Przed „Kręgiem” Eggers znany był mi przede wszystkim z wywiadu, jaki dla Guardiana przeprowadził z moim ulubionym grajkiem - Sufjanem Stevensem; intrygującego tytułu książki „Wstrząsające dzieło kulejącego geniusza”, której jeszcze nie przeczytałam; i żony, z książki której przeczytałam stron kilkanaście - być może stało za tym nieśmiałe zaciekawienie tzw., excusez mon french i mickiewiczowską polszczyznę, power couples. Teraz wiadomo zatem, z czym zaczynałam oKRĄGłą (nie mogłam się powstrzymać!) lekturę.

I ogólnie do rzeczy: jest tu nierówno i schematycznie. Topornie i zbyt dialogowo, za to logicznie ze znajomością ludzkich zachowań, choć także (!) ze znikomą finezją konstrukcji postaci, Eggers tworzy pamflet ostrzegawczy nie tyle przed internetowymi molochami, ale przed ludźmi działającymi pod ich wpływem; ludźmi, którym są one w stanie zapewnić inaczej nieosiągalną POPULARNOŚĆ (a ta = POTĘGA, hegemonia i wpływy), a razem z nią zapewnić o nieomylności i znaczeniu. Lękajcie się tych, którzy wyłączyli swą ludzką wrażliwość, by zawierzyć pseudo ideom cyfrowych korporacji - spomiędzy linijek tekstu zdaje się mówić autor. W szczególe natomiast, teren kampusu fikcyjnego koncernu wzbogaca on o instalacje przestrzenne, dając przy tym krótki przekrój rzeźbiarzy XX wieku: Alexander Calder, Constantin Brâncuși i Donald Judd. Być może COŚ to oznacza, ale biorąc pod uwagę niezbyt satysfakcjonującą resztę książki, postanowiłam nie przeciążać mózgu analizą. Od strony technicznej zaś - zwanej również małostkową - raz przyjaciółka głównej bohaterki jest od niej o rok, a raz o dwa lata starsza; odbywa się też dużo meczy KROKIETA. Smacznego! Choć to wątpliwe.

Podsumowując, do guardianowskiego wywiadu będę wracać, po kulejący tytuł jeszcze sięgnę, przypuszczalnie jak i po twórczość małżonki. Za to teraz już wiem, że kolejne prace Eggersa na mojej półce nie otrzymają statusu: Pilne!

Przed „Kręgiem” Eggers znany był mi przede wszystkim z wywiadu, jaki dla Guardiana przeprowadził z moim ulubionym grajkiem - Sufjanem Stevensem; intrygującego tytułu książki „Wstrząsające dzieło kulejącego geniusza”, której jeszcze nie przeczytałam; i żony, z książki której przeczytałam stron kilkanaście - być może stało za tym nieśmiałe zaciekawienie tzw., excusez mon...