"Pamięć jest prostym mechanizmem i waga, doniosłość, odległość w czasie nie mają dla niej żadnego znaczenia."

Pierwsze trzy opowiadania rewelacyjne. Czytając, w zakamarkach pamięci, otwierały się kolejne na głucho od dawna zamknięte szufladki. Ta ze skrzypiącym śniegiem, ta z pustawym kościołem na mszy o osiemnastej, kolejna z meczem pod salką katechetyczną i nawet ta (choć wstyd się przyznać) z widokiem bibliotekarki z poziomu podłogi (tyle tylko że biblioteka w moim miasteczku była mniejsza i biedniejsza niż ta z opowiadania, a tuż przy podłodze znajdowała się półka z literą "G" i przynosiłem do domu na zmianę Goethego i Gogola).
Ta książka jest jak życie, gdy pojawiają się kobiety pojawiają się też problemy. Gdy zjawia się Nadia nic już nie jest takie same. Z każdym opowiadaniem coraz więcej brudu, coraz więcej dusznego powietrza, coraz więcej plugastwa.
A.Stasiuk zmyśla historie, opowiada dyrdymały, by odwrócić uwagę czytelników od czasu który bezczelnie im kradnie, bo mimo wszystko, trudno oderwać się od tych opowiadań. Gdy kończy się jedno opowiadanie, od razu chce się zacząć następne i tak aż do spotkania z czarnym psem.

Na mojej półce pozorny bezład, a w tym bezładzie "Przez rzekę" ląduje między Hłaską a Murakamim.

"Pamięć jest bezsilna i myśl też ma niewiele do roboty"

(cytaty pochodzą z książki)

"Pamięć jest prostym mechanizmem i waga, doniosłość, odległość w czasie nie mają dla niej żadnego znaczenia."

Pierwsze trzy opowiadania rewelacyjne. Czytając, w zakamarkach pamięci, otwierały się kolejne na głucho od dawna zamknięte szufladki. Ta ze skrzypiącym śniegiem, ta z pustawym kościołem na mszy o osiemnastej, kolejna z meczem pod salką katechetyczną i nawet ta...