Niestety nie dałam rady tej książki przeczytać.

Zaczynałam kilka razy, bo Kasia B. mówiła, że koniecznie trzeba, że arcydzieło, że nie można żyć nie przeczytawszy. Za kazdym razem, w okolicach dziewiątej strony moje myśli uciekały w stronę spraw różnych, zupełnie z książką nie związanych.
W okolicach strony trzynastej orientowałam się, że nie wiem co czytam, więc zaczynałam od początku. I tak kilka razy.

W końcu Kasia powiedziała - spróbuj posłuchać audiobooka.

Początki znowu nie były łatwe, bo myśli ciągle uciekały, ale przebrnęłam jakoś ten nieszczęsny początek. A że słuchałam podczas wieczornych spacerów, to po pewnym czasie zauwazyłam, że z niecierpliwością wypatruję wieczora. I do dzisiaj nie wiem czy bardziej chodziło o sam spacer czy o Prousta.

Ma ta ksiażka mnóstwo wad. Jest przegadana, rozlazła, pełna dygresji - i jeśli nie skupisz się odpowiednio, to nie wiesz o czym słuchasz, czy Prosut nie przeniósł cię czasami w zupełnie inne miejsce i inny czas, a ty tego nie zauwazyłeś. Więc przewijamy do tyłu i jeszcze raz.

Ale pomijając wszystko jest to doskonała ilustracja życia francuskiej klasy wyższej w XIX wieku. Taka trochę lekcja historii, podana w całkiem przystępnej formie.

Jedna tylko rzecz nie dawała mi spokoju przez całą książkę. To niemożliwe, żeby pisał ją mężczyzna. Nie, nie jestem seksistką i wiem także, że Proust był gejem, co być może trochę wszystko tłumaczy, ale mimo wszystko! Jakaż ona jest zniewieściała! Chroń mnie losie przed takimi mężczyznami jak bohaterowie powieści.

Niestety nie dałam rady tej książki przeczytać.

Zaczynałam kilka razy, bo Kasia B. mówiła, że koniecznie trzeba, że arcydzieło, że nie można żyć nie przeczytawszy. Za kazdym razem, w okolicach dziewiątej strony moje myśli uciekały w stronę spraw różnych, zupełnie z książką nie związanych.
W okolicach strony trzynastej orientowałam się, że nie wiem co czytam, więc...