczykiem. Nie pałałam nigdy sympatią do książek opowiadających o ekspedycjach, ale „Cienie w mroku” to coś zupełnie innego. Napięcie jakie towarzyszy czytelnikowi w tej powieści, jest niesamowite i porywające. Książkę wręcz pochłonęłam, zafascynowana przygoda Jacka, tak bardzo, że sięgnęłam po kolejną powieść Michelle z nadzieją że będzie tak dobra jak „Cienie w mroku”.

Recenzja „Cienie w mroku”
„Bywają cisze, które nie mają nic wspólnego ze spokojem”
„Cienie w mroku” to powieść wydana w 2013r. a autorką jej jest Michelle Paver. Urodziła się w Malawi. Po trzech latach, wraz z rodzicami przeprowadziła się do Anglik. Skończyła wydział biochemii, a następnie pracowała jako prawnik. Po śmierci jej ojca Michelle poprosiła o rok przerwy w pracy,...

Nie jest to typowy horror, lecz raczej książka przygodowa z elementami nadprzyrodzonymi. Bardzo ładnie napisana i ciekawie prowadzona. Rozwiązanie następuje pod sam koniec, ale niestety jest według mnie zbyt lekkie i nagłe. I tak mogę z czystym sumieniem polecić fanom arktycznej przygody z dreszczykem.

Nie jest to typowy horror, lecz raczej książka przygodowa z elementami nadprzyrodzonymi. Bardzo ładnie napisana i ciekawie prowadzona. Rozwiązanie następuje pod sam koniec, ale niestety jest według mnie zbyt lekkie i nagłe. I tak mogę z czystym sumieniem polecić fanom arktycznej przygody z dreszczykem.

Ogólnie pomysł/motyw przewodni książki dość ciekawy i interesujący. Do połowy czytałem z zaciekawieniem ale im bliżej końca oczekiwałem bardziej strasznych/przerażających wrażeń czytelniczych i trochę się zawiodłem - czuję niedosyt i mam nieodparte wrażenie,że samo zakończenie również mogłoby być ciut lepsze/straszne/może bardziej zaskakujące. Myślę iż taka historia ma zdecydowanie większy potencjał (który w mojej opinii nie został do końca wykorzystany) do wywołania "gęsiej skórki" u czytelnika - ale przeczytać można - ja oceniam na solidną 6-tkę.

Ogólnie pomysł/motyw przewodni książki dość ciekawy i interesujący. Do połowy czytałem z zaciekawieniem ale im bliżej końca oczekiwałem bardziej strasznych/przerażających wrażeń czytelniczych i trochę się zawiodłem - czuję niedosyt i mam nieodparte wrażenie,że samo zakończenie również mogłoby być ciut lepsze/straszne/może bardziej zaskakujące. Myślę iż taka historia ma...