Tempo z jakim Katarzyna Puzyńska wypuszcza kolejne książki jest iście zabójcze. To już szósty tom, którego akcja osadzona jest w Lipowie. Choć teoretycznie większość akcji dzieje się w „Łaskunie” w pobliskich miejscowościach, to i tak czuć cały czas ducha tego głównego, znanego już fanom pisarki miejsca. Tym razem akcja nabiera tempa od pierwszych stron, ale po drodze traci na dynamizmie. Nie warto jednak rozpatrywać tego jako wady, bo widać, że pisarka się rozwija.

Główną osią „Łaskuna” jest morderstwo sędziego Jaworskiego oraz pewnej kobiety – Swietłany. I wszystko toczyłoby się swoim normalnym, nieśpiesznym rytmem, gdyby nie jedna rzecz. Obie te osoby znał Daniel Podgórski. I wtedy pojawiają się komplikacje. Streszczenie zakończymy w tym momencie, bo choć książka liczy ponad 800 stron, to przetasowania fabularne są w niej wyjątkowo częste. Nie warto psuć sobie zabawy i odkrywać kart zbyt wcześnie. Szczególnie, że przeczytanie tego tomiszcza nie zajmuje zbyt dużo czasu. Można zaryzykować stwierdzenie, że wystarczy na to jedna noc. „Łaskun” to torpeda, która wbija się w czytelnika i nie pozwala mu na oderwanie się od lektury chociaż na chwilę.

Warto jednak zaznaczyć, że może to nie być książka dla każdego. W poprzednich tomach raczej bez problemu odnajdowaliśmy się w akcji. „Łaskun” jest skonstruowany trochę inaczej. Co chwila czytamy o wydarzeniach, które zmieniły życie bohaterów. Tylko, że osoby niezaznajomione z poprzednią częścią, nie będą wiedziały o co chodzi. Może być to drażniące. Warto więc sięgnąć po „Utopce” zanim otworzy się pierwszą stronę „Łaskuna”. Katarzyna Puzyńska lawiruje między bohaterami z łatwością. Jest ich całkiem pokaźna grupka, ale czytelnik bez większych trudności odnajdzie się w wykreowanym świecie i bohaterach. Wszyscy stworzeni zostali z pieczołowitością godną pozazdroszczenia, a my bez problemu wierzymy w ich czyny. Może nie zawsze, ale pamiętajmy, że to w końcu kryminał, który rządzi się swoimi prawami.

Zagadka do samego końca pozostaje dla czytelnika tajemnicą i nie warto zaprzątać sobie nią głowy, bo to co uważamy za pewnik, po kilkunastu stronach staje się tylko fantazją. Pisarka gra z czytelnikiem wyjątkowo dobrze. Brawo. Męczyć może jedynie to, że praktycznie każdy rozdział kończy się tajemnicą. Czymś, co ma zmusić czytelnika do kolejnego przewrócenia kartki. Po kilkunastu takich rozwiązaniach staje się to przewidywalne. Trochę mniej tego typu zagrań, a będzie idealnie. „Łaskun” to kolejne potwierdzenie, że Katarzyna Puzyńska potrafi pisać i wie jak przyciągnąć czytelnika.

Bartosz Szczygielski