Ten esej to coś w rodzaju katolickiej wersji „Pamiętnika rzemieślnika” Kinga, tyle że Mauriac koncentruje się na etycznym aspekcie zawodu powieściopisarza, co da się w skrócie wyrazić w postaci dylematu, czy pisać cnotliwie, czy jednak pisać o życiu.
Wstępne uwagi o pisarskich technikach chowania siebie w powieści są dla Mauriaca tylko pretekstem do analizy mroku własnej duszy. Punkt wyjścia stanowi polemika z André Gide, od której gładko przechodzi autor do objaśniania tego, co uważa za istotę religii katolickiej, przypominając mimowolnie, jak ponury jest ten system, który za najważniejszy symbol obrał sobie śmierć.
Nieco orzeźwienia w tę mroczną atmosferę wnosi pogodny brak politycznej poprawności, której na szczęście nie wynaleziono jeszcze w roku 1926; seksistowskie czy rasistowskie uwagi Mauriaca, nawet jeśli dość szokujące, sprawiają satysfakcję swoją szczerością, czyli cnotą rzadko już dziś praktykowaną. Jego wypowiedzi stanowią przy tym charakterystyczną (i zabawną) mieszankę deklaratywnej skromności oraz niezachwianego przekonania o słuszności własnych poglądów.
Mauriac nie ma jednak subtelności Greene’a czy Chestertona, przynajmniej w twórczości eseistycznej. Ktoś jest święty? Jest święty, bo jest chrześcijaninem. Ktoś jest grzesznikiem? Grzeszy, bo jest chrześcijaninem. Pisarz ogranicza świat do jednej zasadniczej kategorii, której obsesyjnie stara się podporządkować wszystkie inne. Związany dogmatami wiary, mimo całej swej inteligencji zmuszony jest dawać proste odpowiedzi na złożone pytania, co wedle mojej akurat prywatnej aksjologii stanowi akt grzeszny i występny.

Ten esej to coś w rodzaju katolickiej wersji „Pamiętnika rzemieślnika” Kinga, tyle że Mauriac koncentruje się na etycznym aspekcie zawodu powieściopisarza, co da się w skrócie wyrazić w postaci dylematu, czy pisać cnotliwie, czy jednak pisać o życiu.
Wstępne uwagi o pisarskich technikach chowania siebie w powieści są dla Mauriaca tylko pretekstem do analizy mroku własnej...