Ależ to sztuka! Świetny tekst Racine’a, genialne tłumaczenie Boya-Żeleńskiego i choćbym chciała, nie mogę nie zachwycić się „Fedrą”. Francuski pisarz doskonale odnalazł się w antycznej konwencji i po mistrzowsku wykorzystał temat. I jakie postaci kobiece stworzył! Fedra to ogień, który płonie wbrew samemu sobie i równie wysoką temperaturę ma zasilany miłością jak nienawiścią. Arycja to miłość pyszna i dumna, szczera w swym wyrachowaniu. Z kolei Eona to miłość, która dobro kochanej istoty przedkłada ponad prawa ludzkie i boże. Ileż tu żaru, namiętności, gorących uczuć. W dodatku Racine sprawił, że postępowanie bohaterek wymyka się jednoznacznym ocenom – ich zachowanie może budzić w czytelniku całe spektrum uczuć od współczucia po potępienie. Jak dla mnie sporo w nim też takiego mydlenia oczu: „gdy zadaję cierpienie, sama cierpię bardziej…”

Ja generalnie nie należę do bardzo uczuciowych osób. Fakt, choleryk ze mnie okropny i w gniewie gotuję się okrutnie, ale równie szybko uaktywnia mi się w głowie aplikacja „królowa śniegu”. Wszelkie dramatyczne gesty wynikające z miłosnego opętania są dla mnie osobliwością, której należy przyglądać się z daleko posuniętą ostrożnością. Nie znoszę deklaracji typu „żyć bez ciebie nie mogę” i tym podobnych bzdur. I zupełnie nie mogę pojąć, jak ludzie z miłości, dla miłości i w imię miłości niszczą życie sobie i innym. Parafrazując Jacka Podsiadło, ze wzruszeń najbardziej lubię wzruszenie ramion, a z uniesień to tylko uniesienie brwi (dobra, parę innych też by się znalazło, ale bez zbędnej ideologii). I dlatego jedyną postacią w „Fedrze”, która budzi moje szczere współczucie, jest Hipolit – no przerąbane miał chłopak z tymi wariatkami. Pomijając żonę szanownego tatusia, to wybranka serca też niezły numerek. „Fedra” to jednak utwór na tragediach antycznych wzorowany – nie ma prawa w nim być żadnych optymistycznych akcentów. Ale czytałam ją i myślałam: chcę to zobaczyć. Póki co to, co znalazłam w Internetach, nie zachwyciło mnie.

Szczerze polecam „Fedrę”, zwłaszcza ze wstępem Boya-Żeleńskiego.

Ależ to sztuka! Świetny tekst Racine’a, genialne tłumaczenie Boya-Żeleńskiego i choćbym chciała, nie mogę nie zachwycić się „Fedrą”. Francuski pisarz doskonale odnalazł się w antycznej konwencji i po mistrzowsku wykorzystał temat. I jakie postaci kobiece stworzył! Fedra to ogień, który płonie wbrew samemu sobie i równie wysoką temperaturę ma zasilany miłością jak...