Z dużą obawą podchodzę do bestsellerów, gdyż doskonale zdaję sobie sprawę z tego, jakie cuda może zdziałać dobrze przeprowadzona kampania reklamowa. Już niejednokrotnie sama padłam jej ofiarą, dość naiwnie wierząc w odpowiednio wyeksponowane zapewnienia wydawców. W tym wypadku czytelnik zostaje wodzony na większe pokuszenie, bo do zapoznania się z „Dziewczyną z pociągu” mają go zachęcać rekomendacje poczytnych pisarzy, które to budzą uzasadnione nadzieje na kawałek porządnego thrillera.

I w tym miejscu spotyka odbiorcę spore rozczarowanie, bo „Dziewczyna z pociągu” thrillerem nie jest – i mego przekonania nie zmienią twisty fabularne, jakie Hawkins próbowała wprowadzić do swojej opowieści. Samo wystąpienie elementu charakterystycznego dla powieści sensacyjnej nie uprawnia do automatycznej klasyfikacji w ten sposób pozostałej treści, zwłaszcza że ta nie spełnia założeń właściwych dla tego rodzaju gatunku. Przede wszystkim cała książka jest zbyt statyczna, zbyt duże jest tu nagromadzenie tych samych obrazów opisywanych za pomocą identycznych sformułowań. Przełamanie tej jednostajności nastąpiło zbyt późno by zatrzeć wrażenie znużenia, jakie towarzyszy czytelnikowi przez znakomitą większość lektury. Według mnie powieści jest bliżej do dramatu niż thrillera psychologicznego, bowiem obarczenie bohaterek bagażem doświadczeń nie jest wystarczające do stwierdzenia, że autorka poradziła sobie z rysem psychologicznym i charakterologicznym. To stanowisko jest wzmocnione przez zarzut skierowany do aspektu technicznego powieści – sam pomysł oddania głosu bohaterkom uważam za bardzo dobry, jednak zabrakło mi w tym wszystkim jakiegoś zróżnicowania. Mam w tym miejscu na myśli to, że wypowiedzi kobiet, a także ich przemyślenia są schematyczne i powtarzalne, praktycznie nie od odróżnienia – zabrakło w realizacji tego konceptu indywidualizacji narracji. To nie jedyny zarzut, jaki można uczynić w stosunku do warsztatu Pani Hawkins – nie trzeba mieć na swym czytelniczym koncie lektury wielu kryminałów by szybko rozszyfrować intencje autorki i wyłapać nieudolne próby zbicia czytelnika z tropu. Suspensu w „Dziewczynie z pociągu” nie znajdziecie, więc Ci, którzy liczą że końcówka uratuje tę historię, niech porzucą nadzieje.

Przeczytać, zapomnieć i nie wierzyć specom od promocji.

Z dużą obawą podchodzę do bestsellerów, gdyż doskonale zdaję sobie sprawę z tego, jakie cuda może zdziałać dobrze przeprowadzona kampania reklamowa. Już niejednokrotnie sama padłam jej ofiarą, dość naiwnie wierząc w odpowiednio wyeksponowane zapewnienia wydawców. W tym wypadku czytelnik zostaje wodzony na większe pokuszenie, bo do zapoznania się z „Dziewczyną z pociągu”...