Czarna w stylu noir

Pierwsze, co uderzyło mnie w powieści to narrator. Dawno już nie stykałem się z książką, gdzie główny bohater występuje w postaci narratora. I spodobało mi się to bardzo. Wiedziałem tyle ile on, nie mniej i nie więcej. Do tego należy dodać język narracji. Ciężki, toporny, powodujący zgagę, miało to swój urok.
Drugim elementem - wszechobecny rasizm i homofobia, którymi wręcz ociekały kolejne strony. A więc, z dzisiejszej perspektywy, książka totalnie niepoprawna. Szczególnie przy występowaniu reakcji tolerujących. Tu też warto zaznaczyć, iż pisana była 30 lat temu.
Trzeci element, to coś, co mogę spuentować posługując się tytułem książki Goethego: "Cierpienia młodego Wertera". Po prostu szkoda mi postaci prezentowanych w książce. Ich losy to totalny absolutny noir, w którym nie ma miejsca nawet na promyk światła. Schizofreniczny obraz paranoidalnego świata.
No i czwarty element - książka jest po prostu znakomita. Natomiast wydaje mi się, że jej znakomitość widzę dopiero teraz. Gdybym trafił na nią kilkanaście lat temu - zrugałbym nudę i obrzydliwość. Jaki to wniosek? Będę delikatny. Dojrzałem do niej.
W tych szczegółach zapomniałem o głównym wątku. Zbrodnia jest. A po drodze znajdziemy sporo trupów w szafach (tych prawdziwych i tych egzystencjalnych).

Czarna w stylu noir

Pierwsze, co uderzyło mnie w powieści to narrator. Dawno już nie stykałem się z książką, gdzie główny bohater występuje w postaci narratora. I spodobało mi się to bardzo. Wiedziałem tyle ile on, nie mniej i nie więcej. Do tego należy dodać język narracji. Ciężki, toporny, powodujący zgagę, miało to swój urok.
Drugim elementem - wszechobecny rasizm i...