Z każdą kolejną książką polska autora jestem coraz bardziej przekonana, że mamy w dzisiejszych czasach pisarzy na miarę tych dawnych. Mamy świetnych klasyków, a dzisiejsze czasy rodzą niesamowitych fantastów - między innymi Martę Kisiel, Jakuba Ćwieka, a teraz i również Artura Laisena - z których każdy ma w sobie coś niesamowicie pociągającego i unikalnego. W przypadku dwóch pierwszych pisarzy wiecie już, co w nich pokochałam, a teraz powinnam wam powiedzieć, co przemówiło do mnie w prozie Laisena - właściwie to wszystko począwszy od stylu poprzez bohaterów a kończąc na świecie przedstawionym.

Studnia Zagubionych Aniołów to zaledwie powolny wstęp do dużo większej całości, ale jest tak niesamowicie zbudowany, że już w tej chwili nie mam wątpliwości, że będzie to coś niesamowitego, co powinno wzburzyć rynkiem wydawniczym i na długo pozostać w sercach czytelników, a już na pewno moim.

Artur Laisen dokładnie i misternie, niemal jak farmaceuta czy saper, knuje intrygę rozgrywającą się na kartach pierwszego tomu serii Teraia. Na samym początku autor zasypuje nas przemyślanym, ale jednak nieco chaotycznym zwitkiem wielu punktów widzenia, które z czasem zaczynają się zazębiać. Jednocześnie do samego końca nie wyjawia wszystkiego, co chwila zaskakując nas nowymi informacji. Nie zdziwię się, jeśli właśnie przez nich książka ta skojarzy wam się z kultowymi Opowieściami z Narnii C.S. Lewisa, jednak z ręką na sercu mogę obiecać, że jest to coś zupełnie innego i oryginalnego. Owszem, występuje motyw przepowiedni i zagrożenia w jednym z równoległych światów - oba są genialnie wykreowane, choć drugiego zaznałam zdecydowanie zbyt mało - w których rozgrywa się akcja, ale Studnia Zagubionych Aniołów to historia skierowana do starszego, bardziej wprawionego czytelnika, który w książkach szuka już nie tylko i wyłącznie rozrywki oraz zapełnienia wolnego czasu. Początkujący mógłby przestraszyć się szczegółowego, bogatego oraz niekiedy lekko poetyckiego języka.

Z niektórymi bohaterami trudno się zżyć, ponieważ równie szybko, jak się pojawili tak szybko znikają. Sama nie do końca jeszcze wiem, co sądzić nawet o postaciach. Na pewno każdy z nich jest inny - Joanna i Tomasz twardo stąpają po ziemi, starając się ukryć swoją delikatność, ale na swój własny sposób Kinga to niepoprawna i przesądna marzycielka, a Michał jest... dość tajemniczy i na pewno mocno w tym wszystkim namiesza, choć nie przewiduję w którą stronę. Poza nimi polubiłam również bardzo opiekuńczego i dojrzałego kuzyna dziewczyn, Krzysztofa, i mam nadzieję, że pojawi się jeszcze w późniejszych częściach cyklu.

Książka Artura Laisena pozostawiła mnie z wielkim znakiem zapytania oraz wieloma przemyśleniami w głowie, na które sama nie jestem w stanie sobie odpowiedzieć. Pozostaje mi tylko niecierpliwe oczekiwanie na kolejne tomy serii Teraia.

Z każdą kolejną książką polska autora jestem coraz bardziej przekonana, że mamy w dzisiejszych czasach pisarzy na miarę tych dawnych. Mamy świetnych klasyków, a dzisiejsze czasy rodzą niesamowitych fantastów - między innymi Martę Kisiel, Jakuba Ćwieka, a teraz i również Artura Laisena - z których każdy ma w sobie coś niesamowicie pociągającego i unikalnego. W przypadku...